Tek başıma oturduğum odada içimden geçenlerle aslında düşünüldüğü kadar yalnız olmadığımı hissetmeye çalışıyorum. Bir memur kızı olarak defalarca şehir değiştirmemizden ötürü yüzlerce arkadaşım oldu, ancak hepsi yüzlerini gördüğümde yüzümdeki zorlu tebessümden ibaret. Çok fazla okul değiştirmem kalıcı bir dostluğum olmasını hep engelledi, çünkü bu yıla kadar bir okulda ikinci kez bulunma şansım olmadı. Benimkiler hep tek yıllıktı. Sanırım bununda etkisiyle etrafımdakilerin arkadaşlıkları zaman zaman ilgimi çeker. Şu sıralar beraber takıldığım, zorlada olsa biraraya gelebildiğim insanlar var çevremde. Tabi buna rağmen bazı günler tek başıma mahallede kaldırımları izlemişliğim yada insanlardan kaçmışlığım çoktur. E benimki tamamen bir yalnızlık masalı....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp
ChickLitRuhumun sürüklenişleri sonum olacak, kararlarım ve keşkelerim arasında sıkışıp kalıcam. Böyle ölücem. Yalnız, karamsar ve ölü...
