De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H16: Bijleggen

Bij thuiskomst was Wolfs meteen naar zijn kamer gevlucht. Hij wilde Eva en Frank de kans geven om hun ruzie onder vier ogen uit te praten. Hij zou niet degene zijn die het hen nog moeilijker zou maken.
In tegenstelling tot Wolfs nam Eva ruim de tijd om naar beneden te lopen. Op haar gemak ontdeed ze zichzelf van haar schoenen en zette ze die met beleid in een hoekje. Dit alles om het moment van praten uit te stellen. Het was de eerste keer in tijden dat ze haar jas netjes aan een kledinghanger ophing aan de kapstok. Normaal gooide ze het leren jack op een kastje onder de kapstok, ze had nooit zin om het goed op te hangen. Uiteindelijk kon ze niks meer bedenken wat ze nog kon doen, daarom besloot ze om, langzaam, stap voor stap de trap af te lopen. Tot haar teleurstelling merkte Frank haar meteen op.
Hij zat aan de keukentafel met een glas melk in zijn handen. Hij had nog niet de moeite genomen om zijn bord en de pannen van het avond eten op te ruimen.
'Hé', begroette Eva hem voorzichtig.
'Hé', zei hij terug, zijn blik ijzig voor zich uit gericht.
'We moeten praten, Frank.' Haar stem was neutraal, emotieloos.
'Ja, je hebt gelijk', gaf de man toe. Hij liet zijn blik naar haar glijden.
Eva was ondertussen de trap afgedaald. Ze voelde zich ongemakkelijk onder zijn starende blik, daarom besloot ze de tafel af te ruimen. Iets waar ze eigenlijk een hekel aan had. Bovendien was het ook nog eens zijn troep, dat was meestal haar argument om het op te hoeven ruimen. Het was een flauw argument, dat wist ze zelf ook wel, hij deed immers ook alles voor haar.
'Het spijt me Eva, dat ik zo tegen je deed. Ik heb het er gewoon moeilijk mee.'
'Ik heb het er ook moeilijk mee hoor.' Ze zou hem geen medeleven tonen, dat had ze met zichzelf afgesproken.
'Ja, ja dat weet ik.'
Eva besloot om maar gelijk de vaatwasser uit te ruimen en deze daarna weer in te ruimen met de vuile vaat van Frank. Die laatste zat nog steeds aan de keukentafel, het glas met melk onaangetast in zijn handen.
'Eef kom alsjeblieft even zitten.' Frank bekeek zijn vriendin die hardhandig de glazen en borden in de kastjes zette.
Eva humde wat, wat werd opgevat als een negatief antwoord.
'Het spijt me echt, Eva. Kunnen we er gewoon rustig over praten?'
Eva zuchtte en deed uiteindelijk toch wat haar gevraagd werd. Ze liet de vaat voor wat het was en nam plaats tegenover Frank aan de keukentafel.
'Ik had het probleem niet bij jou moeten zoeken, maar ook naar mezelf moeten kijken', gaf Frank zijn fout toe.
'Het spijt mij ook', zei Eva hem.
'Ik wilde het gewoon zo graag, ik draaide door.'
Eva slikte toen ze hoorde had hij in de verleden tijd sprak.
'Dus je wil nu geen kind meer?', vroeg ze hem voorzichtig.
'Het kan toch niet meer...'
'Er zijn toch alternatieven.' Ze somde het welbekende rijtje op.
'Zou jij het nog willen?', gaf Frank de vraag aan haar, zonder hem zelf te beantwoorden.
'Ja', knikte ze, 'mijn kinderwens is niet ineens weg. De jouwe wel dan?'
'Nee, dat niet', schudde hij zijn hoofd. 'Ik weet gewoon niet wat ik wil, wat de beste optie is.'
'We hebben genoeg tijd om erover na te denken', vond Eva. Ze pakte over de tafel heen zijn hand vast. 'Zijn wij weer oké?', vroeg ze hem twijfelend.
'Ja', knikte Frank met een grote glimlach, 'zeker weten.' Hij stond op van de stoel en liep naar zijn vriendin toe. Hij trok haar van de stoel af en drukte zijn lippen op de hare. Een kus die al snel over ging in een wilde zoen. Toen zijn handen onder haar shirt verdwenen hield ze hem tegen.
'Doe maar niet hier', lachte ze. Het was een smoes, maar Frank leek het te geloven. Een zoen was genoeg voor haar, ze hoefde nog even niet verder. Ze wist niet waarom maar Wolfs spookte door haar gedachten bij de zoen en bij zijn aanrakingen. Dat kon niet, dat mocht niet; dat wist ze maar al te goed, maar wat kon ze er aan doen.
Eva nam weer plaats op de stoel. Frank volgde haar voorbeeld.
'Ik had al wat op internet rondgekeken', vertelde Eva hem voorzichtig.
'Oh, oké', was het enige dat Frank uitbracht. 'Wat heb je gevonden?' Hij had het er moeilijk mee, dat was goed op te maken uit zijn stem.
'Ik heb wat dingen opgezocht over een zaaddonor. Dat lijkt me wel wat', zei ze.
Frank zei niets.
'Maar alleen als jij er ook voor open staat hoor', voegde ze er snel aan toe.
'Ik weet het niet, Eva', schudde Frank sceptisch zijn hoofd.
'Misschien is het kind dan van iemand met erfelijke ziektes of zo, dat ik wil ons kind niet aan doen hoor.'
'Dat is echt wel goed geregeld hoor', stelde Eva hem gerust.
'Ik weet het niet.' Hij tilde zijn glas op en bracht deze naar zijn mond, om er de eerste slok uit te nemen. De witte snor die hij overhield van de melk likte hij meteen weg.
'Kijk anders eens op internet', opperde Eva, 'dan zal je zien dat het allemaal heel goed geregeld is.' Ze stond op en gaapte. 'Ik ga alvast naar boven, ik ben kapot.'
'Is goed', knikte Frank, 'ik kom ook zo.'
Eva liep naar haar vriend toe en drukte een lange kus op zijn lippen.
'Tot zo dan', glimlachte ze.
'Tot zo.'
Eva liep de trap op. Ze zag haar werkpartner zijn slaapkamer uitlopen.
'En?', keek Wolfs haar vragend aan toen hij haar opmerkte.
'Het is weer goed.' Een grote glimlach bedekte haar gezicht.
'Gelukkig maar.' Hij was oprecht blij voor hen.
'Bedankt, Wolfs.'
'Geen dank', schudde Wolfs zijn hoofd. 'Daar zijn we toch vrienden voor.'
Eva liep naar hem toe en drukte een kus op zijn stoppelbaardje, als bedankje.
'Welterusten', glimlachte ze naar hem, waarna ze de badkamer in verdween.

Woeeeehh maandag naar de voorpremière van aflevering 100!!! ❤ Kan niet wachten :O