Schaduw Kind

Schaduw Kind #3

Met zijn tong uit zijn bek, sprintte Somerled over het stenen pad. Nog een paar seconden en hij vondt zichzelf kalm genoeg om weer mens te worden. Toen de stenen weken voor een zandpad, stopte hij met rennen en ging hijgend zitten. Poeh! Die zelfcontrole moest echt beter. Hij voelde zich rustig genoeg en veranderde zijn oogkleur naar diepzee blauw, waarna hij zijn tanden op elkaar klemde en de pijn verbeet toen zijn botten braken en weer een menselijk skelet vormde. Op handen en voeten, hijgend en met een van pijn vertrokken gezicht zat Somerled op het zandpad toen Eirik hem vond. De Wolvenvachtdrager zag nog net het been van Somerled breken en een normale positie innemen voordat het kind weer een kind was. Met een gezicht vol sympathie, wat een wonder was bij een Wolvenvachtdrager, hurkte Eirik naast het kind neer. " Hey kleine, gaat het? " mompelde hij voorzichtig. Zijn respect voor de jongen was ontzettend toegenomen. Zijn spirituele verbintenis met wolven zorgde ervoor dat zijn eerbied grensde aan die van een priester aan zijn God. Zijn beschermingsdrang richting Somerled hield hetzelfde in als een Bloed Eed die alleen voor hem gold. Zijn nieuwe meester en eeuwige metgezel zou Somerled zijn. " P-prima.. " sputterde het kind " Het trekt al weg. J-je meester, heer Thorvald, kan hier ieder moment zijn. " Met trillende knieën stond hij op, leunend tegen de gespierde zij van Eirik. " Heer Thorvald is niet langer mijn meester. " Eirik drukte met zijn reusachtige arm het kind teder dichterbij. " Dat ben jij nu, jonge meester Somerled. " hij glimlachte de knaap bemoedigend toe. Somerled keek hem geamuseerd aan en klopte de Wolvenvachtdrager op zijn arm. " Oh ik snap het al. Omdat ik een deel wolf blijk te zijn, voel jij je verbonden met mij. Of niet, Wolvenvacht? " ondanks Somerled's houding, merkte Eirik de klank van hoop wel op in het jochie zijn stem. Zwijgend knikte hij naar hem. " Je zult nooit meer alleen zijn, jonge meester. " fluisterde hij fel. Somerled draaide zich abrupt om en klampte zich aan Eirik vast zoals alleen een verloren kind dat kan. " Dank je... jij bent nu mijn familie, Eirik. " snikte hij, wanhopig om zijn tranen binnen te houden. Even stond hij zo, toen sprong hij verschrikt naast Eirik, alsof hij zich had verbrand. Eirik keek hem verbaasd aan, maar voordat hij wat kon vragen kwam het antwoord al. " Heer Thorvald is vlakbij. Kun jij je gedragen alsof hij nog steeds je meester is? " Somerled keek hem hoopvol aan. Eirik perste zijn lippen op elkaar. Dat is oneervol, dat kon toch niet? Somerled was nu zijn meester. " Doe het nou maar, Eirik. Ik wil niet dat een van ons in de problemen komt door Thorvald. " het kind klonk vastberaden, als een volwassene. Eirik zuchtte en knikte eenmaal. De schijn ophouden was inderdaad veiliger, vooral voor Somerled. Zwijgend wachtte ze de komst van Thorvald Murtansson, Heerser van Hrossey, af.

________°⊙⊙°⊙⊙°⊙⊙°________