Het zonlicht scheen door mijn kamer en de vogels begonnen zachtjes te fluiten. Voorzichtig probeerde ik recht op het bed te zitten en in mijn vermoeide ogen te wrijven. Ik had geen oog dichtgedaan. Misschien omdat deze keer niemand op me lette. Maar dat was helemaal niet zo. Ik keek naar mijn bed uiteinde waar een grijze wolf rustig aan het slapen was. Ongemerkt was hij waarschijnlijk binnengekomen, terwijl ik aan het wegdoezelen was in mijn gedachten. Ik dacht aan Tyler, die zich opeens heel anders gedroeg, terwijl ik hoopte dat we nu doordat we samen waren dichterbij zouden komen. Mislukte gedachte dus. Ik dacht ook aan Blake, die mij in mijn dromen bleef storen. Maar vergeten kan ik hem niet. De wolf schrok op omdat ik overeind was gekomen. 'Stil maar..' Ik aaide hem weer over zijn hoofdje. Het leek net op een hondje, zo graag wilde hij geaaid worden. Maar ik moest er rekening meehouden dat hij niet zomaar een wolf is. In zijn ziel verschuilt een mens, die er nog niet uit is gekomen.
Met de wolf kwam ik naar beneden gelopen, waarbij Tyler ons achterdochtig aankeek. Hij was aan het ontbijten maar keek meteen op toen hij ons zag. 'Wat hebben jullie uitgespookt?' De wolf gromde alweer, hij mocht hem echt niet. Ookal wist ik niet waarom. 'Niks hoor, hij bewaakte me. Tenminste iemand die dat deed.' Ik pakte een appel uit de onaangetaste fruitschaal, die alleen bedoeld was voor Jared en mij. Maar Jared had ik al een lange tijd niet gezien. Sinds het feest was hij niet meer thuis gekomen maar misschien is hij bij Gina. En dan is alles goed, voor hem natuurlijk. 'Je moet niet zoveel gehecht aan hem worden. Ik hou niet van iemand die aan mijn vriendin zit.' Tyler keek boos uit zijn ogen die in een felle gele kleur veranderden. De wolf deed vastberaden een stap vooruit en ontblootte zijn tanden. 'Hou op!' Meteen stopte de wolf en hij kwam weer naast me staan. 'Ik snap niet wat je probleem is, Tyler.'
'En mam?'vroeg Drake aan Mila die de wolf aan het inspecteren was, op het moment dat zij ook beneden kwamen 'Ik weet niet of hij snel zal kunnen veranderen in zijn normale gedaante. En het beste is dat we hem misschien bij jouw pack of mijn pack laten aansluiten..' Mila wilde hem ook aaien, maar dat liet hij niet toe. 'Hij kan wel bij mij. Nu ik Troyd heb verloren.' Ook Drake wilde het proberen maar hij gromde meteen. 'Rustig maar hoor'zei hij meteen en allebei keken ze mij aan. 'Kun jij hem vragen of hij zich wil aansluiten. Ik denk dat hij een betere band heeft met jou.' Ik knikte en hurkte naast de wolf op de grond. 'Zou je het erg vinden om bij Drake te horen? Weer in een pack te zijn?' Ik glimlachte naar hem maar de wolf wist duidelijk niet wat hij moest doen. Hij keek met zijn ogen gericht naar de grond. Maar na een tijdje zag ik hem knikkend naar Drake staren. 'Geweldig! Dan moeten we alleen de ceremonie nog regelen. Helaas moet dat wel als hij in mensenvorm is.'
'En hoe gaan jullie hem veranderen dan?'vroeg ik aan Drake terwijl ik samen met de wolf naar buiten wandelde. 'We moeten een alfabrul laten horen. Het is moeilijk voor ons maar ik denk wel dat het gaat lukken. Hij wilt vast controle over zijn transformatie, en niet alleen een wolf zijn.' De wolf knikte weer. 'Heb je nog mijn hulp nodig?' 'Nee, het belangrijkste is dat ik dit alleen met hem doe. Het is een moeilijk proces en door enige afleidingen kan het een totale ramp worden. Daarom wil ik dat jullie hier blijven. Het gaat wel lang duren tot we weer terug zijn, hopelijk vind je dat niet erg.' Ik schudde mijn hoofd aangezien ik wel gewend was aan de lange tochten die Drake altijd maakte. Maar hopelijk duurde deze niet zo lang als de vorige.
'Wat is er mis met je!?' Ik voelde Tyler zijn hand op mijn schouder, terwijl ik keek hoe Drake en de wolf in de verte verdwenen. 'Mis met mij?' Ik snapte niet wat hij bedoelde maar zijn blik zei alles. Jaloezie. 'Ik wil niet dat je de hele tijd rondhangt bij die wolf. Je weet maar nooit wat zijn bedoelingen zijn. Misschien is hij bereid om te moorden. En straks valt hij jou ook nog aan.' 'Zo is hij niet!'verdedigde ik meteen, waardoor Tyler een beetje schrok. 'Ik kan niet geloven dat je zo jaloers kan zijn. Alleen maar omdat ik probeer te helpen, wat jij duidelijk niet kan.' Tyler wist niet wat hij daarop moest zeggen en het leek erop dat hij op het punt stond om weer naar binnen te wandelen. Maar ik kon hem net tegenhouden. 'Ik dacht dat je me vertrouwde..' Hij keek vanuit zijn ooghoek naar me om, maar nog steeds kwamen er geen woorden uit zijn mond. 'Het voelt gewoon alsof ik je kwijtraak'zei hij eindelijk na een tijdje, en ik kreeg toch een beetje medelijden met hem. 'Waarom zou je me kwijtraken?' 'Ik weet niet, het gevoel knaagt al de hele tijd aan me. En ik weet niet wat ik er tegen moet doen. Ik wil je niet verliezen. Ik hou van je.' Die laatste woorden maakte me even aan het schrikken. Zei hij nou echt dat hij van me hield. Stokstijf stond ik stil, en hij staarde me aan in de hoop dat ik hetzelfde zou zeggen. Maar waarom deed ik dat niet? 'Hou je ook van mij?' Ik stotterde en ik voelde de zweetdruppels over mijn voorhoofd glijden. Ik keek toe hij hij zuchtend weer wegliep aangezien er toch niks zinloos uit mijn mond kwam. En terwijl hij uit het zicht verdween, voelde ik me meteen in elkaar zakken. Ik kon niet geloven dat ik niet iets terug had gezegd. Dan stonden we nu elkaar liefhebbend te knuffelen. Maar ik kon het echt niet. Alsof er een blokkade tevoorschijn kwam, die me weerhield. En ik wist wat die blokkade was. Blake..
