'Je weet wel dat ze je nu haat, hè?' Tyler hield me stevig vast in zijn armen en met een bezorgde blik keek hij uit het raam, naar de maan die hem altijd zo intimideerde. 'Waarom zou ze?' 'Je liet haar alleen, Tyler. Sophie zal daar echt niet blij mee zijn. Vooral omdat je mij meesleurde.' Blozend keek ik hem aan maar hij merkte het niet. Zijn blik werd star, alleen op de maan gefocust. 'Ze haat me.' Voorzichtig ging ik langs zijn gezicht met mijn hand en ik voelde hoe zachtjes erop leunde. Toch voelde ik dat hij afstand probeerde te nemen. Alsof hij niet meer dichterbij durfde te komen. 'Je bent toch niet bang voor me?' Ik ging recht op zitten terwijl ik hem vragend aankeek. Zijn blik nu op de mijne gericht, zonder enige emotie. 'Tuurlijk niet..' Ongelovig staarde ik naar hem terug. Steeds dichterbij. 'Weet je het zeker?' Ik kon zijn adem voelen op mijn gezicht en zijn neus raakte bijna de mijne aan. Ik merkte een beetje angst te voelen maar terugdeinzen deed hij niet. 'Zeker'zei hij iets vastberaden en nog steeds keek ik hem in zijn diepe bruine ogen aan. 'Goed.' Tevreden ging ik weer naar achteren zitten maar daar was hij het niet mee eens. 'Kom hier..' Hij trok me weer tegen hem aan, alsof ik een gewonde pup was. 'Ik heb er genoeg van, Tyler.' Een beetje verward haalde ik me los, en hij keek me nogal verbaasd aan. 'Je geeft me altijd verkeerde signalen. Geen wonder dat ik verliefd op je was.' Ik gelijk op en wilde de kamer uitlopen. Alleen iets hield me tegen.
'Je was verliefd op me? Dus nu niet meer?' Ik draaide me rustig weer om. 'Ik weet het niet Tyler. Vorige keer heb je al duidelijk gemaakt dat het niets zou worden. Waarom zou ik dan nog iets voor je voelen?' Tyler stond op en kwam langzaam op me af gelopen. Voorzichtig hield hij mijn nek vast en staarde in mijn ogen. 'Ik hoop dat je nog steeds iets voor me voelt.' Zachtjes kwamen de woorden uit zijn mond en op dat moment ging het allemaal veel te snel. Steeds kwam hij meer dichterbij en in één keer drukte hij een kus op mijn lippen. Het voelde goed, dat hij eindelijk ook van mij hield. Na al die tijd alleen maar aan Sophie denkend maar nu heeft hij toch voor mij gekozen. Voorzichtig lieten we elkaar na een tijdje los. 'Rustig aan..'fluisterde hij en ik knikte. Hij was gelukkig niet het type die misbruik van me zou maken.
'Je weet dat het over is tussen ons, hè!' Sophie was tegen Tyler de volgende dag aan het praten in de gang van de school terwijl ik aan kwam lopen. Ik bleef even stilletjes wachten en luisterde het gesprek stiekem af. 'Ja, dat begrijp ik'zei Tyler die probeerde zielig te doen maar dat lukte niet echt. 'Ik snap niet dat je zomaar die Jennifer met je meenam. Ik weet niet wat jullie uitgespookt hebben maar daardoor is het wel uit tussen ons. Dus succes verder!' Sophie wandelde op haar hoge hakken weg en meteen liep ik grinnikend naar Tyler toe. 'Tja, niet dat we veel gedaan hadden. Alleen met twee alfa weerwolven gevochten'zei ik lachend en Tyler greep zijn arm om me heen. 'Ik ben blij dat ik dat gehad heb. Nu kan ik eindelijk focussen op jou.' Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en glimlachend drukte ik me tegen hem aan.
In mijn eentje liep ik na een paar lessen achter de rug gehad te hebben naar de grote hal voor de pauze. Ik was eigenlijk opzoek naar Tyler maar ik dacht dat ik hem daar wel zou vinden. Het werd steeds stiller en niemand was in de gang te bekennen bij de kluisjes. Een paar lichten stonden te flikkeren en toch versnelde ik mijn pas. Het gevoel om helemaal alleen ergens te zijn was niet vertrouwd. Niet na alles wat ik heb meegemaakt. 'Is daar iemand?'vroeg ik maar ik wist het antwoord al. Ik was helemaal alleen. Tenminste dat dacht ik.
Mijn pas was zo versneld dat ik bijna op het punt stond te rennen. De gang leek eindeloos te duren en nog steeds was er niemand te bekennen. Zenuwachtig keek ik achterom maar daar was het helemaal donker. De lampen waren uitgegaan en ik kon niks meer zien. Snel keek ik weer naar voren maar dat had ik niet moeten doen. 'Heb je me gemist?' Het gezicht van Blake staarde me in de verte aan en ik voelde de paniek al aankomen. 'Nee, nee. Ga weg!' Bang rende ik terug maar zijn gezicht achtervolgde me nog steeds. Ik voelde hoe ik angstig op de grond viel. Maar opstaan kon ik niet meer. 'Het is een droom.. het is een droom..'zei ik tegen mezelf vol met tranen in mijn ogen. 'Blijf kalm..' Ik keek Blake recht in zijn ogen aan waardoor alles wazig werd. Mijn ogen werden gevuld met zwart.
'Jennifer!' Ik voel een sterke arm mij optillen en ik kijk in het gezicht van Tyler, die duidelijk bezorgd om me is. Nog steeds geschrokken kijk ik hem aan en ik zag dat we samen in de gang stonden. Deze keer brandde alle lichten fel en het zag er veel minder eng uit. 'Wat is er gebeurd?' Ik probeerde weer op adem te komen maar door de schrik was dat moeilijker dan ik dacht. Ik staarde naar de plek waar ik Blake zag staan en Tyler keek met me mee terwijl hij mijn armen voorzichtig vasthield. 'Volgens mij droomde ik..' Het leek zo echt dat ik het bijna niet kon geloven dat het echt een droom was. 'Waarover droomde je?' Ik durfde het hem eigenlijk niet te vertellen maar ik wilde niet tegen hem liegen. 'Ik droomde over Blake..' Meteen schrok Tyler een beetje en nog steeds hield hij me beschermend vast. 'Heeft hij je pijn gedaan!?' Geschrokken bekeek hij me van top tot teen om te zien of ik ergens gewond was. 'Nee.. juist helemaal niet. Hij deed niks..'zei ik zachtjes terug en alweer dacht ik terug aan zijn vertrouwde gezicht die me aan al mijn keuzes deed twijfelen.
