Schaduw Kind

Schaduw Kind #6

Ze had alles zien gebeuren, het gemene gedrag van meester Thorvald tegen de jongen en het ingrijpen van de Wolvenvachtdrager. Flarden van het gesprek ving ze op. Het kleine gaatje in de deur verborg de eetkamer tot een stuk cilinder maar de jongen en de Wolvenvachtdrager kon ze goed zien. Ze vondt de strijder een beetje eng en toen hij minachtend naar Thorvald keek, kromp ze onwillekeurig in elkaar. En toen hoorde ze hem. " Welnu. Creidhe, was het niet? Kom maar gerust hier staan, hoor. Mijn Wolvenvachtdrager bijt niet. " en een glimlach. Hij keek háár kant op, recht in haar ogen. Verschrikt sprong ze achteruit en drukte zichzelf plat tegen de muur. Wat nu? Ze was toch zeker gezien? Wat stond ze hier dan nog? Na een diepe hap lucht duwde ze zachtjes de deur open en keek angstig naar de jongen. Het trillen kon ze niet stoppen dus klampte ze zich uit alle macht aan haar schoonmaak lap vast. Ze zag de jongen een stoel klaar zetten en water inschenken, terwijl zij nerveus op haar tenen stond te wippen. " Creidhe, toch? " vroeg de jongen toen hij klaar was. Ze wist dat ze niet kon praten. Nog niet. Dus knikte ze maar een beetje. Hij had het tenslotte goed. " Welnu. Ik ben Somerled Niemandszoon en mijn Wolvenvachtdrager heet Eirik. Sorry voor eh- " ze volgde zijn hand gebaar naar meester Thorvald en keek vlug weer weg. In haar ooghoek zag ze de blos bij de jongen en dat deed haar lichtjes glimlachen." Voor het incident met je meester. Het kon even niet anders. Ik hoop dat ik je niet bang heb gemaakt? " hij klonk oprecht, peinsde ze. En volwassen. Hij kon niet veel jonger als haar zijn. Misschien zes of zeven zomers oud? Ze liep naar de stoel en ging er behoedzaam op zitten, haar handen om de karaaf water gevouwen. " Nee, nee hoor. Meester Thorvald was te ver gegaan, ik kan mij hier vast wel bij neerleggen, Somerled. " Creidhe glimlachte toen ze zijn naam uitsprak en bloosde. Om zich een houding te geven dronk ze van het water en concentreerde zich op alles behalve zijn gezicht. Eirik keek haar dreigend aan en abrupt verslikte ze zich. Een, twee, drie keer hoesten en het ging weer. Beschaamd staarde ze naar haar handen. Blijkbaar snapte Somerled wat er was gebeurd want hij stuurde zijn Wolvenvachtdrager met Thorvald's lichaam weg. Hij moest ervoor zorgen dat het leek alsof de Heerser te veel had gedronken. Nu ze weer kon ontspannen en ademen, keek ze verlegen naar Somerled. Hij was erg vriendelijk, deze jongen kon toch onmogelijk slecht zijn? Hij glimlachte naar haar en hield zijn hoofd een beetje schuin. " Ik wil je iets vragen, iets.... persoonlijks, denk ik. " hij zei het voorzichtig. Ze knikte, plotseling gespannen en omklemde haar beker weer. Wat wou hij vragen? " Ik denk dat Heer Thorvald niet zo'n lieve Meester is. Zou je bij mij in dienst willen? " zijn wangen kleurde weer rood en hij schraapte nerveus zijn keel. Dit was het laatste wat ze had verwacht. Met grote ogen van verbazing staarde ze hem aan. " Eh. Somerled, ik ben acht zomers oud en jij zes. Ik kan toch niet voor een kind werken? " mompelde Creidhe nerveus. Dat kon echt niet! Somerled fronste geïrriteerd zijn wenkbrauwen. " Creidhe, ik ben inderdaad zes zomers oud. En jij acht. Waarom zou jij het niet kunnen en een Wolvenvachtdrager wel? Ik zal je zeker niet veel kunnen betalen, dat is waar. Maar Heer Thorvald- " zijn gezicht vertrok in woede. " Hij is vreselijk tegen zijn personeel. Dat zou ik niet kunnen. Maar goed, het was maar een vraag. " Misschien was het inderdaad beter om voor Somerled te werken. " Oké, ik doe het. " Ze keek hem glimlachend aan. " Meester Somerled. "

_________°⊙⊙°⊙⊙°⊙⊙°_______