Schaduw Kind

Schaduw Kind #2

Geen enkele emotie was op het gezicht van de heer te lezen, alsof hij alles verborg achter een masker. " Ik ben Thorvald Murtansson, heerser van Hrossey. Eirik! " bulderde hij erachteraan, waardoor Somerled geschrokken ineenkromp. Een Wolvenvachtdrager stond ineens naast heer Thorvald en gromde een vragende klank. Een Wolvenvachtdrager was een krijger van Thor, onverschrokken en met een kort leven. Om een Wolvenvachtdrager te worden, moest je naakt, zonder wapens, een onnatuurlijk grote wolf vermoordden en zijn vacht trots dragen. Er wordt verteld dat een Wolvenvachtdrager vecht zonder angst en dat Thor hem roept en aanmoedigd, opdat hij zijn taak vervuld en met zijn bijl slacht in naam van de oorlogsvader. Zo'n zelfde Wolvenvachtdrager stond nu tegenover hem, keurde hem geen blik waardig. " Neem dit kind, Somerled Niemandszoon, mee naar mijn schip. " gebood hij de Wolvenvachtdrager streng. Eirik kneep zijn ogen woest tot spleetjes. " Ik ben geen kindermeid, heer. " gromde hij, zijn ogen fel op Somerled gericht. " Wat moet u trouwens met zo'n kleine bastaard? " Iets van oprechte interesse was in zijn stem gekropen. Zijn meester deed zulke dingen alleen als er iets speciaals was gebeurd. Wat had dit kind gedaan? Thorvald keek hem misprijzend aan. " Ken je plaats, Wolvenvacht. Jij bent niet gemaakt om te denken." Somerled rilde bij de ijskoude klank van Thorvald's woorden. Eirik bromde iets onverstaanbaars en boog zijn hoofd. " Mooi. Welnu, Eirik. Neem Somerled meteen mee en behandel hem goed. Geef hem ook te eten. Hij is onze gast, geen gevangene. Tot straks. " De heer klopte Somerled stijfjes op zijn schouder en vertrok, een met de mensen massa. Nu keek de jongen naar de Wolvenvachtdrager en glimlachte verlegen. Hij kon zijn masker van een bange kleine jongen laten varen. " Ik weet een snelle weg naar de haven, Wolvenvacht. " sprak hij opgetogen, met zijn kleine vingertje wijzend naar het noorden. Eirik gaf de jongen een ijskoude blik. " Luister jochie, ik ben een Wolvenvachtdrager en bij de botten van Odin, ik luister niet naar een kleine bastaard. Begrepen? " zijn woorden leken wel messteken. Ieder ander mens zou gillend wegrennen, Somerled niet. Hij gromde naar Eirik als een wild beest, zijn hoektanden ineens zo scherp als van een wolf. Hij ontblootte zijn tanden en spreidde zijn voeten, klaar voor een aanval. Zijn ogen werden felrood en zijn spiermassa leek te groeien. " Thor, oorlogsvader. Sta mij bij.. " mompelde Eirik zacht terwijl hij zijn bijl, Doodmaaier, stevig in zijn handen hield. " Kalmeer, beest. Of voel hoe Doodmaaier je armen afhakt! " bulderde hij, wat ervoor zorgde dat het hele Jacobs Plein ineens naar hun keek en angstig naar Somerled. De rode ogen van de jongen keken vluchtig naar de doodsbange gezichten van de mensen en leken een poel van verdriet. " BRAAAANDDD!!! " schreeuwde een vrouw onder het roet, die richting het groepje mensen renden. " Help dan toch!? " riep ze vertwijfeld. Dat was het excuus dat de mensen nodig hadden om zo snel mogelijk weg te gaan van Somerled en de Krijger.. Ze waren nog maar met zijn tweeën. Somerled keek naar Eirik en voelde weer die woede. Hij zou hem moeten vermorzelen, maar deed het niet. Ondanks wat andere dachten, hij was geen monster. Zijn ogen werden mosgroen, terwijl hij een wolf werd. Waar eerst een jongetje stond, was nu een onnatuurlijk grote wolf. Een zwarte vacht met zacht oplichtende groene tekens verspreid over snuit en lichaam. Hij gromde waarschuwend tegen Eirik en sprintte toen weg, richting de haven. De Wolvenvachtdrager hing stomverbaasd zijn bijl weer op zijn rug en ging met grote passen op weg naar de haven. Dat kind was zeker speciaal, maar wat wou Thorvald met die kleine?

________°⊙⊙°⊙⊙°⊙⊙°________