Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่27 พี่ภัทรน้องโน่

[โน่ให้เสียงภาษาไทย]
ตอนนี้ผมกำลังเดินออกจากโรงเรียน เรื่องเมื่อตอนที่อยู่ในห้องพยาบาลมันทำเอาผมยังอึ้งไม่หาย
-นี่กูเหมือนเกย์ขนาดนั้นเลยอ่อว่ะ-
ไม่หรอก คิดมากน่า
ผมสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ผมรีบล้วงมันออกมาจากในกระเป๋ากางเกงทันที แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเล็กๆเมื่อมันคือเบอร์แปลก ผมกดรับ
"..ฮัลโหลครับ"
[...]
'ใครว่ะ?!' ผมขมวดคิ้วทันใดเมื่อปลายสายไม่ยอมพูดอะไรกลับมา เท่าที่ผมได้ยินก็แค่เสียงรอบตัวของปลายสายเท่านั้น
"ฮัลโหล นี่ใครอะครับ"
[กูเอง]
"ใครอะ?"
[พี่ภัทร]
ผมถึงบางอ้อทันทีครับ ผมรู้สึกอึ้งนิดๆที่มันเรียกแทนตัวเองว่า'พี่ภัทร' แต่เอะ?! และมันโทรมาทำไมกัน
"มีไรอะ? และเอาเบอร์กูมาจากไหน?"
[วันนี้พ่อมึงกับแม่กูไม่อยู่บ้าน ส่วนเรื่องเบอร์ พ่อมึงให้กูมาเอง]
"อืมแล้ว?" ผมพูดพร้อมกับเดินออกไปนอกโรงเรียนกำลังใกล้ถึงประตูโรงเรียนแล้วครับ
[ที่บ้านไม่มีกับข้าวอะไรเลย และจะให้กูกินอะไร]
"เซเว่นก็มี ก็เข้าไปสิ" ผมแกล้งกวนประสาทมันครับ ไอ้พี่ภัทรถอนหายใจแรงๆใส่โทรศัพท์
[สมองมึงคิดได้แค่เซเว่นหรือไง กูไม่ชอบกินอาหารกล่อง]
นี่กูผิดอีกงั้นดิ-__- "และจะกินอะไรอะครับคุณชายยยย" พี่ภัทรเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ
[แถวนี้มีตลาดไหม]
"มีดิ ทำไม จะไปหรือไง"
[และถ้ากูจะไป มึงจะมีปัญหาหรือไง]
"-__- ไม่กล้ามีหรอกครับผม" ผมเหนื่อยจะเถียงกับมันละครับ
[กูรอมึงอยู่หน้าโรงเรียนนะ ออกมาเร็วๆด้วยกูขี้เกียจรอ]
ผมถึงกับผงะค้างครับ "มึงว่าไงนะ?! ไอ้พี่ภัทร"
[กูบอกว่ารออยู่หน้าโรงเรียน]
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
[มึงจะถามไปทำไม รีบๆมาเหอะ กูขี้เกียจรอแล้ว]
"ก็ได้ครับคุณชาย" พอวางสายจากมันได้ ผมก็รีบวิ่งออกประตูโรงเรียนและกวาดสายตาไปทั่วรอบทิศแล้วก็ต้องสะดุดกับร่างสูงยาวเป็นเอกลักษณ์ที่ยืนเอามือข้างหนึ่งซุกไว้ในกระเป๋ากางเกงสีน้ำเงินที่ดูเหมือนกางเกงนักเรียน วันนี้มันแต่งตัวได้ชิวมากครับ กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินกับเสื้อเชิ้ตสีดำแค่นั้น แต่ผมว่ามันก็ดูดีไปอีกแบบ
ผมวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหามัน
"กว่ามึงจะ-"
"เอ่อ พี่ค่ะ?"
เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงคอนแวนคนหนึ่งดังอยู่เบื้องหลังพี่ภัทร ทั้งผมทั้งพี่ภัทรต่างก็หันไปมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน
"พี่ชื่ออะไรอะคะ?"
พี่ภัทรหันมาทำหน้าเอ๋อใส่ผมก่อนจะหันกลับไปมองทางสาวน้อยที่กำลังมองหน้าพี่ผมตาเป็นมันเลยครับ แค่นี้ผมก็เดาสถานการณ์ออกแล้วละ
"พี่เหรอ?" พี่ภัทรถามพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
เดด็กสาวพยักหน้าพลางยิ้มสดใส
"ชื่อภัทร"
"อยู่โรงเรียนคอนแวนเหรอคะ"
"เปล่าอะ"
"อ้อ ก็เห็นใส่กางเกงน้ำเงินนึกว่าอยู่ซะอีกแหะๆ"
เด็กสาวพยายามหาเรื่องคุยแต่ดูหน้าพี่ภัทรแล้วมันไม่ค่อยอยากเล่นด้วยเลยครับ -___- หิวข้าวจัดหรือไงว่ะ
"คือ..มีแฟนยังอะคะ?"
"พี่ไม่ว่างอะ ขอโทษนะครับ"
"พี่ภัทรอย่าเพิ่งสิคะ"
"ไม่ว่างจริงๆ พอดีต้องพาแฟนไปซื้อกับข้าวอะครับ" มันไม่ว่าเปล่าครับยังคว้าร่างผมเข้าไปโอบและลากเดินหนีเด็กสาวที่ยังคงอยู่เอ๋ออยู่กับที่ อย่าว่าแต่เด็กผู้หญิงคนนั้นเลยครับ ผมที่โดนโอบอยู่นี่แทบช็อคเลย
"เห้ยๆๆๆ ไมมึงพูดแบบนั้นอะ" ผมพูดก่อนจะสะบัดร่างออกจากอ้อมแขนของพี่ภัทร ตอนนี้พวกเราก็เดินมาไกลจากเด็กคนนั้นแล้วละครับ
มันจ้องหน้าผมก่อนจะกอดอกและเชิ่ดหน้า
"แล้วจะทำไม"
"ไอ้@&$&$&@@)(($!$@" ผมแทบจะดิ้นตายอยู่ตรงนั้นครับ คนอื่ยเขายิ่งคิดว่ากูเป็นเกย์อยู่นะว้อยยยย
"จะไปได้ยัง กูหิวแล้วนะ"
"และมึงไปพูดไปแบบนั้นไมอะ กูเสียหายนะเว้ย"
"มึงเป็นผู้หญิงหรือไง-__- ถีงบอกว่าตัวเองเสียหาย"
"อ้าว และผู้ชายจะเสียหายบ้างไม่ได้หรือไงละ"
พี่ภัทรชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าผม "ก็เพราะว่ากูไม่เชื่อไงว่ามึงเป็นผู้ชาย"
"-___- กูเป็นผู้ชาย"
"ก็มึงบอกว่ามึงเสียหายแสดงว่ามึงก็ไม่ใช่ผู้ชาย"
นี่มันจะมาไม้ไหนครับ-__- จะกวนประสาทกันใช่ไหม "กู-เป็น-ผู้-ชาย"
"กู-ไม่-เชื่อ" มันพูดพลางส่ายหน้าไปมาช้าๆ
"งั้นกูไม่บอกว่ากูเสียหายก็ได้"
"...จะไปตลาดได้ยัง หรือจะให้กูโมโหหิว"
"ก็มึงหาเรื่องกูอะ"
"มึงว่าไงนะ"
"เปล่าครับคุณชาย- - _ _"สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้มันครับ ไอ้พี่ภัทรแอบยิ้มสะใจก่อนจะเดินล้วงกระเป๋านำหน้าไปทันใด
"อ้าวและนั่นมึงรู้ไงว่าตลาดไปทางไหน"
มันหยุดเดินครับ
"มันไปทางนี้ และนั่นมึงจะเดินไปไหน"
มันหันขวับมามองค้อนผม ก่อนจะเดินสะบัดตูดผ่านผมไปอย่างใส่อารมณ์ "รู้ทาง และไมมึงไม่นำละ!"
ผมได้แต่แอบขำครับ หน้าแตกเดินผิดทางยังทำมาพาลอารมณ์เสียใส่
การช้อปปิ้งในตลาดนัด เป็นไปอย่างสะดวกสบายสำหรับพี่ภัทรครับ แต่สำหรับผมแล้วมันเป็นอะไรที่ทรหดมาก ก็ไอ้พี่ภัทรอะดิครับ พอซื้อเสร็จก็ให้ผมถือ ถือ ถือ และก็ถือจนเต็มไม้เต็มมือ ไม่รู้ว่ามันจะไปกินหรือเอาไปถมบ้าน ตอนนี้ผมแทบจะไม่มีมือจะถือของต่อแล้วครับ แต่ในเมื่อคุณชายมันยังซื้อของไม่หน่ำใจผมก็ต้องทำให้มีมือถือของให้พอไปก่อน
หลังจากที่มันซื้อของจนหนำใจก็เดินออกจากตลาดโดยมีผมที่กำลังหมดความอดทนตามหลัง
"โอย!! ไอ้เชี้ยกูไม่ไหวแล้วนะโว้ยยย!!"
มันหยุดเดินและหันขวับมาขมวดคิ้วใส่ผม "ตุ๊ดว่ะ"
"ตุ๊ดเชี่ยไร เลิกหาว่ากูเป็นตุ๊ดได้ละ แหม และมึงไม่ตุ๊ดไง๊เดินมือว่างอย่างกะคุณหนู คุณนาย"
"มึงว่าใคร" มันเดินเข้าประชิดตัวผมและเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างเอาเรื่อง เอาว่ะ ผมไม่กลัวมันละ คราวนี้มันชักจะเกินไปละ
"เออ!! กูว่ามึงนั่นแหละ! แล้วจะทำไม" ผมก็เชิ่ดหน้าตวาดมันกลับพลางสะบัดทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งลงกับพื้น
"นี่มึงทำอะไรเนี้ย!" พี่ภัทรเสียงดังใส่ผมพลางมองไปที่ถุงกับข้าวซึ่งบัดนี้ร่วงลงไปกับกองใต้ตีนผมเรียบร้อยครับ
"ไอ้พี่ภัทร มึงชักจะทำกับกูเกินไปแล้วนะ กูไม่ว่าหรอกถ้ามึงจะไม่เห็นกูเป็นน้องอะ แต่ถึงมึงจะไม่ยอมรับกูเป็นน้องอะ กูก็ไม่ใช่ทาสมึงปะวะ! ทำอะไรนึกถึงใจคนอื่นเขาบ้างดิ!" ผมตวาดมันเสียงดังลั่นครับ คนอื่นมองไงตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว
พี่ภัทรเงียบไม่พูดอะไรโต้ตอบผมกลับมา เพียงมองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันกำลังจะสื่ออะไร เพราะผมไม่เคยเห็นมันบอกแบบนี้เลยสักครั้ง
พี่ภัทรพ่นลมหายใจแรงๆอย่างเหลืออดก่อนที่ร่างสูงๆของมันจะก้มลงไปเก็บกระเป๋านักเรียนของผมและหยิบถุงกับข้าวบางส่วนเอาไปถือเอาไว้ทั้งสองมือ
"ถือที่เหลือมาด้วยละกัน" เสียงมันดูเบามากครับ จนผมแทบจะไม่ได้ยินเลย พี่ภัทรพูดเสร็จก็รีบสะบัดตัวเดินไปทันที ไอ้ผมที่ยืนงงอยู่ก็รีบหยิบถุงกับข้าวสองสามใบที่เหลือตามไปทันที
"เอากระเป๋ากูมา เดี๋ยวถือเอง"
"ไม่ มึงถือถุงกับข้าวที่เหลือไปนั่นแหละ"
"และมึงจะถือกระเป๋ากูทำไม"
"กูอยากถือ"
"ห้ะ"
"ก็กูอยากถือและจะทำไมละ"
ผมทำหน้ามุ่ยใส่มันครับ ในใจก็กำลังงุนงงว่ามันจะมาไม้ไหนหรือเปล่า
"เดี๋ยวกูถือกระเป๋าให้ส่วนมึงโบกรถด้วย"
ผมทำตามทีมันว่าอย่างเอ๋อๆครับ ผมจัดการโบกแท็กซี่และขึ้นไปนั่งครับ
ทั้งผมทั้งพี่ภัทรต่างก็เงียบกันทั้งสองฝ่าย แถมมันยังยึดกระเป๋าผมไปไม่ยอมคืนด้วยครับ
ผมรีบล้วงกระเป๋ากางเกงทันทีเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า ผมเปิดข้อความและก็ต้องหันไปมองทางไอ้พี่ภัทรที่แสร้งทำเป็นมองไปทางหน้าต่างไม่รู้ไม่ชี้อยู่ครับ

พี่ขอโทษนะ
-พี่เหี้ย

พี่ภัทรมันก็มีมุมน่ารักๆกับเขาเป็นด้วยแหะ