[Set some background music. Para mafeel mo ang mga scenario. See Multimedia.]
Sino ang mahiwaga kong caller? Hindi mawawala sa akin ang magtanong dahil hindi normal ang pangyayari sa buhay ko ngayong mga nakaraang araw dahil sa kanya. Lunch break sa trabaho, wala pa akong ginagawa. Pahinga muna matapos kumain nang maisipan kong tawagan ang numero ng caller. Wala namang mawawala sa akin kung tatawagan ko siya, kaysa naman kainin lang ng gutom kong network ang load ko.
"Hello." malamig na boses ng isang babae. Stunned ako kung yun ang english ng hindi makapagsalita at natulala. Boses pa lang gusto ko ng tapusin ang apat na taon kong pagiging single. Handa na rin akong mabasted kung sakaling liligawan ko siya. Kailangan ko nang isipin ang future ko at paghandaan ang maaaring mangyari dahil na rin sa itinuturo ng caller na ito ang mga mangyayari sa hinaharap.
"Pwede ko bang malaman ang pangalan mo?" mahinahon kong sagot. Ayokong komprontahin ang may ari ng boses dahil baka hindi naman siya responsable sa mga hindi ko maipaliwanag na pangyayari sakin.
"Emma. Sino ho ba sila?" magalang pa niyang tanong.
"Ah-ko nga pala si Marlon. Eh kasi, ano-" mautal-utal kong sagot. "Pwede bang makipagkaibigan?"
Ang tagal niyang mag-isip. Nag-aalangan yata siya. Nakakalungkot. "Sige." tipid niyang sagot. Ang sumisimangot ko ng mukha ay biglang napangiti. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko dahil parang may malamig na hangin ang nagpapakilig sakin.
Wala akong minutong sinayang, lahat ng oras kinausap ko siya. Katext ko rin siya habang nasa trabaho kaya wala akong matinong nagawa noong hapon. "Kita tayo, dito na lang sa rooftop ng ospital. Masarap kasing tumambay dito." sabi niya. Syempre mabilisang 'Oo' ang sagot ko. Hindi na nga ako nag-overtime para makita lang siya at ienjoy ang oras na kasama ko siya.
"Ikaw yung nurse noong isang araw?" guloat kong tanong sa kanya pagkakita sa kaisa-isang nilalang sa rooftop. Kataka-taka namang damit kamukha ng sa pasyente ang suot niya ngayon.
"Ang sarap ng hangin. Ang cute ng mga ulap." sabi niya.
Napabanat tuloy ako. "Para kang ulap, napakadali mong makita tapos nakakarelax titigan ang cute mong mukha."
"Cute pa ako diyan." sabi niya at ngumiti pagharap sakin. Parang matutunaw ako. Masaya siyang kausap, hindi mo aakalaing may tinatago siyang kalungkutan. Tumatawa siya sa mga jokes kong parang yellow na brief na dating puti sa sobrang luma. Hindi mo iisiping may sakit siyang nararamdaman. Sumasabay siya sa pagkacorny ko, hindi mo mapapansin ang butas sa pagkatao niya.
Alas-otso ng gabi, kasalukuyan kong katext si Emma habang nakahiga sa sofa nang mapabalikwas ako. May babaeng nakasilip sa paanan ko. Ulo lang ang kita ko pero kung nakatayo ito ay napakaliit naman niya. Nakangiti itong nakatitig sakin. Hindi ako makagalaw, natatakot akong baka dumikit ang paa ko sa kanya. Gaya ng dati, hindi ko siya mamukhaan.
Lalo pa akong nagulat nang magring ang cellphone ko dahil may pumasok na text. "Blag!" Nahulog ako sa sofa, nanginginig pa ang mga kalamnan ko. Naluluha pa ako at nanghihinang tumayo. Hindi mo ako masisising tumingin sa ilalim ng sofa, nakita kong tagusan ang katawan niya sa sahig.
Ang susunod kong natandaan ay nasa sofa na muli ako nakahiga. Panaginip lang ba ang lahat? Malamang sa hindi dahil may isa akong message oras bago ako makatulog o mawalan man ng malay. "I love you." pagbukas ko ng message.
Susunod na pumasok na message. "Sorry. Nakatulog ako."
Napangiti lang ako at nagreply ng "I love you too."
"Wrong sent ka ata." sabi sakin. Sounds creepy. May nagtitrip nanaman sakin.
"Eh nevermind. Hehe." reply ko. Nakakunot pa ang noo ko at may pedestrian lane dito dahil sa pag-iisip.
"Saan ka niyan?" sa tagal naming magkulitan kanina ay nalimutan ko ng itanong kung taga-saan siya.
"Dito sa ospital ng remedios." reply niya.
"Anong ginagawa mo dyan?" sagot ko pero ilang minuto na ang lumipas ay hindi pa siya nagrereply.
Isang oras na ang lumipas pero hindi na siya nagparamdam. Naisip kong baka nakatulog na siya kaya hinayaan ko na lang. "Itetext ko na lang siya bukas para mapuntahan ko siya." sabi ko sa sarili.
Malapit ng matapos ang boxing dahil manaknockout na ako pero biglang nagring ang cellphone ko. Tumatawag si Emma. Singbilis ng pagngiti ko ang pagdampot ko ng aking cellphone.
"Hello?" pacute kong pagsagot sa tawag.
Sayang ang effort ko ng pagpapacute ng boses dahil walang sumasagot. Tanging mga pag-iyak lang ang naririnig ko. Akmang papatayin ko na nang marinig ang pangalang Emma sa kabilang linya.
"Hello? Hello!" pag-aalala ang agad na naramdaman ko.
Parang si Jimmy Neutron, gumana bigla ang adrenaline ng isip ko. Padabog kong ibinulsa ang cellphone ko at tumakbo sa ospital.
"Hindi pwede..."
"Bakit agad-agad?"
"Bakit kailangan niyang..." hindi ko matapos ang mga sinasabi ko dahil pakiramdam ko iiyak ako anumang oras. Kita ko ngayon sa harap ko ang babaeng nagpapakita sa akin kapag may mamamatay. Siya ang nagtuturo sakin kung saan mangyayari ang lahat. Nakalutang siya at paatras na gumagalaw kasabay ng pagtakbo ko. Parang itinuturo niya sakin ang daan. Dadalhin ba niya ako kay Emma?
Napabagal ang pagtakbo ko nang mapadaan ako sa maliwanag na eskinita. Ang babae, nakatapat siya ngayon sa liwanag. Oo nakikita ko na. Kitang kita ng mga mata ko na siya si Emma. Siya ang nurse na sinagip ko noong una. Iisa silang lahat pero hindi ito ang tamang oras para magtanong. Muli kong binilisan ang pagtakbo. Kasabay ng pag-alala sa malungkot na mukha ng kanyang kaluluwa, kasabay nito ang pagpatak ng luha saking mga mata.
Pagdating ko sa lobby, kita ko ang babae sa tapat ng ER. Malinaw na para bang totoo siya, malaking pagkakaiba nila ang lungkot sa mata. Masayahin si Emma, ganun din ang mga mata niya. Nilakasan ko ang loob kong lumapit sa ER.
"Excuse po. Padaan." paghawi sa akin ng lalakeng nurse sa daraanan ng isang pasyente. Si Emma.
Napakatamlay niya. Nakakapagtakang masigla siya kahapong nagkita kami. Akala ko ba nurse siya? Bakit siya nakaratay? May magagawa ba ako sa mga oras na ito?
Isang message ang pumasok. "Mukhang nakita mo na ang tunay na ako. Marlon, matagal na akong may cancer. Matagal na akong nakikipaglaban at nagpapakatatag para sa pamilya ko. Ayoko silang makitang nalulungkot. Pasensya na at hindi ako nakapagpakilala sa una nating pagkikita. Mahahalata kasi ng guard na tumakas lang ako sa kwarto ko noon. Gusto ko sanang maging masaya bago man lang ako sumuko. Salamat Marlon dahil pinaramdam mo sa akin iyon. Pasensya ka na rin kay Kuya dahil muntik na niyang mabangga ang kaibigan mo. Wala pa kasi siyang tulog, kailangan niyang magtrabaho at magbantay sa akin. Marlon gusto ko maging ligtas ka dahil alam kong magkikita uli tayo kaya kita tinawagan noong isang gabi. Buti na lang ligtas ka. Kahit na isang araw lang tayong nagkasama, ilang oras mo akong pinasaya. Pinadama mo sa akin ang maging masaya uli bago man lang ako bumitiw. Marlon minahal kita sa ilang oras na iyon kaya ipapangako ko na lagi kitang babantayan, mula ngayon hanggang sa tamang panahon.
Paalam Marlon."
"Emmaaaaaa!" sigaw sa loob ng ER eksaktong matapos kong mabasa ang mensahe. Matinis na tunog ang susunod kong narinig. Di tulad ng mga nauna ay may magagawa ako, kaya kong baguhin ang hinaharap. Ngayon ay wala akong nagawa. Kung ako ang doktor baka malamang... pero sumusuko na siya talaga. Parang naubos ang lahat ng lakas ko pagkakita sa kaluluwa niya na nakangiti sa akin. Ubos na ang lahat ng lakas ko, lumambot ang tuhod ko kaya napaluhod ako. Bumaba rin ang kamay ko at wala ng lakas ang pagkahawak ko sa cellphone. Bumagsak ang tanging nagbigay ng komunikasyon sa amin ni Emma. Di ko na rin mapigilan ang emosyon ko para kay Emma.
-wakas~
