Herkes gidiyor bir gün ardına bile dönüp bakmadan..
Elimizdekileri de kaybediyoruz geç vakit olmadan..
Rahatımızın huzurumuzun yerini acı alıyor daha yeni bir güne doğmadan..
Şansımız kararıyor fırsatlarımız kelepçe vuruyor kendine daha hayatı tanımadan..
Eylemlerimiz durgunlaşıyor kimliğimiz kayboluyor daha hiçbirşey bile anlamadan..
Yaşamanın yerini intihar sebepleri alıyor farkına bile varmadan..
İlk"lerim kendini "son"ların kölesi yapıyor artık utanmadan..
Mevsimler durdu sen ölünce sevgilim ağaçlar hep yaprak döktü gidişinle "herşeyim" bıkıp usanmadan..
