Genç kız ormanın en ücra köşelerine doğru yavaş ve sarsak adımlarla ilerliyordu. Ağlamıyordu. Oysa şimdiye kadar hıçkırıklarla bağıra çağıra ağlaması,sızlanması gerekiyordu. Uzun zamandır sadece yürüyor ve boş boş tam karşısına bakıyordu. Ne düşünüyordu,ne hissediyordu,neden hala ağlamıyordu,kırıp dökmüyordu,en önemlisi neden her gün böyle saatlerce yürümektense intikam almıyordu. Bütün bu düşünceler ağaçların arasından ,saklanmayı bile düşünmeden genç kızı izleyen adamın beyninde her günkü gibi dönüp duruyordu. Bazen kendi düşüncelerinden çok genç kızın düşüncelerine cevap olmak istiyordu. Ama bunu ne nasıl yapacağını ne de düşüncelerini nasıl öğreneceğini bilmiyordu. Tam iki yıldır her gün genç kız fark etmese de onunla beraber bu ormanda yürüyor onu izliyor ve sorularına cevaplar arıyordu. Her gün eli boş ama kafasında susmak bilmeyen binbir düşünceyle dönüyordu evine.Her gün bir yenisi ekleniyordu sorularına...
Genç kız her günkü gibi sessizliğine gömülmüş ormanda ilerliyordu. Düşünmeden atıyordu yine her adımını onu kucaklayan bu soğuk, sessiz, sakin ama çığlık çığlığa bağıran ormanda. Zaten artık düşünmek ona pek bir şey ifade etmiyordu. O artık cevapsız bırakıyordu içindeki soruları. Kendine verdiği sözü bir tek böyle tutabiliyor, gerçek anlamda bir tek böyle yalnız kaldığını hissedebiliyordu kalbinin derinliklerinde. Yine o gün geldi aklına. Hayatındaki tüm gerçekleri, tüm acıları kabullendiği ilk gün. Evin duvarları üstüne üstüne gelince duramamıştı içeride. Kapının girişindeki askılıktan montunu almış,kapıyı açmış ama kapatmadan önce aklına gelen düşünceyle yüzünü kapıya dönmüştü. Sonrada aklına gelenleri sesli bir şekilde dile getirmiş "Bu kapı yalnızlığımın,sessizliğimin,yeni hayatımın giriş,hayatımdaki herkesin,bütün seslerin ve eski hayatımın çıkış kapısı olsun. Eski de kalsın arkadaşlıklar,eskimişlik koksun. Bu kapı kapandığı an yalnızlığımın ilk adımı atılsın,kimse girmesin giremesin hayatıma. Çıkanlar giremeyecekse tekrar, kaybedecek kimse de olmasın. Sadece yalnızlığım ve ben olalım." ve ardından sertçe kapatmıştı kapıyı. Şimdiyse bakıyordu etrafına sözüne cidden sadıktı kimsesi yoktu ,yalnızdı. Gülümsedi. Uzun zamandır ilk kez gülümsedi.
