Düşlerim Bir Gizli Hazine ~İSLAMİ~

21. Bölüm - Babam

Not: Emir'li bölümler yazacağım demiştim ama maalesef bu konuda çok başarılı değilim bu yüzden Alya'dan devam edecek..

Not2: Bayramımız mübarek olsuuuuuuuuuuuuuuuuun... :)))))))

Not3: Hepinizin güzel yorumları beni çok ama çok mutlu etti.. Çok teşekkür ederim.. < 3

~~Alya~~
"Beyefendi kapalıları hiç sevmez.. Eğer siz giderseniz Müjde hanımı görmenize izin vermeyebilir.. Yinede siz bilirsiniz.."

Babam olacak adam birde başortü düşmanı mıydı?

"Hayır, bende gireceğim içeri!"

"Alya.. Sen bekle ben konuşacağım.. Sen onu tanımıyorsun.. O adam tam bir pisliktir.. Öz kızı olmanı umursamaz.. "

Öz kızı...

"Umurumda değil.. Herşeye sebep olan o kişiyi görmek istiyorum!"

"Bu iyi bir fikir değil Alya.. Anneni göremezsin! "

Kafamı yere eğdim.. Niye diretiyordum ki? Bu tip insanlar saçma sapan nefretlerinden vazgeçmeyeceklerdi. Saygısızlardı.. İnanmak zorunda değillerdi ama inananlardan nefret etmeye de hakları yoktu! Kimsenin seçimine karışmamalılar! Anlamıyorum hiçbir zaman da anlamayacağım!

"Alya.. Tamam bak ben konuşacağım onunla.. Herşeyin bir zamanı var değil mi? "

Başımı kaldırıp Emir'in güven veren gözlerine baktım.. Bir şeyi yapabilmek için bazı özelliklerimden vazgeçmek zorunda olmak beni sinirlendiriyordu.. Mecburiyetten başımı olumlu salladım.. Emir odaya girerken yere çömeldim.. Kafam o kadar karışıktı, o kadar çok olay vardı ki.. Bir yandan Emir'le olan evliliğimiz, bir yandan hiç bilemediğim kardeşim Mete, bir yandan intihar etmek istemiş annem, başörtü düşmanı babam, yalanlar, doğrular..

"Onun burada ne işi var?!" duyduğum bağırma sesleriyle ayağa kalktım. Emir kapıdan çıkıp hızlıca kolumu tutup beni çekmeye çalışınca kolumu ondan kurtardım.. Kapının arkasından orta yaşlı bir adam çıkınca bakışlarımı ona çevirdim. Bana nefret dolu gözlerle bakarken bu bakışları beynime kazımak istedim.

"Sen.. Hemen git bu evden!" adam eliyle kolumu tutacakken Emir araya girdi ve kükrercesine bağırdı "bir daha sakın karıma dokunma! " Ben hala ne olduğunu anlayamıyordum.. Bu nefret.. Sadece başörtümden dolayı olamazdı! Ben bu kadar nefreti hak edecek ne yapmıştım?

'Ben.. Ben senin kızın değil miyim? Neden benden bu kadar nefret ediyorsun?' söyleyemediğim kelimeler boğazımda dizildi.. Emir elimden tutup beni bu berbat evden çıkardı.. Arabaya biner binmez tuttuğum hıçkırıklarımı serbest bıraktım..

"Geçecek hayatım herşey çok güzel olacak.. Artık boşver onları.. Bu insanlar senin iyi kalbini hak etmiyor! Biz Mete'yi bulalım, ama onlar.. Bu güne dek seni terk eden insanlar onlar.. İyilik bekleme onlardan! "

Aklıma olanlar gelince ağlamam şiddetlenmişti.

"E-mir.. Böyle bir aileyi hak edecek ne yaptım ben?"

Gözlerime şefkatle bakan adama baktım.

"Sen birşey yapmadın Alya'm.. Belki de Allah bu şekilde sana doğru olanı gösteriyordur.. Onların yaptığı yanlışları yapma diye.."