Bulutlar Da Ağlar

&BÖLÜM 2&

O günün şoku üzerimden hiç bir zaman kalkmamıştı evde deliler gibi bağırmış ve babannemin ölümünü kabullenememiştim telefon etmeyi bilmiyordum daha 8 yaşımdaydım koşarak dışarı çıktım sokağın ortasına oturdum ve bağıra bağıra ağlamaya başladım ellerime damlalar dökülmeye başladı bulutlarda ağlıyordu aynı benim gibi.. O günden sonra bulutlara ilgi duymaya başlamıştım daha nasıl bir şey olduğunu bile bilmediğim bulutlara..

Uyandığımda hastanedeydim anneme neler olduğunu sordum babannemin vefatını kabullenememiş bağırmaya başlamışım bu yüzden bana iğne yapıp bayıltmışlar.Bir gün istirahatten sonra kendime gelebileceğimi söylemişti doktorlar eve gitmiştik hiç bir şey yemiyor kimseyle konuşmuyordum. Annem kapının önüne yemek koyuyor bayılacak duruma geldiğimde yemeği içerde yiyip kapının önüne tekrar koyuyordum iki hafta boyunca devam etti bu durum kapıyı yavaşça açtım ve içeri girdim iki hafta boyunca tek tük kelime söylemiş ve yeterince konuşmamıştım konuşmakta biraz zorlandım nedenini bilmediğim bir şey benim ayakta durmamı engelliyor ve içimde biriken konuşma isteğini susturuyordu. Bir iki hafta sonra eski halime döndüm ama içimdeki acı hiç bir zaman dinmedi babanne lafını duyunca yara açılıyor ve üstüne tonlarca tuz dökülüyordu bu durumun ne zaman biteceğini düşünemiyordum sanırsam hiç geçmeyecekti . Babannemin ölümünün ardından altı sene geçmişti Babam benim bu halime çok üzülüyor ve bir çare arıyordu iki gün sonra yeni bir sesle tanıştım bundan sonra bana yardımcı olacak okuma yazma öğretmeye çalışacakmış. Babannemden sonra herşeyden ümidimi yitirmiştim başarabileceğim ihtimali bile gözümün önüne gelmiyordu oturdum ve onun gelmesini bekledim kapı tıklandı ve sert bir ses duydum girebilir miyim ? tabi

''Çınar ben'' Dedi. ''Memnun oldum bende Eylül''

o gün bana neler yapacağımızdan okuma yazma öğrenebilmek için ne kadar çaba sarf etmem gerektiğinden falan bahsetti o konuştu ben dinledim başka şansım yoktu zaten biraz sert birine benziyordu ama ondan hoşlanmıştım zira hayatımı değiştirecek kişi hakkındaki düşüncelerim çok önemliydi.

Bir kaç gün sonra elinde bir yığın kitapla tekrar geldi kabartma harfleri gösterdi görmüyordum ama dokunarak şekillerini aklıma kazıyordum. İlk çalışmamız fena değildi biraz dinlendik bana kendisinden ve ailesinden bahsetti annesi ve babası ile arası limoniymiş. Babannesi ile kalıyormuş onu çok sevdiğini söyledi Babanne lafını duyunca başımdan aşağı kaynar sular döküldü yavaş yavaş kapanmaya başlayan yarama tonlarca tuz bastılar ağlamaya başladım o ise herşeyden habersiz gülümseyerek babannesini anlatıyordu bana içimdeki öfke susmuyordu aniden kalktım ve bağırdım ''çabuk git anladın mı ? Derhal git !'' Çınar şaşkın gözlerle baktı ve bir hışımla kalkıp gitti belli ki ona babanne lafı hakkında ne kadar hassas olduğum söylenmemişti bağırdığım için üzgündüm hatamı nasıl affettireceğimi bende bilmiyordum.