Echt

Hoofdstuk 6

Ik lig in bed en voel me vreselijk. Hoe kon ik dit doen? Hoe walgelijk was ik? Zou ik nog verder kunnen gaan dan dit? Ik schaam me dood. Zodra ik thuis kwam ging ik naar bed en ben er niet meer uitgekomen. Ik staar naar mijn plafond en denk terug aan gister.

'Oh, ja? Wat dan?' zei ik onwetend voor mij te wachten stond.

'Wij gaan gezellig mee!' Ze lachte naar de andere.

'Nee, dank je,' zei ik arrogant.

'Liv, je moet Tara nu gaan breken,' zei Lola. Ik proestte.

'Moet dat nog steeds?'

'Ja,' zei Monique. 'Dat was de weddenschap.'

'Ben je haar of onze vriendin?' vulde Lisa aan. Hulpzoekend probeerde ik Florine's blik te vangen maar ze keek me niet aan. Ik hief mijn hoofd.

'Jullie natuurlijk!' zei ik toen. 'Tara betekent niks voor mij. Ik dacht alleen hoe langer, hoe pijnlijker,' loog ik verder. Lola klapte triomfantelijk in haar handen en lachte.

'Helemaal mooi, Liv!' zei ze vrolijk. We liepen met zijn allen het schoolgebouw in. Lola stootte me aan. 

'Ik weet heus wel dat hoe langer je wacht hoe pijnlijker het wordt voor jou!'

Hoe kon ik zo stom zijn! Ben ik echt zo'n meeloper? Nee. Ik wil mijn vrienden niet kwijt, ik wil Monique niet kwijt. Hoe hard ze me ook heeft laten vallen, ze blijft mijn beste vriendin.

De volgende ochtend word ik wakker. Ik bekijk mijn telefoon en check mijn Whatsapp. Ik open mijn eerste appje, Jason.

Goodmorning Sunshine! XX

Ik glimlach en stuur een appje terug. Zonder te kijken open ik mijn volgende appje.

Liv, ik weet dat je het niet meent van gister. Na school kom ik langs

Tara

Ik blijf naar het berichtje staren. Gauw open ik al mijn andere berichtjes, beantwoord ze en stap vervolgens uit bed.

'Zo, how is life without Tara?' zegt Lisa vrolijk. Ik lach nep naar haar. Slecht! Ik mis haar! Ik wil haar terug en jullie kunnen allemaal de pot op! denk ik, ik zeg het niet hardop.

'Goed,' lieg ik. Lisa omarmt me en trekt me mee naar onze vrienden, haar vrienden. Lola lacht haar afschuwelijke glimlachje. Ik walg ervan en rol onbewust met mijn ogen. Ik loop naar Jason. Hij drukt een kus op mijn lippen. Ik weet dat Lola nu naar ons kijkt. Waarom denk ik steeds aan Lola als ik met Jason kus of knuffel? Dat is ze niet waard! Jasons lippen laten de mijne los.

'Wat vond je van mijn appje?' zegt hij schattig. Ik glimlach naar hem.

'Weg was mijn ochtendhumeur,' zeg ik.

'Niet zo klef doen, asjeblieft zeg!' komt Lola ertussen.

'Ik ga echt een één halen voor dat proefwerk wiskunde,' zegt Florine. 'Ik snap er geen fuck van!'

'Welk uur hebben we wiskunde?' vraag ik.

'Het vierde, geloof ik,' zegt Florine.

'Ik help je in de pauze wel, oké?' Dankbaar kijkt Florine me aan. We lopen naar binnen.

'Bedankt Liv, ik snap het nog steeds niet maar boeien,' lacht Florine.

'Flo, je zei alles goed! Het zit tussen je oren, je kan het prima, echt!' beloof ik haar.

'Liv, als Flo zegt dat ze het niet begrijpt dan begrijpt ze het niet.'

'Lola, wil jij je er asjeblieft buiten houden? Ik help haar en zie dat ze met gemak gewoon een voldoende kan halen!' De bel gaat. Arrogant loopt Lola weg.

'Liv, kan ik vanmiddag met jou mee?' vraagt Monique. Met moeite verberg ik een glimlach.

'Tuurlijk,' zeg ik onverschillig.

'Mooi.' Monique glimlacht kort en loopt daarna weer naar Lola. Het moment is weer voorbij. We gaan in ons lokaal zitten en het laatste lesuur begint.