{Daniël}
Nog geen seconden nadat ik Luna los liet stroomden er al weer tranen over haar wangen.
Het klinkt misschien raar..
Maar in elke traan die ze verloor zag ik haar pijn, het was zo scherp, alsof zich er een gebeurtenis in afspeelde.
Haar tranen deden tranen bij mij opwekken.
Langzaam veegde ik haar tranen weg.
Haar gezicht was warm.
Ik keek haar aan.
Ze keek mij ook aan maar al snel merkte ik dat alleen haar ógen op mij waren gericht. Haar gedachtes waren ergens anders, ergens ver weg van de realiteit.
Waar zou ze aan denken?
Aan mij? Aan gister? Of aan dingen waar ik niks van af weet?
De gedachtes maakten me gek, mijn verstand sloeg op hol bij onwetendheid. Ik wist niet wat er in haar om ging en dat maakte me gek. Ik wilde de controle hebben, maar dat ging deze keer niet. Zo goed als ik kon probeerde ik het naast me neer te leggen en focuste ik me weer op haar.
Zachtjes gaf ik haar een duwtje tegen haar schouder.
Verward keek ze me aan.
Ze was echt ver in haar gedachtes.. Pff wat zit haar toch allemaal dwars?
Haar blik veranderde snel.. Haar ogen stonden niet langer verward maar...
Zie ik dat nou goed?...
Haar ogen stonden boos, woedend zelfs.
Kwaad stond ze op, nog voordat ze wat kon zeggen ging haar telefoon. Het was haar moeder.
Met grote passen zag ik haar de kamer verlaten en na een paar seconden hoorde ik haar de trap afgaan.
Er schoot van alles door me heen.
Zou ze het weten?
Nee dat kon niet, toch?
Waarom zou ze zo kwaad zijn?
Pff de gedachtes maakten me gek.
Alles maakte me gek.
Maar vooral mijn daden.. Ik wil niet tegen Luna liegen, ze betekend alles voor mij... Maar toch moet ik liegen..
Was ik Zoë maar nooit tegen gekomen..
Een traan verlaat mijn oog.
Shit.. Ik ben zo bang om haar te verliezen.
Het doet zo'n pijn.
Nooit eerder heb ik moeite gehad met liegen, maar dit keer is het anders.
Alles is anders.
Luna is anders.
Langzaam laat ik me achterover vallen op m'n bed. Mijn rug word omringd door het zacht verende matras die zich vormt tot mijn lichaam en zorgt er voor dat mijn harde val een zachte wending krijgt.
Nadat mijn lichaam zich heeft hersteld van de val laat het mijn gedachtes wegzakken in een flashback..
Flashback..;
Ze ziet mij niet, maar ik haar wel. Heel goed zelfs, ik bekijk haar weer van top tot teen.
Hoe kan iemand nou zo mooi zijn, denk ik bij mezelf, langzaam maar merkbaar zakt mijn mond een klein stukje open.
Pas wanneer mijn mondhoeken vochtig beginnen te worden, sluit ik mijn mond weer.
Nog steeds zijn mijn ogen gericht op het meisje, ze staat te wachten op iets of iemand, in ieder geval dat lijkt me, anders zou ze niet zolang in mijn straat blijven staan.
Haar mooie bruine haren volgen de bewegingen van de windvlagen en voeren een toneelstuk op in de lucht.
De zon verlicht haar bruine lokken en geeft ze een glimmende, gouden vloed.
Einde flashback.
Wanneer ik een blik op de klok werp zie ik dat Luna nu al 20 minuten beneden is. Dat is écht lang voor Luna.
Normaal kapt ze een telefoon gesprek al snel af.
Ik voer een gevecht met mijn nieuwsgierigheid, alleen dit loopt niet helemaal zoals gepland en als een kip zonder kip loop ik zachtjes en behoedzaam de trap af, op zoek naar Luna. Mijn luna.
Als ik voor de deur van de woonkamer sta hoor ik haar stem luid en duidelijk, mijn strakke lippen hebben zich langzaam tot een glimlach gevormd. Het doet me vreugd dat ze zo hard praat, het is uniek, haar stem is zo anders dan de rest. Ze heeft geen typische hoge meisjes stem, maar juist meer een wat lagere stem, met een mooi zacht maar rauw randje.
Verzonken in gedachtes over haar mooie stem, heb ik niet gemerkt dat ze is gestopt met praten. Ik kijk haar recht in haar ogen aan.. Hoe glinsterend ze net stonden, hoe boos ze nu staan.
Shit.
