De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H19: Zwanger

Het ging goed tussen Eva en Frank. Ging. De laatste tijd werd het minder. Frank was druk met werken. Er waren veel gasten die verbleven in het pension en ook het restaurant liep goed. Dat zorgde ervoor dat Frank van 's morgens vroeg tot 's avonds laat moest werken. Er was geen tijd meer voor de leuke dingen die ze normaal gesproken eens in de week deden. Het waren de dingen die hen bij elkaar hield. Al was het maar een wandeling langs de Maas of een ijsje halen in de stad. Het maakte niet uit, zolang ze maar samen waren. Dan herinnerden ze zich weer hoeveel ze voor elkaar betekenden.
De laatste weken was er van deze traditie geen sprake meer. De twee leefden totaal langs elkaar heen. Ze spraken elkaar kort als Eva terug kwam van het werk, maar dat was meestal een vluchtig gesprek. Zelfs met het avondeten waren ze zelden bij elkaar. Vaak had Frank niet eens de tijd om iets voor zijn vriendin klaar te maken. Het zorgde ervoor dat Eva en Wolfs nog dichter naar elkaar toe groeiden. Ze ontbeten samen, werkten samen, hadden samen avondeten en deden samen wat leuks in de avonduren, omdat Frank dan óók geen tijd had. Het enige moment dat Eva en Frank samen waren was 's avonds wanneer ze in bed lagen. Maar meestal sliep Eva dan al, omdat ze moe was van de lange dag. Zo ging het al ongeveer twee maanden.
Het idee van Frank was ongeveer een week nadat hij het aan Wolfs had voorgesteld al uitgevoerd. Wolfs wist zogenaamd niets van het plan van Eva en Frank om een donor te zoeken. Ze wisten het ook goed verborgen te houden.
Eva en Wolfs hadden het in tegenstelling tot Frank helemaal niet druk gehad op het werk. Ze hadden wat kleine zaakjes gehad, maar de zaken met moord en doodslag waren al een ruime maand nergens meer te bekennen.
De twee hadden voortaan de tijd om hun gehele pauze te benutten; ze hoefden niet meer binnen tien minuten een broodje naar binnen te duwen. Wolfs was daar uitermate blij mee geweest, zo kon hij Eva kennis laten maken met verschillende lunch tentjes in Maastricht.
Dit maal was het hem weer gelukt om Eva iets te laten eten wat ze niet kende. Met tegenzin had ze moeten toegeven dat het best te eten was. Ze had haar bordje keurig leeggegeten.
'En, was het beter dan een simpel broodje kaas?', vroeg Wolfs zijn collega met een lachje.
'Hm, het komt in de buurt', knipoogde Eva.
'Wat lust je vanavond te eten?'
'Nou ik moet nog even niet denken aan nog meer eten', lachte Eva. Ze klopte op haar buik, als teken dat ze propvol zat.
'Misschien moet je dat toch maar doen, want anders krijg je een lekkere zalmmoot op je bord.' Wolfs grinnikte en pakte zijn glas met spa rood van de tafel om er een slok van te nemen.
'Liever niet', schudde Eva afkeurend haar hoofd.
'Wat wil je dan? We moeten na het werk nog even boodschappen doen, Frank zal vast niets maken voor ons...'
Eva zuchtte. Ze vond het vreselijk dat Frank niet meer voor haar kookte. Niet dat het haar om het eten ging. Het leek gewoon alsof hij haar vergat, zich niet meer om haar bekommerde.
'Ik hoop het binnenkort minder wordt.' Eva sloeg haar ogen neer en speelde met haar vingers.
Wolfs wist precies wat ze bedoelde. Hij legde zijn hand op haar onderarm, die op de tafel rustte.
'Het komt wel goed, Eef.', kneep Wolfs gemoedelijk in haar arm.
Eva reageerde niet. Ze haalde een keer haar neus op en scheurde haar servet in kleine stukjes.
'Misschien had je wel gelijk', zei ze uiteindelijk.
'Hoe bedoel je?', begreep Wolfs niet waar ze op doelde.
'Een kindje, het is toch niets voor mij.' Ze lichtte haar hoofd op en keek haar partner aan. 'Ik ben straks degene die moet stoppen met werken en huismoeder moet zijn.'
'Je moet niet stoppen met werken hoor', zei Wolfs meteen. Hij kon haar voor geen goud missen op de werkvloer.
'Nou ik denk niet dat Frank tijd vrij gaat maken.'
'Dan zal ik wel eens met hem praten.'
'Nee, Wolfs. Dat ga je niet doen.' Het zou alleen maar voor problemen zorgen.
'Ik had er gewoon goed over na moeten denken, maar ja, dat is achteraf gelul.'
'Hoezo?' Hij probeerde te doen alsof hij niet begreep wat ze bedoelde.
'Ik ben zwanger', vertelde Eva hem. Een klein glimlachje vormde zich rond haar lippen.
'Echt?', deed Wolfs een poging verrast te reageren. 'Hoe dan? Wat goed, Eef!'
'We hebben een donor gezocht.'
Wolfs stond op van zijn stoel, Eva volgde zijn voorbeeld.
'Gefeliciteerd, Eef.' Hij drukte drie kussen op haar wangen. Ze gingen weer zitten op de stoelen.
'Je bent er wel blij mee toch?'
'Ja, dat wel', zei ze meteen. 'Het is nu gewoon een beetje dubbel met Frank en zo.'
'Dat komt echt wel goed, Eef.' Hij kneep geruststellend in haar hand. 'Weet Frank het eigenlijk al?'
'Nee, nog niet', schudde ze schuldig haar hoofd. 'Ik heb niet echt een moment gehad om het hem te vertellen.'
Wolfs glimlachte flauw.
'Vertel het hem vanavond, ik weet zeker dat hij dan wel bijdraait', dacht Wolfs.
'Misschien heb je wel gelijk.'
'Ik heb altijd gelijk', grinnikte Wolfs. Hij stond op van zijn stoel. 'Ik ga even afrekenen.' Hij pakte zijn portemonnee uit de binnenzak van zijn jasje en liep naar binnen toe. Niet veel later kwam hij weer naar buiten gelopen.
Eva had ondertussen haar leren jack al aangetrokken, zodat ze meteen konden vertrekken. Ze liepen in stilte langs elkaar richting de auto.
'Oh ja, over vanavond. Doe maar ovenschotel', verbrak Eva de stilte. De ovenschotels die Wolfs maakte waren volgens haar overheerlijk. Naast bami kon je haar ook daarvoor wakker maken.
Wolfs grinnikte, omdat ze weer op dat onderwerp terug kwam.
'Dan doen we dat', bevestigde Wolfs. Hij legde zijn hand op haar onderrug en zo liepen ze de laatste paar meters naar de auto.