Fotoğraf Makinesi

Bölüm 47 " Gidiş..."

Cenazeden 1 sene sonra...

Suya Çarpmanın sesiyle sersemlemişti . Su soğuktu,soğukluğu her hücresinde hissedebiliyordu.

Çırpınmadı,kaçmadı. Gözlerini kapadı ve hatırlamaya başladı... Tüm hayatının gözünün önünden geçmesini filmin sonunu beklerken gereksiz sahneleri sıkıntıyla izleyen insanlar gibi...

1 gün önce...

"Günaydın,canım kardeşim!
Bugün de sensiz uyandım,bugün de eksiğim. Ama alışıyorum. Alışmaya çalışıyorum en azından.

Herkes dağınık burada. Herkes iyi ama dağınık... Özlüyorlar seni,özlüyoruz. Ama birbirimize sahip çıkıyoruz. Bana sahip çıkıyorlar... Beni toparlamaya çalışanlar var.

Beni toparlamak isteyenler keşke başarılı olamadıklarını ve olamayacaklarını bilseler, değil mi? Sen bana kendime hakim olmamı söyledin ama allah aşkına bu nasıl olucak!

Her neyse. Şu An karşımda doktorum çok kötü bir şekilde bana bakıyor, mektubu kısa kesmeliyim.

Seni seviyorum. "

Zeynep, aradan geçen 1 haftanın ardından psikiyatristine düzenli olarak görünmeye başlamıştı. Psikiyatrist Meral Hanım, her hafta Zeynep'e mektup yazdırıyordu ve bu mektupları denize atmasını söylüyordu. Ne kadar saçmaydı!

"Eee Zeynep? bitti mi?"

"Evet Meral Hanım." dedi Zeynep mektubu çantasına koyarken. "Bir saçmalığın daha sonuna geldik"

"inatlaşma zeynep. Bunlar sana iyi geliyor. Bunu bir gün sen de göreceksin."

"bir senedir hiç bir halt olmadı? Çıkabilir miyim?"

Zeynep, Meral hanımı dinlemeden terk etmişti odayı. Bir senedir her hafta gelip mektup yazıyordu, sonra da denize atıyordu. Allah aşkına ulaşıyor muydu o mektuplar Melis é?

"Günaydın güzelim" dedi Kerem, Zeynep é arkadan sarılıp yanağına öpücük kondururken.

" Sana da."

" Bugün nasılsın? Ne yapalım?"

"Sen işine git,ben de denize."

"bence ben de seninle denize geleyim. Hem oranın manzarası çok güzel"

"kerem!"

" itiraz yok güzelim, haydi gidelim."

Kerem, zeynepi tuttuğu gibi arabasına bindirdi ve denize doğru yola çıktılar. Aslında gittikleri yer bi yamaçtı. İki adım ileri gidince metrelerce aşağıda deniz olan bir yamaç.

"Aksel aradı,sen içerideyken. Sana ulaşamamış."

" Nolmuş niye aramış? " dedi zeynep, telefonunu çantasından çıkarırken. "6 defa arayacak kadar önemli olan ne acaba? "

"bir müşteri gelmiş,sanırım ikinizin ortak müşterisiymiş eskilerden. Seninle de görüşüp anlaşmak istemişler. "

"ben bi akseli arayayım o zaman "

"tamam "

Zeynep telefonundan akselin numarasını buldu ve Arama tuşuna bastı. Çok geçmeden açıldı telefon.

"Ah zeynep! "

" Aksel, söyle müşterilere gün içinde tekrar gelebilirlerse gelsinler. "

"ama -"

"Aksel lütfen! "

"tamam tamam. "

...

Aradan geçen bir saatin ardından istedikleri yere gelmişlerdi.