Ik schrok wakker en ik voelde de twee armen van Jake om mij heen. 'Jennifer word wakker!' 'Wat is er gebeurd?'vroeg ik en ik keek om me heen. Ik lag nog steeds achter de boom waar ik me had verscholen. 'Jennifer, ze zijn er! Ik kan niet geloven dat je gewoon in slaap bent gevallen!'riep Jake boos tegen me en opeens keek ik toe hoe hij naar achter werd gegrepen door een onbekende weerwolf. 'Jake, pas op!'schreeuwde ik bang maar de weerwolf had zijn keel al doorgesneden. De weerwolf keek me nog even aan maar snelde toen meteen weer weg, waardoor ik de kans had naar Jake toe te rennen. Hij had nog maar een laatste adem over en hij wilde duidelijk nog iets zeggen. 'Ze zijn er.. maar ze zijn niet alleen.' Na die woorden keek ik toe hoe Jake meteen weg zakte en nooit meer zou opstaan. Ik kon wel huilen maar het was duidelijk niet het moment om emotioneel te worden. Ik greep de kruisboog weer vast en ik rende naar de schreeuwende en woeste geluiden, waar de anderen te vinden waren.
Bang keek ik toe hoe het bloed vloeide en hoe iedereen ruig met elkaar in gevecht was. Ik keek om me heen, opzoek naar Kimberly maar die was nergens te bekennen. Net zoals Blake. 'Pap! Wat moet ik doen!?' Mijn vader was in een ruig gevecht met twee andere Beta's. Beta's die waarschijnlijk bij Kimberly hoorde. 'Vlucht!'riep mijn vader maar daar was het al te laat voor. Ik voelde de koude grip van Blake zijn handen om mijn nek en ik keek toe hoe Kimberly grijnzend om mij heen wandelde. 'Besloot je ook eens te komen opdagen. Gezellig zeg'grinnikte ze en ik merkte dat ik moeite met ademen kreeg. 'Kom op liefje, je dacht toch niet echt dat ik alleen zou komen. Wat vind je van mijn nieuwe leger..' Kimberly lachte onheilspellend, zoals ze vaker deed en ik keek naar alle gevecht waarbij nog steeds overal het bloed vrijkwam. 'Uiteindelijk zal iedereen dood zijn en zal ik eindelijk de macht kunnen grijpen.' 'Dat lukt je nooit!'schreeuwde ik en Blake zijn grip werd meteen sterker. 'Ach, Blake. Laat dat kind toch met rust. Ze is hulpeloos, dat is toch duidelijk.' Ik voelde hoe Blake me meteen weer losliet en ik op de grond viel. 'Wie heeft er nou iets aan haar.'
Samen met Blake wilde ze net weglopen, om zich ook met het gevecht te bemoeien. Maar ik liet haar niet zo makkelijk daarmee wegkomen. Ondanks dat ik nog zoveel moeite met ademen had, probeerde ik naar de kruisboog te reiken die onder de bladeren was bedolven. Het was moeilijk omdat het leek alsof heel mijn lichaam weerstand bood maar ik gaf niet op. Bijna kon ik de stang waaraan ik de kruisboog vast kon houden, door mijn vingers laten glijden maar het leek net alsof het me gewoon niet lukte. 'Kom op.. Kom op..' Ik bleef er naartoe reiken en uiteindelijk kon ik de stang zo snel mogelijk vastgrijpen. 'Hebbes.' Meteen stond ik binnen enkele seconden op en ik voelde hoe de pijn door mijn lichaam leek te steken. Toch probeerde ik me daar tegen te verzetten en ik richtte de kruisboog op Kimberly die tussen alle gevechten door wegliep, waarschijnlijk opzoek naar Drake. Meteen probeerde ik mijn kans te grijpen en ik voelde de zilveren, titanium speer door mijn vingers glijden. 'Ik ben niet zo zwak als je dacht!' En met die woorden schoot ik de pijl af.
Het leek alsof het uren duurde tot de speer eindelijk zijn doel had bereikt. En ik keek toe hoe de speer steeds dichterbij Kimberly kwam. Ik kon niet wachten om haar eindelijk op de grond te zien vallen, waardoor alle chaos verdwenen kon zijn. Maar dat gebeurde niet. Op het laatste moment zag ik Blake zijn ogen naar de speer gaan en hij was vastbesloten om Kimberly te redden. Ik zag hoe de speer zijn hart doorboorde en hoe hij langzaam op de grond viel. Het leek alsof alles even in slowmotion werd gezet en mijn hart op een gegeven moment gewoon stopte met kloppen. De tranen vlogen over mijn gezicht en de klap bleek steeds harder aan te komen. Ik bewoog mezelf niet maar ik voelde hoe ik steeds sneller begon te trillen. Ik kon niet geloven wat ik net gedaan had en ik voelde hoe het geschreeuw in één keer, als een bom, uit mijn keel kwam. Ik keek omhoog naar de donkere lucht en ik haalde mijn handen gefrustreerd door mijn haren. Ik voelde hoe ik meteen op de grond klapte en de pijn in mijn hart, die niet meer te helen was. Ik bleef schreeuwen en ik voelde armen om me heen geslagen. Ik gaf nergens meer om. Het maakte me niet uit als Drake doodging. Het maakte me niet uit dat Kimberly de macht greep. Het maakte me niets meer uit.
Ik keek angstig toe hoe Kimberly en haar weerwolven leger in rook opgegaan waren en de verbaasde blikken van alle anderen naar mij gericht waren. 'Het is goed.. het is goed'galmde de vertrouwde stem van mijn vader door mijn hoofd. Maar voor mij was het niet goed. Voor mij was niks meer goed. Ik zag hoe Stan het lichaam van Blake naar ons toe versleepte en ik hoorde Blake nog steeds keihard proberen te overleven. 'Blake! Blake!' Ik huilde en ik voelde zachtjes aan zijn hoofd. 'Blake...' De tranen bleven over mijn wangen glijden. Hij opende zijn mond maar er kwamen geen woorden uit. 'Ik ben het..'probeerde ik te glimlachen maar het lukte me niet. Ik voelde hoe hij met zijn hand mijn hand probeerde vast te houden. 'Het.. spijt.. me..'kwam langzaam uit zijn mond en ik voelde hoe hij met mijn hand speelde. Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik voelde me zo verschrikkelijk. 'Ik heb je vermoord..'huilde ik en ik legde zijn hand tegen mijn wang aan. 'Je hebt me gered..' Blake zijn ogen straalde in het zonlicht en ik wist dat hij zichzelf weer was. Maar ik wist dat hij het niet zou volhouden. 'Ik heb altijd van je gehouden.. Jennifer Hale.' Ik keek toe hoe hij bijna het laatste sprankje leven in zichzelf verloor en ik gaf hem nog een laatste kus.
Nadat ik mijn lippen van de zijne had afgehaald voelde ik meteen weer de ernstige pijn in mijn hart. De pijn die niet op leek te houden. 'Hij stierf als zichzelf'zei ik zacht en ik voelde de geruststellende hand van mijn vader over mijn schouder. 'We zijn veilig, lieverd.' Ik keek naar alle andere weerwolven die nog steeds naar Blake staarden. Hun hadden natuurlijk ook een goede vriend verloren, allemaal door mij. Het leek alsof ik niet kon stoppen met huilen, en net het moment dat er nog één traantje over mijn wang gleed, hoorde ik mijn vader die opeens moeite met ademen kreeg. Ik draaide me om en zag Kimberly achter hem staan met haar nagel in zijn nek gedoorboord. 'Je dacht toch niet dat ik jullie gewoon met rust zou laten!'gilde ze met een helse lach. 'Pap! Laat hem gaan!' Ik stond op maar ik zag hoe mijn vader al in één keer op de grond viel. 'Waarom zou ik perse Drake willen hebben als ik ook gewoon jouw vader kon grijpen!' Kimberly haar gele ogen schakelden om naar een rode kleur en ik merkte dat alle weerwolven naar haar begonnen te grommen en op haar af kwamen rennen. Maar Kimberly was alweer verdwenen en ik keek toe hoe mijn vader stilletjes naast Blake op de grond lag. Hij had niet meer de kans om zijn laatste woorden te zeggen ik probeerde zijn hartslag te voelen, die natuurlijk niet klopte. Ik begon van woede en verdriet om me heen te slaan en de weerwolven probeerde me in alle macht tegen te houden.
