Schaduw Kind

Schaduw Kind #1

De felle stralen van de zon, die op zijn hoogste punt stond, zorgden ervoor dat de meeste mensen binnen bleven. Van de kleine, houten huisjes kon je nauwelijks verkoeling verwachten. De enkelingen die op straat waren, bestonden uit kleine kinderen die vers gehaald mos in de openingen van de huisjes drukten, met de hoop op een beetje verfrissing.
" Hé! Geef terug! " een schel stemmetje van een jongetje van ongeveer 8 zomers oud, die met zijn vinger beschuldigend naar een weg-rennend kind wees. Nadat hij een paar meter had gerend, veegde hij vermoeid zijn voorhoofd af. Shit, wat was het heet! " Laat maar... " mompelde hij. Het huisje was zo goed als dicht, dat rotkind mocht het mos houden. Zuchtend draaide hij zich om en liep terug naar huis.

Met een brede glimlach propte hij het gestolen mos in zijn hemd. " Aah.. " zuchtte hij, toen het vocht over zijn borst en rug sijpelde. Verkoeling, eindelijk! Met zijn rug tegen de oude deur, zat hij in de schaduw van het portiek van de oude bakkerij. Het gebouw was lang geleden verlaten en was in een staat van verrotting gekomen, waarbij de schimmels het bruine hout smakelijk verzwolgen. Dromerig plukten het jongetje aan wat rood, stinkend hout. Het was ontzettend plakkerig en liet een rode vlek achter op zijn vinger, die hij aandachtig bekeek. Hoewel hij pas 6 zomers oud was, leek het kind een genie in wording. Alles was interessant en moest worden verklaard voordat iemand anders dat kon doen. Zijn gedrag was duidelijk van een kind, maar zijn gedachten, ideeën en verklaringen waren, zelfs voor wetenschappers, nauwelijks te begrijpen. Een wonderkind, zou men zeggen, was het niet dat hij op straat leefde, helemaal alleen en mutatie's had. Nadat hij zijn vingers had afgeveegd aan zijn hemd, waar een rode streep achter bleef, sprong hij overeind. Zo'n honger! Het laatste wat hij had gegeten was drie dagen geleden, een karige maaltijd bestaande uit een halve zoete koek en een beker melk. Een vers stuk vlees..Mmm.. dat lustte hij wel! Knipperend veegde hij wat speeksel van zijn kin en keek beschaamd om zich heen. Had iemand hem zien kwijlen? Nee, niemand te zien. Met een opgeluchte zucht haastte hij zich naar het Jacobs Plein, waar iedere middag marktmensen stonden, die met listige woorden hun waar verkochten. Hij mengde zich in de mensenstroom en keek schichtig naar de waar van de kraampjes. Sieraden, sjaaltjes, zijden japonnen en prachtige leren wambuisen. Alles kon je krijgen, als je genoeg munten had. Hij snoof en stond abrupt stil, waardoor een rijk geklede jongeman tegen hem opbotste. Vlees! Hij rook vlees! " Kind, kijk uit. " bromde de kerel en greep hem beet in zijn schouder. Hij draaide zich om en keek met grote, angstige ogen naar de man. " S-sorry ... " mompelde hij. O goden, z'n ogen begonnen weer te branden. Verbaasd knipperend kneep de kerel nog harder in zijn schouder. " Jongen, je ogen. " Het kind zijn felblauwe ogen versprongen naar een lichtblauwe kleur en uiteindelijk een scherp grijs, waarna het niet meer versprong. Grijs, de kleur van angst. Zijn oogkleur sprong mee met zijn emotie's. " Je naam kind, vlug. " gebood de man terwijl hij indringend in de grijze ogen van de jongen keek. " Somerled Niemandszoon.. " fluisterde hij, verkrampt onder de blik van deze man.

______°⊙⊙°⊙⊙°⊙⊙°______