Disclaimer:
This story is an intellectual property of the Writer. :)
Enjoy Reading.
___________________________________________________________
Chapter 1: Jill
8 am :))
rinnnggggggggg * ringgg * pinatay ang alarm clock.
"uhmmmmm.. 8am na pala gosh! petsa na''
Nagmamadaling bumangon sa Bed.
Ay ako nga pala si Jill. 20 years old. Boyish daw sabi nila, pero in a relationship ako. (OHA!) Mga 2 years na din kame ni Bryan, Gwapo sya, matangkad, maputi, Chinito, Crush ng marame. Ewan ko ba bakit nagkagusto sya sa akin.
''Jill, 8am na aa, dumaan si Bryan kanina dito'' sabi ng Mommy ko.
'''Asan na sya?, bakit di nyo ako ginising?'' sabi ko.
''Nako, ikaw bata ka, tama ba yang ginagawa mo? Para kang lalake!''
''E mommy ano nga sabi ni Bryan?''
Hindi nag salita si Mommy, medyo naguluhan ako sa naging reaksyon nya. Naisip ko nalang si Bryan talaga me Surprise nanaman sa akin.
''Kayo talaga Mommy, kinuntsaba nanaman kayu ni Bry'' biro sa kanya, pero wala pa ring sagot akong nakuha kay Mommy.
''Ano ba kasi yun Mommy?'' tanong ko.
"May sulat na iniwan dyan, basahin mo nalang'' sabi ni Mommy na walang reaksyon. Umalis sya papunta sa Kusina.
Kinuha ko ang sulat na galing kay Bryan. Nakalagay pa dito. ''Para sa Mahal ko''. Excited akong binuksan ang Sulat. Ang nilalaman.
Payang ,
Siguro kapag nabasa mo ang sulat na ito ay wala na ako. Gusto ko humingi ng tawad dahil di ko kayang sabihin sayo to. Ayokong makita kang umiiyak o malungkot. Di ako makakuha ng time para masabi to, sa twing nakikita kitang masaya at nakangiti. Wala kong maisip na paraan para sabihin sayo ito.
Nagkaroon si Papa ng pagkakataon na mag migrate kame sa Australia. Kasama ko sila JB at si Mama. Di ko pa alam kung makakabalik paba kame sa Phil. Di ko rin gusto to Payang, pero kelangan ko gawen.
Lage mong tatandaan na mahal na mahal kita Payang ! Wag mong pababayaan yang sarili mo. Alam mo namang kayang kaya mo yang mga lalakeng aaway sa'yo. Di ko makakalimutan ang halos 3 years nateng pinagsamahan.
Sorry Jill. Sana mapatawad mo ako! I love you. Goodbye.
Bryan.
Parang tumigil ang mundo ko matapos kong mabasa ang sulat. Di ko napigilang umiyak,gusto kong magalit, sumigaw, o umiyak.
''Andaya mo Bry. Bakit ngayon lang'' bulong ni Jill sa sarili.
Sa mga oras na yun, hindi alam ni Jill gagawin nya. Pumunta ito sa kwarto nya at umiyak. Sinubukan nyang tawagan si Bryan, pero wala na naka off na ang cp nito. Huli na ang lahat. Di nya alam kung ano ang gagawin. Parang dinurog ang puso nya.
''Jill, buksan mo ang pinto'' sabi ng Mommy nya.
''Ma, pabayaan mo muna ako mag isa.huhuhuhuhuh'' ang sagot nya na halatang umiiyak.
Ang nagawa lamang ni Jill ay yakapin ang teddy bear na ibinigay sa kanya ni Bryan nung 1st monthsary nila. Hanggang ngayon ay di pa rin nya matanggap kung bakit yun nagawa ni Bryan. Sana ay sinabi na lang sana nya kay Jill ang lahat.
Sa kabilang dako.
''Bryan''. Ang tawag ng Mommy nya.
''Yes! Ma?''
''Nakapag paalam ka ba kay Jill?''
''Nag iwan lang ako ng Sulat, sana maintindihan nya''
''Halika na Son, male-late na tayo sa Flight naten''
''Susunod na ako Ma.'' ang sagot ko kay Mommy.
Lumingon lamang ako. At ibinulong sa sarili.
''Payang mag iingat ka! Mahal na mahal kita''
