Έρωτας στη Πόλη

Το Αμάξι

Πέρασε ένας μήνας και κάτι από τότε που έπιασα δουλειά. Δεν έχω κανένα παράπονο, όλα είναι υπέροχα. Η σημερινή μέρα όμως είναι ακόμα πιο υπέροχη γιατί έρχεται το αμάξι μου και μαζί με το αμάξι και η μαμά μου με την θεία μου για διακοπές. Το πού θα χωρέσουμε είναι ένα θέμα αλλά όπως λέει και ο λαός, χίλιοι καλοί χωράνε! 

Σήμερα είναι Παρασκευή, τελευταία μέρα στη δουλειά και μετά έχω άδεια για μία εβδομάδα.

Η ώρα είναι 5μ.μ. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον Ανίλ με ποδιά να μαγειρεύει. Με πιάνουν τα γέλια.

'' Δεν είναι αστείο Ρία! '' λέει αλλά γελάει και αυτός.

'' Καλά καλά, σταματάω. Τι μαγείρεψες;''

'' Μακαρόνια! Τι περίμενες; Αφού μόνο αυτό ξέρω να κάνω''

''Καλά είναι όταν πεινάς''

Πλένω τα χέρια μου και κάθομαι στο τραπέζι να φάω.

'' Τι ώρα θα έρθει η μαμά σου;''

'' Ελπίζω σε καμιά μία ώρα! Θα μας στείλει μύνημα λίγο πριν φτάσει στο MetroPort Alisveris. Εκεί έχουμε ραντεβού γιατί θα χαθεί!''

'' Εντάξει. Να ξέρεις ότι θα πάμε με την μηχανή.''

'' Αχά! Κι εσύ ότι οι αγκαλίτσες και τα φιλάκια κομμένα μπροστά στην μάνα μου.Δεν ξέρει τίποτε''

Το κινητό μου χτυπάει την ώρα που συμμαζεύω το σπίτι.  Είναι η μαμά μου. Σε μισή ώρα θα είναι στο εμπορικό, εκεί που έχουμε συνάντηση. 

Βάζω ένα κοντό τζιν σορτσάκι, μια μαύρη μπλούζα και το μαύρο δερμάτινο μου.

'' Πάρε αυτά και σύνδεσε τα.'' είναι κάτι σαν ενδοεπικοινωνία με ακουστικά για να μπορώ να μιλάω με τον Ανίλ.

Η Βüyükçekmece (Εθνική Οδός) είναι γεμάτη. Θα αργήσουμε λίγο.

Βγαίνουμε από την έξοδο για το εμπορικό και πηγαίνουμε προς το πάρκινγκ.

Τα μάτια μου γεμίζουν χαρά μόλις βλέπω το αμαξάκι μου. Πόσο μου έλειψε το γκάζι του. Λίγο το πατάς και φεύγει κατευθείαν!

'' Να! Εκεί!'' δείχνω στον Ανίλ.

Σταματάει μπροστά ακριβώς από το αμάξι μου.

'' Ουάου Ρία! Τι υπέροχο αμάξι! Αυτό θα πάω αύριο στο ΚΤΕΟ για έλενχο;''

'' Ναι!''

Βγάζω το κράνος και πέφτω στην αγκαλιά της μαμάς μου. Αφού χαιρετηθήκαμε πήγαμε στο εμπορικό για να φάμε κανένα μπέργκερ.