YEDİGÜN

YENİ BİR BEN

" off hakan yeter artık . bu hayatta iş dışında da bir dünya var "

" ama karıcım . o hayatta kalabilmek için bu işe gitmem gerek "

" tamam haklısın ama biraz da abartıyorsun . yirmi dört saatin bir saatini bile ailene ayırmıyorsun . bu ev de senin için otel gibi . ne zaman geldiğin de gittiğinde belli değil . yakında evi de ofis yaparsın sen "

annemler o kadar çok kavgaya dalmışlardı ki benim arkalarında olduğumdan haberleri bile yoktu .

babamın bu iş sevgisi bizi gün geçtikçe daha da üzüyor .,ailemiz onun yüzünden paramparça .

gözümden gelen yaşlara engel olamıyordum .

" yeter artık baba . bu hayatta işten daha önemli olan bir ailen var . ama senin işin hep birinci plandaydı . ben artık dayanamıyorum senden nefret ediyorum baba"

" sen bu evi , otaparkdaki arabaları , o dolaplara sığdıramadığın onca elbiseyi ve çiftini bile seçemediğin ayakkabıları o işe borçlusun . "

odama çıkmak için arkamı döndüğümde işte o kırıcı sözleri duymuştum

"sen benim kızım olamazsın . ben seni böyle yetiştirmedim "

" evet baba siz zaten beni yetiştirmediniz . benim hiç annem babam olmadınız siz hep hakan ataner ve elçin ataner oldunuz . oysa ben sizden sadece anne ve baba olmanızı istemiştim. "

artık ağlamaktan gözlerim yanıyordu . arkamı dönüp hızla merdivenleri çıktım . odama girer girmez kapıyı kitleyip kendimi yatağa attım . göz yaşlarım bir türlü dinmiyordu .

o sırada telefonum çaldı . yatağımın üzerinde duran telefonuma zorlukla eriştim . bulanık gören gözlerimle barış'ın aradığını kestirebildim .

zor çıkan sesimle " alo barış " diyebildim sadece

" şebnem ne oldu ? iyi misin ?"

" hayır . ben .... ben çok yoruldum barış . bu hayat beni çok hırpaladı . "

" ben istanbuldayım . seni görmek için aramıştım "

" o zaman hemen buluşabilir miyiz . benim sana şu an çok ihtiyacım var "

.......

sahile geldiğimde barış ağacın yanında beni bekliyordu . hemen gidip boynuna sarıldım . bu hayatta beni gerçekten seven önemseyen tek insandı barış .

barışa olanları anlattığımda o da benim gibi üzülmüştü . benim hayatımı değiştirecek bir kelime söyledi . gitmek

" bak ne dicem ben yarın bodruma dönüyorum...şeyy..istersen sen de gel benimle hem biraz kafanı toplarsın."

Gidebilir miydim? Onca şeyi, onca anıyı arkamda bırakıp bu şehirden gidebilir miydim?

evet gidebilirdim beni buraya bağlayan hiçbir şey yoktu

"barış... bende seninle geliyorum"

..........

eve gelip hemen odama çıkıp beş valizimle zorlanarak aşağıya indim .tam kapıdan çıkarken babam arkamdan "EĞER O KAPIDAN ÇIKARSAN BİR DAHA GİREMEZSİN ! "

Ben bunu yapabilir miydim? bu evden, bu hayattan bu kadar kolay kaçıp kurtulabilir miydim?

Ben ŞEBNEM ATANER isem bu evden çıkar bir daha dönmezdim....