Her zaman olduğu gibi yine o alarm sesiyle uyandım ve bir küfür savurdum. Alarmın da işi zordu aslında çalsa da çalmasa da sürekli küfür yiyordu. Sabah daha zinde olacağımızı düşündükleri için antreman saatlerini erken yapmışlardı ama bu düşünce tamamen yanlıştı,bırakın zinde olmayı ben daha doğru düzgün ayılamıyordum bile.
"Çağıl,kendi kendine konuşmayı bırak ve aşağı inip kahvaltını yap!" Annemin bu hali beni şaşırtmamıştı,genelde istediğini duyar,istediğini duymazdı ve bana seslendiği zaman efendim desem dahi cevap vermezdi ve şuan da istediğini duyduğu bölümdeydik.
"Geliyorum anneeee"Bir duş alıp hazırlandım ve boks antremanına gitmek üzere aşağıya indim.Bugün gideceğim son antremanımdı ardından maça çıkacaktım. Aslında boksa babamın ısrarlarıyla başlamıştım ama sonra kararım değişti,boks bana iyi gelmeye başlamıştı. Tüm kin ve sinirimi orada atabiliyordum.
Bu arada kendimi tanıtacak olursak,ben Çağıl Atasoy. 17 yaşındayım ve yaşıtım da ki diğer kızlara göre biraz daha farklıyım,sinirli biriyim,aşka inanmam ve karşı cinsle aram pek de iyi sayılmaz,ilk ve tek dostum olan Uzay dışında. Uzay her anımda yanında olduğum,kardeşten öte diyebileceğim nadir bir insandı.Aynı okulda okuyorduk ama o benden 1 yaş büyüktü. Benzemediğimiz bir nokta daha vardı,onun arası benim aksime karşı cinsle daha iyiydi,oldukça iyi. Aileme gelecek olursak,annem ve babam ortak bir şirket işletiyorlar ve bu yüzden bizimle pek ilgilenmiyorlar,ama bundan şikayetçi olduğumu söylesem yalan söylemiş olurum. Ben bunları düşünürken ablamın olduğunu bildiğim o sesi duydum.
"Günaydın salak kardeşim" O benden kesinlikle çok farklıydı,hiç ortak yönümüz yok diyebilirdik.20 yaşındaydı,alışverişi çok severdi ve erkekleride öyle. Onunla sürekli tartışırdık,bazen Allah'ım benim günahım neydi de böyle bir ablam var diye düşündüğüm de olmuyor değildi. En ufak şeylere bile trip atabilecek ve herşey de kendini haklı çıkarabilecek kapasitede bir abla işte...
"Günaydın benim biricik hatunum" dedim anneme bakarak "Ve Arya,seninle kalıp tartışmak isterdim ama inan bana yapamam,geç kalıyorum" diyerek çıktım evden. Zaten çok beklemeden de taksi gelmişti,kafamı cama yaslayıp spor salonuna varmayı bekledim. Ve o arada hayallere dalıp gittim her zaman ki gibi. Söylemeyi unuttum sanırım fakat oldukça hayalperest bir insanım,gerçek dünya da değil de hayal aleminde yaşamayı tercih ederim.Ben hayallerime devam ederken taksi şoförünün sesiyle irkildim bir an
"Kızım dediğin yere geldik inmeyeceksen yoluma devam edeyim" aslında bunu duyduğuma pek şaşırmadım çünkü sürekli böyle durumla karşılaşıyorum.Adamı daha fazla sinirlendirmemek adına taksiden hemen indim ve boks salonuna doğru koşar adımlarla ilerlemeye başladım. Salona gelir gelemez üzerimi değiştirip hocanın yanına gittim ve hemen nefes ve koşu idmanlarına başladık.Her zaman olduğu gibi 15 dakika boyunca tur atmıştım neden bilmiyorum ama bugün hemen pes etmeye meraklı bir bedenim vardı,koşunun ardından nefes idmanlarına geçtik ve ardından diğerleri... Hepsi bittiğinde bende bitmiştim açıkçası ama bugün biraz daha çalışıp yarın ki maça çok iyi çıkmam lazım herkes benden çok umutluydu ve bende kendimden,bu sporda hedeflerim vardı ve bunları gerçekleştirmek için herşeyi yapabilirdim...
