Love Teacher

Herinnering 2

17 juni 2003

"Shhht," fluisterde Amanda fel naar Thomas, die zijn giechels met moeite onder controle kreeg. "Je moet wel stil zijn! Anders worden we gezien!"

Amanda's woorden werden wel gehoord door Thomas, maar hijzelf moest al zijn concentratie gebruiken om niet in een hysterische lachbui uit te barsten. Hij drukte een hand stevig op zijn mond en hij ademde diep door zijn neus heen. Amanda keek haar beste vriend aan en rolde met haar ogen.

Elke keer weer als ze samen een grap probeerden uit te halen, moest Thomas weer iets doen wat het plan bijna mislukte.

Een paar maanden geleden probeerde Amanda al eens het gezicht van haar diep slapende vader vol te schilderen, maar Thomas moest zo nodig niezen waardoor haar vader wakker schoot. Het penseel dat Amanda vasthad, droop van de rode verf en hing recht boven haar vaders gezicht. Toen hij wakker schoot, schoot hij ook echt naar boven en Amanda's penseel kwam in zijn oog terecht.

Een tijdje geleden wou Amanda, op aandringen van Thomas, een grap uithalen op de moeder van Thomas omdat ze Thomas' favoriete snoep had afgepakt.

Dus toen Amanda haar spullen had klaargezet en ze klaar stond in positie om de moeder van Thomas te bespuiten met haar eigen verf, stompt Thomas zijn teen tegen een uitstekende tegel en schreeuwde het uit.

En dan was het nog eens mislukt.

Maar deze keer ging haar grap wel lukken, daar was ze zeker van.

Amanda perste koppig haar lippen op elkaar en sleepte de zware emmer vol met waterballonnen achter zich aan terwijl ze laag door de struiken van haar achtertuin sloop. Thomas liep vlak achter haar hielen en buiten nu en dan een gesmoorde giechel en het kraken van takken onder zijn lichte gewicht, hoorde ze Thomas bijna niet.

Amanda nam het grappen uithalen zeer serieus. Sinds kleins af aan hield ze ervan om soms eens een echte bengel te zijn. Ze hield ervan om buiten de lijntjes te kleuren, terwijl haar moeder haar altijd zei dat het mooier was als je de tekening mooi inkleurde. Ze hield van regen en in de regen spelen, al mocht ze dat niet veel omdat ze dan ziek zou kunnen worden. Ze hield ervan om mensen te zien lachen, om haar grappen of om die van iemand anders.

Thomas gaf Amanda een klein duwtje in de rug en wees dan naar het terras, waar de moeder van Amanda lag te zonnebaden. Ze lag op één van de chique ligbedden, waar ze op stond dat ze die zouden kopen ook al waren zo zo duur.

Een grote zonnebril stond op haar neus en schermde haar ogen af van de felle zonnestralen, haar haar -dat juist dezelfde kleur had als Amanda's haar- was in een nette vlecht gebreden en de warme zon verwarmde haar lichaam. De moeder van Amanda zuchtte gelukkig en draaide haar hoofd om, weg van de geniepige kinderen die verderop juist op dat moment zaten te wachten.

Amanda draaide haar hoofd enthousiast naar Thomas toe en zag ook bij hem zijn ogen stralen van blijdschap. Ze knikte hem toe en pakte dan de eerste glibberige waterballon vast en weegde hem in haar hand. Ze gooide de ballon eens op en neer in haar hand en keek terug naar Thomas.

Ook hij had een waterballon in zijn hand. Een blauwkleurige zijn lievelingskleur ,merkte Amanda op. Hij wachtte braafjes op haar teken en toen Amanda haar eigen kleine armpje omhoog bracht deed hij hetzelfde.

Het volgende moment was een moment van chaos.

Eens dat de eerste ballon de moeder van Amanda raakt, slaakte ze een oorverdovende kreet van het onverwachte ijskoude water dat op haar heen pletste. Daarna volgden er nog veel meer.

Veel, veel meer.

Thomas en Amanda gierden het uit terwijl ze aldoor nog steeds met een vast tempo waterballonnen naar de arme vrouw toe gooide. Elke keer probeerden ze recht op hun doel te gooien, al mislukte dat natuurlijk wel eens.

Eens dat de ballonnen op waren en de moeder van Amanda opstond en met een kwade blik de tuin afspoorde op zoek naar de twee schuldige bengels, pakte Thomas Amanda's hand en liepen ze allebei giechelend de tuin uit. Toen ze voor de voordeur van Thomas' huis stonden en veilig waren in hun ogen, lieten ze zich pas op de stenen neerzakken en keken beiden nog na giechelend naar de voorbijstekende wolken.

Opeens draaide Amanda zich naar Thomas om en pakte zijn hand vast.

"Later gaan we trouwen," zei ze. "Jij en ik. Zo zijn we nooit van elkaar gescheiden."

"Maar mijn mama zegt dag je trouwt met de persoon waar je veel van houdt," merkte Thomas op.

"Houden we dan al niet veel van elkaar?"

Thomas knikte bedachtzaam en keek in de hazelnotige kleur van Amanda's ogen. Op Amanda's gezicht kwam er een grote glimlach tevoorschijn.

"Zie je wel? We gaan later trouwen en zullen daarom nooit gescheiden worden."

"Ja, dat zeker," zei Thomas trouw. "Beloof dat nooit iemand ons kan scheiden. Beloofd?"

Thomas keek met hoopvolle ogen op Amanda neer en zij aarzelde geen seconde.

"Ik beloof het je."

*****

Hey hey iedereen!

Mijn god, wat hou ik ervan om herinneringen over Thomas en Amanda te schrijven. Het geeft wat meer inkijk op hun jarenlange vriendschap en hoe intiem ze eigenlijk wel niet zijn :)

Sorry als dit niet het hoofdstuk is wat je had verwacht, maaaaar dat hoofdstuk is niet meer zo ver weg! ^^

Ook, lees allemaal eens als je wil mijn nieuw (soort van rant-)boek. Het heet 'Laten we het hebben over...' en het principe is dat ik mijn mening over een onderwerp geef en jullie commenten daarop, waarop het volgende hoofdstuk alleen uit jullie meningen bestaat!

Yes! Ik zou zo blij zijn als jullie het eens gaan bekijken! :) Laat ook zeker weten wat je van de kleine Amanda en Thomas vind, dat zou ik fijn vinden! :)

XOXO, LoveStoryMaker-