Δεν θέλω μέσα μου άλλο έρωτα

Άτιτλο κεφάλαιο 1

Σειρά μου να κεράσω.

Θα πιω στην υγειά σου όσα φαρμάκια έσταξε η καινούρια σου αρχή στην καρδιά μου.

Θα πιεις μαζί μου; Κερνάω σου λέω.

Για σένα δεν έμεινε πίκρα, μη σε νοιάζει, είναι όλη δική μου.

Για σένα κράτησα γουλιά-γουλιά τον έρωτά μου, ναι, έμεινε κι άλλο, δεν τον τελείωσες ακόμα.

Ξεκίνα μόνο, να χαρείς κάνε γρήγορα, δεν θέλω μέσα μου άλλο έρωτα. Με πνίγουν οι αναθυμιάσεις του. Φέρνουν μέσα στην παραζάλη μου όμορφες αναμνήσεις -δεν θέλω να θυμάμαι.

Κλείνω τα μάτια, και όσα μου έταζε το βλέμμα σου είναι εκεί -δεν θέλω να βλέπω.

Μου λες πως μ' αγαπάς κι εγώ παραλογίζομαι -δεν θέλω να ακούω.

Αισθάνομαι, σε αισθάνομαι -δεν θέλω να νιώθω.

Πίνε.

Μπες απέναντι, μην κάθεσαι δίπλα μου.

Πέρνα τη μπάρα και άκου με να μιλώ για σένα, σαν να μην είσαι εσύ.

Θα σου πω για το αδύνατο που προσευχήθηκα να γίνει δυνατό: Να με αγαπήσεις περισσότερο από ό,τι αντέχεις.

Ύστερα θα σου θυμίσω κάτι υπέροχο που κάναμε μαζί, όπως τότε που ξεπεράσαμε τα εμπόδια.

Θα με ακούσεις να μονολογώ για κάτι τόσο αόριστο, όσο και η δυνατότητά σου να με νιώσεις όταν υποφέρω στη σιωπή.

Κάποτε θα σταματήσω ξεσπώντας σε έναν αναπόφευκτο λυγμό, όπως αναπόφευκτο είναι το σμίξιμο δυο ανθρώπων.

Πιάσε τα σφηνοπότηρα κι άστα να ξεχειλίσουν παρηγοριά, κερασμένη κι αυτή.

Μονοκοπανιά οι στιγμές και τα δάκρυα, εκείνα τα ταξίδια που δεν κάναμε, οι ευκαιρίες που χάσαμε, οι υποσχέσεις που δεν κρατήσαμε.

Η καρδιά μου είναι τρύπια, ο πόνος ρέει και ανακυκλώνεται. Επιστρέφει όλο και πιο επίμονος, πιο δυνατός.

Τραγική ειρωνία, ο πόνος σε εμπεριέχει. Κυλάς μέσα μου αδυσώπητα, όπως αδυσώπητο είναι όταν χωρίζεται το ένα σε δυο μισά.

Σου άρεσε να μου τραγουδάς, βρες τη φωνή σου και πες μου ένα στίχο να περιγράφει τη βροχή, τη φωτιά, το άρωμά μου.

Θυμάσαι το άρωμά μου;

Η ζωή μου άλλαξε γεύση, αλλοιώθηκε, τίποτα πια δεν είναι όπως πριν.

Ονειρεύομουν παιδί -και μέσα από έναν εφιάλτη μεγάλωσα.

Περπατώ -κι όμως δεν φτάνω πουθενά.

Σε χρειάζομαι -αλλά δεν σ' έχω ανάγκη.

Δεν είσαι εδώ -μα είσαι παντού.

Σχήματα οξύμωρα, όπως οξύμωρο είναι όταν προσπαθεί κανείς να βάλει όρια στην αγάπη.

Διότι, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την αγάπη. Έρχεται απρόσκλητη και σαρωτική, δε χρειάζεται εισητήριο, δε μπαίνει στην αναμονή κι ούτε χωράει σε καλούπια.

Όταν συνειδητοποιήσεις τη δύναμή της, ο κόσμος ολόκληρος φαίνεται διαφορετικός ή ίσως εσύ τον βλέπεις διαφορετικά.

Σαν τον ήλιο σε μαγνητίζει όπως το κάθε πλάσμα επάνω στη γη.

Σαν τη φωτιά σε κυριεύει, σε κατακτά, τυλίγεται γύρω από κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου.

Σαν τη βροχή σε λυτρώνει, σε ξεδιψά, ποτίζει την ψυχή σου νόημα, σκοπό.

Σαν πανάκριβο άρωμα σε παρασέρνει σε ένα ατελείωτο μεθύσι από εκείνα που ξυπνάς το πρωί ζαλισμένος κι όμως πιο νηφάλιος και σίγουρος για τον εαυτό σου από ποτέ.

Η αναζήτησή σου φτάνει στο τέλος της, έχεις βρει αυτό που έψαχνες ή μπορεί να σε έχει βρει εκείνο.

Τελευταία γύρα, κερασμένη κι έπειτα πίνεις μόνος.

Ένας έρωτας, δυο ζωές, μια αγάπη.

Άσπρο πάτο.

Κατάλαβες τί έκανες;