De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H23: Impulsief

'Dit gaat niet langer zo Frank! Je hebt een kind nu!' Het was de tweede keer die week dat Eva en Frank ruziënd tegenover elkaar in de woonkeuken stonden. Fien, hun kleine meisje, was ondertussen alweer drie maanden oud. Het was tijd voor Eva om ook weer aan het werk te gaan. Drie dagen in de week om te beginnen, zo kon ze de rest van de dagen de hele dag bij haar dochter zijn.
Frank had in tegenstelling tot zijn vrouw geen enkel initiatief genomen om minder te gaan werken.
Eva haar plan was altijd geweest dat Frank overdag voor de kleine kon zorgen. 's Avonds, wanneer Frank aan het werk zou zijn, zou Eva al lang en breed thuis zijn.
'Je bent verdomme te gierig om nog iemand aan te nemen', schreeuwde Eva.
Het zou een hoop schelen, iemand extra in de keuken. Frank wilde zijn restaurant niet sluiten voor de lunch, dat was Eva haar alternatief geweest.
'Jij kan ook degene zijn die stopt met werken, Eva! Er moet toch geld binnenkomen!', vond Frank.
'Ik ga toch óók minder werken!', riep Eva verontwaardigd uit. 'Waarom jij niet dan?'
Fien was ondertussen begonnen te huilen door het geschreeuw van haar ouders, het ruziënde echtpaar leek het alleen niet te horen.
'Dit pension is belangrijk voor me Eva!', probeerde Frank zijn vrouw duidelijk te maken.
'Belangrijker dan je eigen dochter?' Eva keek haar man vinnig aan.
'Je begrijpt me toch wel, Eva?', zuchtte Frank.
'Je bent een lul, Frank! Een grote lul!'
'Hé!' Eva en Frank hielden op met kibbelen toen ze de harde stem van Wolfs hoorden. Ook toen pas viel het huilen van hun baby op.
'Niet erg kindvriendelijk, hè? Schreeuwen waar jullie dochter bij is.'
Eva richtte haar blik beschaamd op de grond.
'Ik leg haar wel in haar bedje', deelde Wolfs mee. 'Kunnen jullie ruzie maken zonder dat zij er de dupe van wordt.' Hij pakte het meisje uit de box en liep met haar naar boven toe. Op het kinderkamertje aangekomen, legde hij haar op de commode; hij had het al geroken. 'Dat mocht je ook wel voor mama of papa bewaren hoor', mompelde Wolfs, waarna hij de luier van Fien verving. Hij trok haar het roze pyjamaatje aan dat al klaar lag.
Het meisje spartelde vrolijk met haar armpjes en beentjes toen Wolfs haar weer optilde. Wolfs glimlachte erom.
'Ga je lekker slapen, klein prinsesje?' Hij hielp haar in haar trappelzak en stopte haar onder in haar ledikantje. Hij boog over het bedje heen en drukte een lief kusje op het voorhoofdje van Fien.
'Papa en mama komen je zo nog wel een kusje geven', beloofde hij haar, al begreep zij er toch niets van.
Wolfs knipte de grote lamp aan het plafond uit; het kleine nachtlampje liet hij aan. Na nog een keer glimlachend een blik in het ledikantje geworpen te hebben, liep hij de kamer uit. Hij liet de deur op een kiertje staan en liep door naar zijn eigen kamer. Waarschijnlijk zouden Eva en Frank nog steeds ruzie hebben en daarom vond hij het een goed idee om zich daar maar niet te laten zien. Hij had ook totaal geen zin om midden in hun ruzie te zitten.
In zijn kamer aangekomen begaf hij zich meteen naar de grote kast, in de hoek van zijn kamer. De kast waar hij al zijn rommel ingooide. Rommel waar hij niets meer mee deed, maar hij ook niet weg wilde gooien. Op zijn knieën zocht hij achterin de kast. Hij zocht naar het oude fotoboek. Foto's van hem, toen hij nog een kind was. Het was jaren geleden dat hij erin had gekeken. Toen hij in de Ponti ging wonen had hij het in de kast gegooid en er verder geen aandacht meer aan besteed. Wolfs veegde de dikke stoflaag van het fotoboek toen hij het in handen had. Hij nam het mee naar het bed en nam daar plaats. Voorzichtig - alsof het anders kapot zou gaan - sloeg hij de kaft om, zodat ze eerste pagina verscheen. Een babyfoto bedekte de eerste pagina. Een zwart-wit foto wel te verstaan. Vermoedelijk was hij toen net een paar maanden oud, ongeveer net zo oud als Fien.
Wolfs slikte. Zijn vinger gleed over de foto. Fien, hij herkende haar in zichzelf. Hetzelfde ronde bolletje, hetzelfde neusje; de gelijkenissen waren niet te missen.
Met tegenzin klapte hij het boek weer dicht. Hij zou zichzelf er pijn mee doen wanneer hij meer foto's zou bekijken. Plotsklaps greep Wolfs naar zijn hoofdkussen. Ruw smeet hij het op de grond. Hij mompelde enkele vervloekingen en stompte met zijn vuist een aantal keren in het matras. Hij was boos, kwaad eigenlijk. Boos om de keuzes die hij had gemaakt; boos omdat Frank zo deed, want hij wist precies waar de ruzie tussen zijn beste vriend en Eva over ging.
Door zijn kwade bui werd hij impulsief. Hardhandig trok hij de deur open en liep hij de gang op. Hij zou Frank eens gaan vertellen wat hij er van vond. Een impulsieve, ondoordachte actie. Op de overloop trof hij Eva.
Ze kon van zijn gezicht meteen aflezen dat hij pissig was.
'Wat ga je doen?', stopte ze hem door haar hand op zijn borst te leggen.
'Frank vertellen dat hij naar jou moet luisteren', bromde hij.
'Wolfs, doe dat nou niet.' Eva keek hem doordringend aan.
Wolfs zei niets en rukte zich los uit haar greep, om zijn weg naar de woonkeuken te vervolgen. In de keuken trof hij Frank meteen aan; zoals hij eigenlijk al verwacht had.
'Hé Floris', begroette Frank zijn vriend, met het accentje dat uit duizenden te herkennen was.
Wolfs greep zijn vriend bij de keel vast en drukte hem hardhandig tegen de muur.
'Luister verdomme naar Eva! Je helpt je gezin naar de klote en je hebt het zelf niet eens in de gaten', spuwde Wolfs. Zijn hoofd liep rood aan van de woede.
Frank zei niets; kon geen woord uitbrengen door de schrik.
'Ik heb je verdomme een kind gegeven, het mooiste dat er bestaat. Ik ga niet toe kijken hoe jij alles verkloot', beet Wolfs hem toe, waarna hij hem weer losliet. 'Jij gooit je restaurant in de middag dicht of je zoekt een werknemer, aan jou de keuze.' Zonder antwoord af te wachten, liep Wolfs terug naar boven.