nu we ouder zijn.

hoofdstuk 2

Pov lisa
"Lisje wat is er?" Vraagt Lars. "Niks!" Zeg ik kortaf en loop met de schaal met soesjes de tuin in. Waarom moet juist hij helpen. Hij komt achter mij aan de tuin in gelopen en geeft me een tik tegen mijn kont. Nee zo is hij niet. Hij liep vast gewoon tegen me aan. Na een tijdje gaan we eten. We zitten aan tafel met de kinderen. Ik zit jammer genoeg naast Lars. Hij legt via onder tafel zijn hand op mijn boven been. Hij kijkt me grijnzend aan. Ik rol met mijn ogen. Hij is veranderd. Hij maakt er een spelletje van, maar dat kan ik ook. "Ooh ik ben de frietsaus vergeten?!" Zegt Miranda. "Ik haal hem wel even." Lach ik vriendelijk en loop naar de keuken. Gelukkig nu heb ik even rust. Iniedergeval dat dacht ik. Lars komt de keuken in gelopen. Ik lopp naar het kastje boven de aanrecht. Ik open het deurtje en ga op mijn tenen staan, maar kan net niet bij de frietsaus. "Nou ukkie kan je er niet bij?" Zegt Lars met een grijns op zijn smoel die ik er liever af sla. "Ik kan er wel bij, maar niet als je zo blijft staren. En waarom ben ik een ukkie ik kan er ook niks aan doen dat je een reus bent." Zeg ik grijnzend op bitchy toon. Hij komt vlak achter me staan en steekt zijn hand uit. Hij kan er zo ook niet bij en kom gewoon dicht tegen me aan staan. Als hij het heeft gepakt blijft hij gewoon staan, maar ik draai me om. "Zo wat is er aan de hand?" Vraagt hij poeslief. "Niks, dat hen ik toch al gezegt." Zeg ik met geïrriteerde blik. Hij trekt zijn wenkbrauw op. "Dat gaat echt niet helpen hoor!" Zeg ik zo cool mogelijk terug. Hij trekt een pruillipje. "Oké, jij bent de gene die me drie jaar lang laat zitten en nu opeens me aandacht wilt hebben. Of heb ik het mis?" Zeg ik geïrriteerd me opborrelende woede. Ik duw hem weg en loop terug de tuin in. "Wat? Lisje?" Hoor ik hem nog zeggen, maar ik zit al in de tuin met een poker face of er niks is gebeurt.