BABAM OLSAYDI!

~Bölüm 2:Bu kadar mı kolaydı anne?~

Multide Sıraç var!!
Uykuya kendimi teslim ettikten sonra kendimi babamın yanında buldum.Abim ile beraber mezarının başındaydık.O da yanımıza gelip,ikimizin de başını okşadı.
"Sıraç,prensesime iyi bak oğlum.O daha çok küçük ve korunup kollanmaya ihtiyacı var.Benden sonra da bu görev sana düşüyor."dedi ve sonra bana dönüp:
"Sen de abine iyi bak prensesim.Birbirinize emanet olun!"diyip yanımızdan gitti.
Gözlerimi açtığımda ter içinde kalmıştım.Hissettiğim duygular karmakarışıktı.Şu an
abimin yanında olmayı her şeyden çok istiyordum.Odamdaki banyoya girip elimi yüzümü yıkadıktan sonra abimin odasına doğru ilerledim.Hala uyuyordu bizim sersem.Onun en çok bu hallerini seviyordum.Canım yaa ne kadar masumdu.Yatağının ucuna gidip alnından hafifçe öptüm.Onu o haliyle bırakıp anneme "ANNEEEEE!!!!Hadi kalk.Çok güzel bir gün...."diyerek odasına girdim ama yatağı topluydu.Aşağı inen merdivenden bağırdım ama kimse seslenmedi.Abime tekrar gidip:

"Abiiii annem yokk!!Uyannnn!!!!"diye onu son gücümle dürtükledim.Gözlerini aralayarak:
"Abicim sakin ol!Buralardadır."diyerek beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama hiç becerememişti.Kolundan tutduğum gibi annemin odasına sürükledim.Odaya girince ağlamaklı ses tonumla:
"Bak yok işte..."dedim hala ağlıyordum.Abim bir kağıt parçası ile yanıma geldi.
"Kadın not bırakmış.Tabi kızını biliyor!"dedi sırıtarak ve katlanmış kağıdı açınca yüz ifadesi değişmişti.
"Noldu?"dedim.
"Al oku"dedi.

Açelya ve Sıraç;
"Sizlerimi sevdiğimi ve size zarar gelmemesi için elimden gelen her şeyi yapabileceğimi bilmenizi isterim.Biliyorum bana çok kırılacaksınız.Hatta bir daha yüzümü dahi görmek istemiceksiniz ama bunu yapmaya mecburum.Ama şöyle bir şey var ki ; bazı insanlar sevdiklerini üzmemek için onlardan uzak kalmayı tercih ederler.En zor şey de sizin bir daha beni affetmeyeceğinizi bilmektir.Şu an özür dilemek hiç bir şeyi değiştirmez ama olsun.Sizleri çok seviyorum.İkiniz de birbirinize emanet olun!Şu önümüzdeki beş seneyi idare edecek kadar nakit para var.Ben uzakta olacağım ama kalbim hep sizinle olacak!...
HOŞÇAKALIN!!!"

Olduğum yerde yığıla kalmıştım.Çaresizdim,tükenmiştim ve en önemlisi ne yapacağımı bilmiyordum.Yerden kalkıp,abimi biraz sarsarak:
"Neden abiiii!!!!!!NEDEN!!!Biz çok mu değersiziz!!!!"
"Bilmiyorummmmmmmmm!!!!!"dedi ve kapıyı çarptığı gibi çıktı.Nereye gitti bilmiyorum ama benim nereye gideceğim belliydi.BABAMM...

Merdiveni hiç olmadığım kadar hızlı indim.Yağmur o kadar hızlıydı ki,tokat gibi çarpıyordu suratıma.Yağmur yağdıkça ben ağlıyordum..Rakiptik.Koştukça ıslanıyordum.Yorulmuştum ve olduğum yere çöküp avazım çıktığınca:
"ALLAHIM!!!!NEDEN BENNNN!!!"diye bağırdım.Yolun ortasında delice ağladığım için arkamdan gelen korna sesleri kalkmamı sağladı.Tekrar babama gitmek için yürümeye başladım.Uzun bir yorgunluktan sonra onun yanındaydım.Yanına çöküp:
"BABAAAAA!!!!GİTTİ!! BIRAKIP GİTTİ!! ONU ASLA AFFETMİCEM!!!AMA SEN OLSAYDIN BUNLAR OLMAZDI!!!"diyip iyice çöktüm.Ağladım ağladım ve yine ağladım...
***

Eve geldiğimde abim salonda yoktu.Bağırarak onu bulmaya çalıştım ve sonunda...Yukarıdaydı.Yanına gittim.Ben bişe diyemeden boynuma sarıldı.Ağlıyorduk.

"Neden hep biz!"dedim.
"Onu bilmiyorum ama bundan sonra o hayatımızda yok!Benim bu hayatta en değerlilerim sen ve babam.Seninde böyle olması tek temennim "deyip alnımdan öptü ve
"Hadi!! Biliyorum zor ama eskisi gibi!..Bugün gitmedin okula ama yarın tıpış tıpış "diye ekledi.Sonra saate bakınca beni kucağına alıp yatağıma yatırdı.Baya geçti.

00.45

Oldukça zor bir gün ve hayatımın en eksik anı...

Hayat neden bu kadar acımasızsın?????
***

Ve bir bölüm daha bitti.Bu hikaye hayatın acı gerçeklerini barındırıyor.Belki çok üzücü ama insanız işte BİR GÜNÜMÜZ,DİĞERİNDEN ÇOK FARKLI...

SİZİ SEVİYORUM!!!