[Yulhan fanfic] Mr.Overdose

None,I can't do...

หลังจากการตัดสินใจของฉันในครั้งนั้นพี่จียงก็ให้เวลาฉันสองวันกับการใช้ชีวิตในเกาหลีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะรีบเก็บของและรีบขึ้นเครื่องบินกับพี่จียงในวันรุ่งขึ้น จากไปในที่ที่แสนไกลห่างไกลกันคนละที่ ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนหัวใจของฉันก็ยังคงอยู่กับพี่ตลอด...พี่ลู่หาน ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากก็ตาม
.
.
.
.
.
.
.
2 ปีผ่านไป...

สองปีแล้วสินะกับการใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา ฉันก้าวเท้าเดินออกมาจากคอนโดหรู หยุดเดินอยู่ตรงริมระเบียง เกร็ดหิมะบางเบาที่เริ่มตกลงมาจากฟากฟ้าทำให้ฉันเผยยิ้มบางๆ ก่อนจะยื่นมือออกเพื่อจะสัมผัสมัน แสงแฟลชและเสียงกดชัตเตอร์ที่ดังอยู่ทางระเบียงฝั่งตรงข้ามทำให้ฉันต้องรีบหันมองตามทันที

ปาปารัซซี่ประมาณสามถึงสี่คนกำลังรัวถ่ายภาพของฉัน ฉันทำได้แต่เพียงยกยิ้มบางๆให้ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในคอนโดของตัวเอง ในขณะที่ช่างภาพพวกนั้นกำลังชื่นชมพลิกกล้องดูกับผลงานที่ได้ของตน

อ้อ! ฉันคงลืมเล่าให้ฟังสินะว่าหลังจากที่ฉันบินมาที่อเมริกา ช่วงเดือนแรกๆฉันเองก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศและการใช้ชีวิต โดยมีพี่จียงคอยช่วยเหลือและหัวเราะขำฉันอยู่ตลอด

ช่วงกลางปีที่แล้วในขณะที่ฉันกับพี่จียงกำลังเดินเลือกซื้อของอยู่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังก็มีหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาฉันกับพี่จียงซึ่งให้เดาเธอก็คงเป็นแมวมองที่กำลังมองหาเด็กวัยรุ่นหน้าตาดีๆตามห้างสรรพสินค้าที่มีคนพลุกพล่าน

พี่จียงพยายามจูงมือฉันให้ออกห่างจากผู้หญิงคนนั้น ฉันมองหน้าพี่จียงแวบหนึ่งสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายทำให้ฉันต้องเดินตามพี่ชายของฉันไป แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ยกเลิกความพยายามเธอยังคงเดินตามพวกเราแล้วยังคงยัดเยียดนามบัตรใส่มือของฉันอีก ฉันส่งยิ้มแหยๆให้กับพี่จียง ก่อนที่พี่ชายของฉันจะถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย...

แล้วหลังจากนั้น ฉันกับพี่จียงก็เริ่มต้นชีวิตและอาชีพในการเป็นนายแบบและนางแบบ อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นคนผิวออกสีแทนๆและเป็นคนเอเชียมั้ง เลยกลายเป็นที่ต้องการในวงการนางแบบ  นี่แหละคือชีวิตของฉันหลังจากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ประเทศอังกฤษ ถึงแม้ว่าตอนนี้ชีวิตของฉันกำลังจะไปได้สวยแต่อยู่ๆหัวใจของฉันของฉันก็รู้สึกหลักอึ้งขึ้นมาแปลกๆ

หลังจากที่ผู้จัดการส่วนตัวของฉันได้โทรมาบอกว่าอาทิตย์หน้าจะมีการบินไปถ่ายแบบนิตยาสารที่เกาหลีเป็นเวลาหนึ่งเดือน โดยไม่มีการปฏิเสธใดๆทั้งสิ้นเพราะมูลค่าของเงินในครั้งนี้สูงมาก

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจก่อนที่สมองจะพลันนึกถึงใบหน้าของใครบางคนที่ฉันพยายามลืมมาตลอดสองปีแต่ก็ไม่เคยทำได้...คนที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงอยู่ในหัวใจของฉันไม่เคยลืมเลือน.....

พี่ลู่หาน...ตอนนี้พี่จะเป็นไงบ้างนะ พี่จะคิดถึงฉันบ้างมั๊ย เป็นไปได้รึเปล่าที่เราจะได้เจอกันอีก...