Η τελευταία μας χρονιά {MGW winner}

Αναμνήσεις που άντεξαν στον χρόνο

Καθόμουν στριμωγμένη στην θέση του λεωφορείου κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Ο καιρός ήταν βροχερός και έτσι είχα απορροφηθεί παρατηρώντας τις μικρές σταγόνες βροχής που χόρευαν στο τζάμι. Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Άρη, που καθόταν απέναντι μου, να με τραβάει με την κάμερα.

«Ξεκόλλα ρε. Τελείωνε, κλείσ' το» του είπα εκνευρισμένη κουνώντας το χέρι μου μπροστά στην κάμερα. Το είχα πάει σερί την προηγούμενη μέρα, οπότε τα νεύρα μου δεν ήταν σε καλή κατάσταση.

«Δεν έχεις καταλάβει ακόμα την αξία των βίντεο μου. Αυτό που κάνουν στην πραγματικότητα είναι να συλλέγουν στιγμές και αναμνήσεις και να τις διατηρούν στο πέρασμα του χρόνου. Για παράδειγμα, τώρα θα έχεις ένα βίντεο που πάντα θα σου θυμίζει την πρώτη μέρα της Γ' Λυκείου. Πόσο υπέροχο είναι αυτό;» απάντησε κάπως ονειροπόλα και συνέχισε να με τραβάει.

Ο Άρης ήταν ένας πολύ περίεργος άνθρωπος. Ήμασταν φίλοι εδώ και πολλά χρόνια, όμως ποτέ δεν είχα καταφέρει να τον μάθω εντελώς. Ήταν απρόβλεπτος, αυτό ήταν που με είχε τραβήξει πάνω του. Ήταν δύσκολο να μαντέψεις πως θα αντιδράσει σε οποιαδήποτε κατάσταση και ορισμένες φορές σε έκανε να αναρωτιέσαι αν είναι όντως τόσο συναισθηματικός και παθιασμένος με την ζωή, ή απλά τρελός. Όπως και να 'χε, τον αγαπούσα, γιατί μου έμαθε να διακρίνω την ομορφιά μέσα στην σαπίλα που υπάρχει γύρω μας, μου έμαθε να γελάω σαν να μην υπάρχει αύριο και να κυνηγάω τα όνειρα μου.. Γιατί ο Άρης είχε την τάση να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, μέσα από τα μάτια της ψυχής του.

«Και ποιος σου είπε πως θέλω να την θυμάμαι;» του είπα καθώς ψαχούλευα την τσάντα προσπαθώντας να βρω τα τσιγάρα μου.

«Γιατί όχι ρε Άννα; Είναι η τελευταία μας χρονιά. Το τέλος μιας εποχής!» είπε γυρνώντας την κάμερα προς το παράθυρο.

«Κλείσ' το τώρα» του φωνάζω καθώς σηκώνομαι για να κατέβω στην στάση.

«Χμμ, πάμε να σου πάρω καφέ, γιατί δεν σε βλέπω καλά» λέει γυρνώντας την κάμερα προς το πρόσωπο του και ψιθυρίζοντας κάτι στο "φανταστικό" του ακροατήριο. Ακούγοντας τον, μου ξεφεύγει ένα μικρό γελάκι, αλλά προσπαθώ να κρατηθώ σοβαρή. Ανάβω ένα από τα τσιγάρα μου και κατευθυνόμαστε προς το σχολείο.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μπαίνοντας στο προαύλιο με τον Άρη παρατηρώ γνωστές φάτσες να με σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω. Δεν έχω κάτι περίεργο πάνω μου. Φοράω μια μαύρη εφαρμοστή μπλούζα, ένα τζιν και τα φθαρμένα all star μου. Τα μαλλιά μου σχηματίζουν μια μαύρη μακριά κοτσίδα και τα μάτια μου είναι ελάχιστα βαμμένα.