Why us?

Why us? Deel 1

Pov: Destiny
"Maybe thats te reason that you talk in you're sleep" zingt Sanne door onze kamer. "Louis is echt jou favoriet he" lach ik. "Ja echt wel"  zegt Sanne en ze begint gelijk te blozen. "Wie is jou favoriet dan?" Zegt Sanne twijfelend. "Ik denk Niall,  maar Louis vind ik ook wel leuk eigenlijk" We kijken elkaar even aan maar dan kijkt Sanne naar de klok. "Shit we moeten snel naar beneden het ontbijt staat zo klaar en ik heb niet zo veel zin in corvee" zegt Sanne en ze kijkt me een beetje verontrustend aan. We rennen allebei de kamer uit en we rennen de trap af wat eigenlijk niet mag. Maar ja moet zij maar niet zo gemeen doen. We zitten net optijd aan tafel want Mila komt aanlopen met een verbaasd gezicht. Ze kijkt ons aan en zegt: "zo zo dat is ook de eerste keer dat jullie op tijd zijn". We kijken haar een beetje beledigd aan en pakken dan een broodje. "Vandaag komt er weer een nieuw adoptie gesprek". Iedereen is stil en kijkt gelijk naar Mila. Maar die stilte wordt gelijk onderbroken door wat gesmoesel hier en daar. Iedereen hoopt natuurlijk dat zei gekozen worden. Maar ik en Sanne zitten al heel ons leven samen in dit weeshuis. 18 jaar zitten we gewoon al in dit fucking stomme weeshuis. De tranen schieten me in de ogen. Maar ik veeg ze snel weg. "Het gesprek vindt zich plaats om 13:00 (1 uur) hier in de zaal. Zorg dat je er een beetje netjes uitziet". Iedereen knikt en loopt naar hun kamer.
~~~~Tijdsprong van één uur~~~~
"Sanne kom nou we hebben nog maar een kwartier!" Roep ik naar Sanne die druk bezig is in de badkamer". "Ja ja ik kom al". We lopen samen de trap af. Waarschijnlijk zullen de mensen voor het gesrek er nog niet zijn. Als het goed is zijn ze er over 5 minuten. We staan allemaal op een rijtje en we wachten tot de deur open gaat. Mila loopt naar de deur toe en ze heeft gelijk een klein gesprekje met een jongen. Ik hoor een paar jongens stemmen. En als ze de kamer binnen lopen geloof ik mijn ogen niet. Ik sta oog in oog met One Direction. (Als dit echt zo gebeuren zou ik echt dood zijn)  Ik en Sanne kijken elkaar met open mond aan. We zeggen beiden niks want we moeten allebei nog een beetje bijkomen. Toen begonnen de jongens te praten: "Wij zoeken 2 meisjes van 18 jaar" zegt Niall Horan.(Die❤) "ALLE MEISJES ONDER DE 18 GAAN TERUG NAAR HUN KAMER!" riep Mila. Ik en Sanne bleven staan met 4 andere meisjes. We waren dus nog met z'n 6en. "We willen meisjes die goed kunnen zingen of goed zijn met instrumenten" zei Louis Tomlinson. () En town stonden er nog maar 3 meisjes... Ik, Sanne en nog een ander meisje die ik niet ken. "Dus dit zijn de meisjes waar jullie een gesprek mee willen?" Vraagt Mila. "Ja dit zijn de meisjes" zei Harry. Ik kreeg bijna een hart verzakking. Ik bekeek ze allemaal heel goed. Ze zagen er precies het zelfde uit in het echt. Ik keek Niall aan en hij keek mij aan. Hij glimlachte even naar me. Of leek dat zo? Nee, hij glimlachte echt!!!!()
Ik was aan de beurt met de gesrekken.
"Dus hoe heet je?" Vroeg Niall. "Ik heet Destiny Flares. Ik ben 18 jaar en ik hoe van gitaar spelen en eigenlijk ook wel van zingen". Ik keek ze vrolijk aan. "Oke interessant" zei Harry. "Ik denk dat we het wel weten he?" Vroeg Liam. "Ja we zijn er uit" zei Louis. Ik keek hun een beetje vragend aan en liep toen de kamer uit. "Wie gaan jullie adopteren?" Vroeg Mila. "Sanne en Destiny ga jullie koffers maar pakken!" Zei Niall. We keken elkaar aan en gaven elkaar een knuffel. We renden naar boven en gooide alles in de koffer. Even later hoorde we geklop. "Binnen" riepen we samen vrolijk. Toen stonden opeens Niall en Louis in onze kamer. Ze keken een beetje rond en ze moesten lachen op de posters. "Fan?" Vroeg Louis. "Ja heel erg" zei Sanne. "Nou dat is dan mooi." Zei Louis. Niall en Louis pakte onze koffers over en ze liepen de trap af. Ze gooide alles in hun auto.
"Zijn jullie er klaar voor?" Vroeg Harry. "Ja zeker" riepen we in koor. We namen afscheid van iedereen en liepen naar buiten. Eindelijk van dit vervelende weeshuis weg. We stapte de auto in en reden weg. Het was best wel een tijdje rijden."Waarom hebben jullie voor ons gekozen?" Vroeg ik. "Jullie zagen er leuk en vrolijk uit en we waren het er met z'n alle over eens en Niall wilde graag iemand die gitaar kon spelen en zingen". Niall keek blozend weg. Wat eigenlijk best schattig was. "We zijn er!" Riep Louis. We stopte voor een heel groot huis. Nou ja huis het was eigenlijk gewoon een villa! "Willen jullie je kamer zien?" Zegt Niall. "Graag" zeg ik en ik kijk Niall aan. Hij lacht lief naar me en we lopen naar binnen. We lopen 2 trappen op en ik zie dan de meest grote en mooie kamer in die ik ooit had gezien. "Wauw dit is prachtig!" En ik geef Niall een knuffel. Hij pakt mijn koffers en gooit de koffers op mijn grote 2 persoons bed. "Je mag nu wel even je koffers uitpakken" zegt Niall. Ik knik en Niall vraagt of hij me moet helpen. Ik knik dankbaar. Hij ritst mijn koffer open. "Jezus wat een kleding...Not". "We gaan morgen naar de stad met 2 broeken en 3 shirtjes kan je toch niet overleven?" Zegt Niall. "Nee eigenlijk niet maar meer mochten we niet daar in dat stomme weeshuis". Hij kijkt me een beetje bezorgd aan en kijkt daarna een beetje blozend weg. "Om deze ongemakkelijke stilte de breken zeg ik: "Dankjewel". "Waarvoor?" "Het adopteren". En ik geef hem een snelle kus.