It Started With A Chain Letter (ON-GOING; EDITING)

Chapter 55 - Baby Don't Cry

A/N: 

Update!! TT^TT Joseonghamnida po~ Natagalan  dahil di ko talaga ma-feel.  6th revision na 'to. 

Last chap na yung next. Tapos yung next next naman ay Epilogue. Thank you sa lahat ng readers. Mula simula hanggang ngayon. Super thank you~ It means a lot to me^^

( Play nio po yung link sa gilid paulit ulitin nio lang while reading this chapter  ----------------------> )

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

*SKYE's POV*

(o di ba? naka-CAPS LOCK yung pangalan ni Kalangitan, para INTENSE hehehe >_< )

"Heto na pala yung pinapahanap mo Skye. Good luck sa pagligtas mo sa kapatid mo." Vicki said, after sending me the location of an abandoned building somewhere north of Tagaytay.

"Pare, are you sure na ayaw mong back up-an ka namin? O kahit ng gang mo?" - Lau

I shrugged. I think its more dangerous if we'll go as a group. Baka may mapahamak pang iba.

"No. Just guard the perimeter of the location. I have the tracker. Pipindutin ko lang naman yung button pag kailangan ko na ng tulong, right? Wag na wag kayong susugod hangga't di ko pinipindot yun"

"Yes. But I think mas maganda sana kung may kasama ka pa rin. Pero matapang ka masyado. Yakuza yung mga dumukot sa kapatid mo. Masyadong mapanganib" said James, the leader of the Trackers, a gang who specializes in finding/tracking/hacking anything.

"I think I can handle that." I said, holding a small black device, I waved at them an entered a secret opening at the far side of the walled fence.

Nagawa kong makalagpas sa parang maze na garden. Every step I make, I can feel a strong aura. Nakakatakot. Hindi ko alam kung pangitain ba ito, pero umaasa pa rin akong ligtas pa rin si Yuki. Di ko mapapatawad ang sarili ko kung mawawala siya na wala man lang akong nagawa.

- - - - 

*YUKI's POV*

Hinihila ako ng isang kidnapper papunta dito sa isang kwarto sa second floor. Nahuli niya ako matapos kong tumawag kila kuya. Sinira niya yung cellphone ko. Tapos heto. 

Natatakot ako. Naamoy ko ang alak sa kanya. Tapos para siyang baliw na hinihila ako sa hallway ng malaking bahay. Hindi ako makasigaw. Nilagyan niya kasi ng packing tape yung bibig ko. 

Nagpupumiglas ako, tatawa lang siya ng pangbaliw na tawa.

Hanggang sa makarating kami sa isang kwarto sa dulo ng pasilyo.

Sa loob, isang malaking bodega. Puro alikabok at nakatakip ng puting tela ang mga gamit. Nakakatakot lalo. May mga bote ng alak sa paligid.

"Nako, umalis na pala yung mga gagong yun. Ayos..." 

Itinulak niya ako sa sahig, itinali ng mahigpit yung mga kamay ko sa likod ko. Alam ko na to eh. Natatakot ako. Wala akong kalaban laban sa kaniya.

Pinilit kong magsalita kahit nakabusal pa rin. Tinanggal naman niya ang tape sa bibig ko.

"Oh, ani las worlds?"

"Any last words yun Bobo!"

"Aba! At sumagot ka ah! Pasalamat ka na lang at makinis ka. Hahaa"

"Bastos! TULONG!!!! TULUNGAN NIYO KO!!" sumigaw ako ng pagkalakas lakas.

Hinila niya ako sa paa. Hindi ko na mapigilan yung mga luha ko... TULONG... TULUNGAN NIO AKO PLEASE...

"WAAAAH! TULOOOOOONGGGG!! TULONG PO!! WAG MO KONG HAWAKAN! WAG MO KONG HAWAKAN!!!" hinila niya pababa yung cardigan na suot ko. Pinagsisipa ko siya pero no use.

God tulungan nio po ako , parang awa Niyo na po!

 "Hahahahaha Sumigaw ka lang, walang makakarinig sayo. Kahit mga kasama ko di ka tutulungan. Kaya wag ka nang pakipot ha?" hinaplos niya yung balikat ko. Naka-summer dress lang ako ngayon. Sana sinunod ko na lang si Mandy, sana nag--

Hinawakan ng baboy na to yung kaliwang hita ko. "WAG MO KONG HAWAKAN!!!" sinubukan kong itaas yung mga paa ko. Pero wala rin. 

"Pwede ba wag ka na lang sumigaw. Mamaya na. Wala pa kong ginagawa, sumisigaw ka na?"

"SKYE!!!!!T-TULUNGAN MO KO! SKKKKYYYYEEEEEE!!!! TULOOOOONNNGGGG!!!!" patuloy yung daloy ng luha ko. Itinaas niya yung palda ko. Ayoko. Ayoko... 

Pumikit ka na lang.  May narinig akong boses. Isang malalim na boses. Pero di yun yung boses nung hayop na to... boses ni..

*KABLAAAAAG* 

Dumilat ako. Nanginginig pa rin sa kaba... Nakita ko si Skye. Hinahampas niya paulit ulit ng kahoy yung baboy na balak akong gawan ng masama.

"Skyeeee..." tawag ko.

"Skyeee..." 

Parang di pa rin siya nakikinig...

Patuloy pa rin siya sa pagbugbog dun sa lalaki... 

Saka ko lang napansin... 

UMIIYAK pala siya.

UMIIYAK si Skye.

UMIIYAK na parang wala siyang nagawa para iligtas ako. Pero bakit? NILIGTAS nga niya ako.

"SKYE!" sinigaw ko. Tumigil siya at tumingin sa'kin.

My tears fell again... and my heart was torn when I saw his face... his eyes... his expression...

He looked so broken. 

"Yuki, I'm sorry"  lumapit siya at niyakap ako. Kinalagan niya yung pagkakatali sa'kin. Inayos niya yung damit ko. Yung buhok ko. Pinunasan niya ang mga luha ko... habang umiiyak.

"Don't cry please..."

"Skye. I-I'm fine... I should be the one saying that. Skye, please wag kang ganyan... ayoko na ganyan ka. You saved me. He didn't--"

"No. I was late. He--"

"Didn't do anything. Please stop it. You saved me" 

Pero wala pa rin. Umiiyak pa rin siya. At umiiyak pa rin ako. Nanginginig pa rin ako sa takot. "You are really bad at lying. How can you be fine when you're crying and shaking in my arms?"

Pinakalma ko yung sarili ko. Tumigil na rin yung pangingig ko. Pati pagtulo ng luha ko. Niyakap ko siya ng mahigpit. "I'm not. See. I'm not shaking. and... I;'m so relieved that you're here..."

"I wouldn't be in anywhere without you"  humigpit pa lalo yung yakap niya. "and you know that. Twins or not , . . ."

.

.

.

.

.

"I will still love you..."

// //  vomment people? // //