Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 11

Samen met Shawn lig ik op de bank als onze hotelkamerdeur eindelijk open gaat. Ik begon me al zorgen te maken. Het is inmiddels al zes uur en mijn moeder is lang weggeweest. Het lijkt wel alsof ze een verliefde glimlach op haar gezicht heeft. Ik wil er net over beginnen, maar dan ziet ze Shawn.

Ze is blijkbaar in een goede bui. Ik had echt een enorme preek verwacht. Ze had me nu minstens om uitleg moeten vragen over het feit dat ik opeens met een 'jongen' in onze hotelkamer op de bank lag, maar dat doet ze allemaal niet. Ze loopt op ons af en geeft Shawn een hand.

'Aangenaam, Inge is de naam.' ik kijk mijn moeder verbaasd aan. Ze doet gewoon normaal. Dit is écht vreemd. Shawn stelt zich ook netjes voor. 'Ken ik jou naam niet ergens van? Radio ofzo? Ach het zal wel niet. Sorry.' ik kan mijn lach bijna niet inhouden. Ze is zichzelf niet helemaal. Voor mij komt dat nu juist allemaal goed uit.

'Mam, Shawn en ik zijn samen.' ik had al besloten dat ik het in één keer zou zeggen. Dan zou het vast makkelijker zijn. 'Weet ik. Weet ik meid. Ik zag jullie toch op de piste?' ze knipoogt naar me. Volgens mij gaap ik haar nu met open mond aan.

Ze vind het gewoon goed. Ze vraagt niks, doet niks en geeft zomaar haar goedkeuring. Ik kan mijn geluk bijna niet op. Shawn kijkt me lachend aan. Zie je wel, vormen zijn lippen geluidloos. Ik glimlach even naar hem.

'Nou oké. Jammer genoeg woont hij hier in Canada...' haar gezicht betrekt en Shawn knijpt in mijn hand. Nu komen we bij het onderdeel van het gesprek waarvan ik weet dat ik het toch nooit gaat winnen. Ik ga het niet winnen omdat het gewoonweg niet mogelijk is. Shawn woont hier, ik woon daar en er moet een wonder gebeuren als we gaan verhuizen.

'Nu je het daar over hebt. Ik zag hier een leuk huis en ik wilde misschien dat in Engeland verkopen. Te veel dingen doen me daar aan je vader denken.' ze slikt een brok weg. Ik spring op en loop naar haar toe om haar te omhelzen. 'Mam, rustig. Het komt goed.' fluister ik. Ik moet zelf ook moeiten doen om niet te gaan huilen. Dan pas dringt tot me door wat ze net zei: we gaan misschien verhuizen!

Het lijkt alsof ze nog meer wil gaan zeggen, maar ze houdt zich in. 'Goed, ik ga alvast naar het dinner. Komen jullie ook zo?'

We knikken allebei tegelijk. Zodra ze de deur uit is loopt Shawn naar me toe en omhelst hij me. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en het gelukkige gevoel overstroomt me weer. Er is misschien een kans dat ik in hetzelfde land als hem ga wonen! Toch snap ik mijn moeder niet helemaal. Er moet meer aan de hand zijn. Ze zou nooit zomaar binnen een paar dagen beslissen om in Canada te gaan wonen, maar dat probeer ik voor het gemak even te vergeten. Shawn pakt mijn hand en samen lopen we naar beneden voor het avondeten. Mijn avond kan niet meer stuk!