Echt

Hoofdstuk 5

We aten een ijsje en genoten van de zon. Ik glimlachte breed naar hem.

'Ik hou van je,' zeg ik gelukkig. Hij kijkt naar me en lacht. Ik wacht op de woorden "ik hou ook van jou". Maar ze komen niet. Hij nam rustig nog een likje van zijn ijsje. Ik bleef wachten. Misschien had hij een droge keel en wilde hij even wat kouds in zijn keel. Ik glimlachte flauwtjes en bleef naar hem kijken. Komen die simpele vijf woorden nog? dacht ik ongeduldig. Hij negeerde me.

'Hallo?' Ik keek hem aan.

'Hoi,' grijnsde hij. Haha, wat grappig, dacht ik droogjes.

'Zeg je dan niets iets terug?' lachte ik vrolijk. Hoe kon ik zo vrolijk blijven? dacht ik later. Hij lachte met me mee. 'Hallo?' Ik raakte geïrriteerd. Hij keek me glazig aan.

'Wat is er?' zei hij alsof er niks gebeurt was.

'Hou je niet van me?' Hij keek alweer weg. Ik vocht tegen de tranen misschien hoorde hij me niet goed. Ik wist dat dit onzin was maar het kleinste  beetje hoop dat er was probeerde ik te koesteren. 'Praat tegen me!' zei ik kwader dan ik bedoelde.

'Lieverd, ik, ik, ik heb die opname wel zelf opgenomen.' Ik keek hem aan, te verbaasd om iets te zeggen, nu zouden de woorden komen die ik al sinds haar komst had gevreesd. 'Het was een plan van mijzelf en zij. Ik hou nog van je, maar niet meer zoveel als toen.' Hij wilde verdergaan maar ik onderbrak hem.

'Hebben jullie gezoend?' zei ik kil.

'Luister  nou, laat me uit...'

'Hebben jullie gezoend?' herhaalde ik wat harder. Mijn stem sloeg over. Hij keel naar zijn mooie grote warme handen die een ijsje vast houden. De handen die mij altijd hebben vastgehouden maar nu iemand anders zullen gaan vasthouden.

'Ja,' zei hij zacht. 'Zij begon en ik...'

'Klootzak!' riep ik kwaad. Ik keerde mijn ijsje om boven zijn hoofd. Ik rende van hem weg. De tranen begonnen te lopen en ik vocht er niet tegen.

Ik schrik wakker. Verward wrijf ik over mijn voorhoofd. Ik probeer terug te halen wat er gister was gebeurd. 

Jason en ik aten een ijsje, ik zei tegen hem dat ik van hem hield en hij hoorde het niet. Ik liet het er maar bij. Zou het echt zou gelopen zijn als ik door had gevraagd? Als ik had gevraagd waarom hij het niet terug zei? Had hij dan echt gezegd dat hij meer van Lola hield dan van mij? Ik schud de gedachte van me af en stap uit bed. Jason houdt van me en ik van hem. Demonstratief pak ik mijn telefoon en scroll door mijn fotoalbum. Vrij snel vind ik een foto, gister genomen. Jason kuste me en nam een foto. Ik zet hem op mijn instagram, ik tag Jason en geef Monique, Lisa, Robbert en Florine een tag. En Tara. Ik zet de namen over elkaar zodat Monique, Florine en Lisa niet kunnen zien dat ik Tara tag. Ik druk op "DELEN". Lola tag ik expres niet.

'Hey!' zeg ik. Ik loop naar mijn vrienden toe. 

'Liv,' zegt Lola. 'je bent mij vergeten te taggen in je foto.' 

'Welke foto?' zeg ik onschuldig. 

'Die foto met Jason,' zegt ze. 

'Oh, die! Nee hoor. Ik ben je niet vergeten,' zeg ik. 

'Jawel, kijk maar.' Ze laat de foto zien. 

'Zoals ik al zei, ik ben je niet vergeten.' Ik glimlach naar haar. Ik hoor Robbert zachtjes grinniken. Lola laat zich niet uit het veld slaan en kijkt me aan.

'Liv, wat ga jij na school doen?' vraagt ze.

'Ik heb met Tara afgesproken,' mompel ik.

'Ben je daar nog steeds vriendinnen mee?' Weet zij van de weddenschap?

'Eh, ja.'

'Ik heb wel een leuk idee om te gaan doen!' zegt Lola.

School is afgelopen en ik fiets naar huis. Ik heb  in de stad afgesproken met Tara. Ze zei meteen ja. Vandaag was een best goede dag. Maar ik heb wel eens betere dagen gehad, voor Lola's komst.

Mijn beltoon gaat. Ik neem op. 

'Je moeder komt niet thuis vanavond,' schalt er een dronken stem door mijn telefoon. 

'Iel!' Ik hang op. Hoofdschuddend trap ik door.

Ik loop de Mac Donalds in en zie Tara gelijk. Ze staat in de rij en zwaait blij naar me. 

'Hey, Liv!' zegt ze. 'Wat wil jij? Ik twijfel een beetje.'

'MacFlurry kitkat,' zeg ik.

'Oh, lekker! Ik neem McFlurry stroopwafel denk ik.'

'Ok,' zeg ik. Tara lacht. Ze heeft een lieve lach. We zijn aan de beurt. 

'Ga jij maar eerst,' zegt Tara. 'Ik weet het nog steeds niet!' giechelt ze.

'McFlurry kitkat.' De jongen achter de toonbank knikt. Ik geef hem het geld en hij loopt weg om de McFlurry voor mij te gaan maken. Tara is aan de beurt bij een ander meisje. 

'Een vanille milkshake, alsjeblieft,' zegt ze beleefd. Ze glimlacht er liefjes bij. 

'Tuurlijk,' zegt het meisje. Ze glimlacht terug. 'Een momentje.' Ze loopt weg om de milkshake te gaan maken voor Tara. Waarom doet Tara zo beleefd tegen zo'n hopeloos persoontje achter de Mac Donalds toonbank omdat hij of zij anders geen geld kan verdienen? Ik zucht.

'Het duurt altijd zo lang hier,' zucht ik. Tara lacht opnieuw. 

'Het heeft nog geen minuut gekost, gekkie!' grinnikt ze. 

'Helemaal wel!' zeg ik. 

'Helemaal niet. Kijk, daar komt de jouwe al!' Ik rol met mijn ogen. 

'Alsjeblieft,' zegt de jongen. 

'Ja.' Ik pak de McFlurry en neem verveeld een hap. Tara's milkshake komt ook onze kant op. 

'Dank u wel,' zegt Tara. 

'Graag gedaan,' glimlacht het meisje. 

'Kom,' zegt Tara. We zoeken een tafeltje uit en gaan zitten. 

'Zo'n small hoeft toch niet zoveel tijd te kosten!' klaag ik verder. Ik neem nog een hap. 

'Niet zo zeuren!' zegt Tara alsof ze m'n moeder is. Mokkend neem ik mijn derde hapje. Nu moet ik het doen.

'Tara, ik wil jouw vriendin niet zijn. Je bent een ontzettende bemoeial en ik werd alleen maar vriendinnen met je omdat dat moest volgens een weddenschap!' Ik loop weg en laat Tara achter. Ik heb haar reactie niet afgewacht. Ik loop beheerst en arrogant de Mac Donalds uit tot ik plots een hand op mijn arm voel.

'Liv, ik weet dat je dit niet meent en dat je gewoon even een rare ingeving had en dat je echt mij vriendinnen wilde worden.'

'Tara, het was echt een weddenschap! Vraag het maar aan mijn echte vrienden!' zeg ik.

'Oh, en wie zijn dat?' zegt Tara. Ze laat me los en zet haar armen in mijn zij.

'Dat weet je best,' snauw ik.

'Nee, ik zou niet weten wie jouw echte vrienden zijn, Liv. Want die heb je niet, buiten mij. Maar jij wil mij niet meer. Maar ik weet dat dat bull shit is en dat je echt mijn vriendin was.'

'Tara, please. Wees niet zo geobsedeerd met mij.' Ik voel hun blikken in mijn rug priemen.

'Pardon?' zegt Tara. 'Ik ben niet geobsedeerd door jou.'

'What ever, wij zijn geen vriendinnen meer. Laat me gaan, zoek een nieuwe vriendin die net zo graag jouw vriendin wil zijn als jij de hare.' Ik draai me van haar weg. Ik weet dat ik Tara nu enorm kwets met deze woorden.

'Oké, dan ga ik weg Liv. Ik hoop dat je veel plezier gaat beleven met je echte vrienden.' Ze loopt weg. Ik zie het niet maar ik hoor hoe haar voetstappen steeds verder van mij verwijderd worden. Ik hoor gelach en ik krijg een klap op mijn schouder.

'Oh mijn god, Liv! Je had haar gezicht moeten zien!' Mijn vrienden komen niet meer bij van het lachen. Ik lach niet mee. Ik vind dit echt niet leuk.