Şol kalbimde Bir nida

Battaniye

Bir gücümü sevsem bin gecemi kopardığındandır
Bilseler ya beni yaklaşmazlar bu kadar
Geceler aslında umut soluyor
Bi anda nefesim puf oluyor
Kitap okusam doyarım
Gazete de sıkılır canım
İçim şiir yazmamı söylüyor
Geceler ısıyı çekiyor
Soğuktandır
Açık kaldı üstümüz
Üşüdü çocuk
Battaniye arıyorum, soğurulmuş sıcak iz bıraksa
Hemen bulacağım

II
Yine boşluk yine aynı sızı
Ve niye erken uyandın anne
İşe geç kalabilen biri yok sanıyorum
Ruhlar havada dans ediyor gibili niye sessiz insanlar
Ağırdı anne
Ağırdı
Bağırmasını sakladı
Gücümü bilsem de ona versem
geceyi bulsam da yaksam
sarılara boyadım battaniyesiz çocuğun boyama kitabını
Kalınca bir baca çizsem
Doyamıyorum neden
Aç kaldık
Anne çocuk ben
Ben ve çocuk biraz daha
Gömdüğü acısı aşağı çekiyor anneyi
Arıyor dal
Arıyor kemik
Ve ılık bir ses
Ellerimi saklamak istiyorum
Boş geceler ağlamadan
Tarih dersi kimin iyi
Ben yarım kavanoz şefkat istiyorum
Çocuk güneşteymiş aklın
O uykulu
Uyumuş kalmış, doğmuyor ben umut yerine başka şeylerle de doyabiliyorum
Kızma çocuk çektim elimi
Kırmızı çizilen baban mı senin

III.

Artık tutmadım ve bomboş olana kadar serbest bıraktım beni
Naralarını hiç duymadım kadın o kadar dolu ki
Susmak en acısı değilmiş, aldım bunu da
Çocuğa battaniye neredeydi
Artık o da
kırmızı
Ne diyorlar buna savaş mı
Göç mü
Ölü olmamalı
İçim boşalmıyor
gözlerim taşıyamıyor tuzlu damlaları
Battaniyesiz çocuk güneşine kavuşamadan
Artık doğmayacak
Artık ne anne doyacak
Üzülmeden gücümü bulmaya çıkmıştım tam
Ama puf olmuş
Nefesimin için de o da

ALLAH! diyor, bağırıyorum; şiirler, kitaplar anneler bile sustu
İçimden ağlıyorum

III
Kıyıda bağırmasın
Balıklar alışkın değiller
Korkup kalabilmesi olasıdır
Ne yani şimdi deniz kirli diyecekler mi olacak
İç pasları silinmeden.
Yaşam bitmiş
Ölüm yetişmiş
Ellerinden, üşümüş soğuk gövdenden öperim seni.
Ağlamam, kızarım silkelerim kendimi
İnsanca tükürürüm yüzüme
Ah güneş hala nasıl doğabiliyorsun
Mide doymadan kusacak
Battaniyem kaysın üzerimden
Üşüyorum içimden
Anne artık ölü bedenle yaşıyor, sanki hamal
Bedeni ordan oraya akıyor
Ben var mıyım
Geceyi düşündüm
Güneş düşündüm
Acıyı, kırmızıyı
Ve ölümü
Ölüm kırmızıydı boyama kitabında çünkü biraz siyahlığı bile kalmadı
Katliamdı,
İçimden
İçimden içimden
Bilseler ya beni yaklaşmazlardı
Bir gücümü sevsem bin gecemi kopardığındandır

Son olarak kalmayacak kadar uzun..

Gülnihalin pancosu