Een klein meisje in een grote oorlog

hoofdstuk 3

Een week later

Ik wist het nog niet toen ik wakker werd, maar deze ochtend zou mijn leven veranderen.

Ik werd wakker en hoorde iemand roepen beneden, dat was papa, Frans zal weer wat uitgestoken hebben, dat dacht ik. Maar ik had het mis, toen ik naar beneden liep hoorde ik dat mama aan het wenen was. wat was er gebeurd? Ik liep sneller, zo snel dat ik van de trap viel. Ik maakte heel veel lawaai, maar ze hoorden het niet. het moest wel heel erg zijn. "Wat is er?" vroeg ik toen ik de kamer binnenliep. Mama zat op de bank te huilen en papa probeerde haar te troosten. Het duurde niet lang voor ik door had wat er gebeurd was. frans was weggelopen! Ik loop naar boven, naar zijn kamer, al zijn spullen waren weg! Ik was zo trots op hem, en iedereen gaat blij zijn wanneer we hem over twee weken weerzien. Op de tafel lag een brief:

Beste vader, moeder en zussen

Vermits jullie (moeder, vader, Simonne) me niet laten gaan heb ik besloten om het heft in eigen handen te nemen, ik ga me aanmelden als soldaat. Bespaar u de moeite om me te zoeken, je vind me toch niet. ik heb mijn naam en leeftijd verandert. En Matti, je bent een hele leuke zus, ik weet dat jij me steunt. Wanneer ik over een korte tijd weer thuis ben zullen jullie trots op me zijn, jullie zullen beseffen dat ik meer kan dan jullie willen zien en jullie zullen spijt hebben dat jullie me niet geloofden.

Tot snel

Jullie zoon  broer) Frans

Ik ben echt nog nooit zo trots geweest op hem, maar mama en papa dachten er anders over. En later zal ik hun mening volgen, maar dat zal ik pas later, veel later ontdekken.

En toen wist ik het zeker, ik wou verpleegster worden, en misschien wel dokter. Mensen in nood helpen, dat is toch het beste dat er is. Ik zei het aan mijn moeder, ze ziet ertegenop, maar lang aandringen mag ik toch aan de opleiding beginnen. Ze zegt dat ik zelf maar moet beslissen, dat ik oud genoeg ben.