{Daniël}
"LUNA..!!"
Al drie keer heb ik haar naam geroepen, maar ze reageert gewoon niet.
Een gevoel van verdriet neemt mijn lichaam over en zorgt ervoor dat tranen mijn koude wangen nat maken. Waarom doet dit alles toch zoveel met me?
Ik heb me, vanaf het moment dat ik een relatie kreeg met Luna, afgevraagd waar al die diepe en eerlijke gevoelens opeens vandaan kwamen.
Mijn vrienden hebben altijd gezegd dat Luna de reden is waarom, alleen ík weet het écht niet.
Het maakt ook niet meer uit, dat was toen, dit is nu.
Ik huil nu..
Shit man ik huil gewoon.
Zo snel als ik kan veeg ik de tranen woest weg van mijn, inmiddels warme, wangen.
Ik denk aan Luna en realiseer me meteen weer dat ze net boos het huis uitgerend is.
Snel trek ik mijn schoenen aan en sprint ik de trap af. Ik moet achter haar aan voordat ze écht weg is...
Ondanks dat het herfst is, is het zeker niet koud, dus zonder jas ren ik snel de deur uit.
Op zoek naar Luna.
Ik weet dat ze richting het station is gegaan dus óok ik richt me op de weg naar het station.
Al snel zie ik Luna, What the hell..?
Voor me zie ik Luna staan.. met een jongen?! Ze lachen naar elkaar..
Een golf van woede gaat door mijn lichaam.
Snel loop ik d'r naar toe en ik grijp Luna bij haar schouders, verschrikt kijkt ze om...
"Wat moet je?"
Aii, dat was hard.
Opeens lijkt ze m'n tranen op te merken, of nou eigenlijk beter gezegd.. De gevolgen van m'n tranen, rode ogen en zware oogleden.
"Daan.. Heb je gehuild?"
Ze spreekt de woorden zachtjes, haast fluisterend, uit.
Shit en nu?
Snel verzin ik dat ik last van het weer heb, maar beiden weten we dat dat niet het geval is..
Het is stil..
Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar zo verbijsterd als dat ik ben, weet ik toch nog iets uit te brengen..
"Luna.. Kun je alsjeblieft weer met me mee gaan?"
Ze kijkt me stomverbaasd aan, maar herpakt d'r zelf meteen.
"Nee Daan, dat kan niet, je verzwijgt dingen voor me.. Zorg er eerst maar voor dat je me verteld wat er écht aan de hand is, dan kan ik weer bij je zijn en met je mee gaan."
Teleurgesteld hef ik mijn hoofd één keer en zeg daarna;
"Oke.. Dan spreek ik je straks wel op whatsapp ofzo.."
Met een teleurgesteld en bedroefd gezicht draai ik me om en loop ik weg. Ik loop snel, sneller dan ik zou moeten, maar wat boeit het allemaal nog.
Ik hoor luna nog wat zeggen voor ik de hoek om ben;
"Ja we spreken elkaar straks nog wel."
Het zijn de laatste woorden die ik ontvang.
Met een scherpe bocht loop ik de bocht om, ik belandt half in de bosjes, maar ik weet mezelf al gauw te herpakken. Ik kijk voor me uit en zie dat een kindje mijn blunder heeft gevolgd, wanneer ik hem zie lachen snauw ik hem "Is het leuk ja?" toe, bang rent hij weg.
Oeps, dat was niet de bedoeling.
Meteen heb ik spijt van mijn actie, maar ik ga het kindje niet achterna.
Aan het einde van de straat stop ik.. Even staat mijn hart stil, maar begint daarna hevig te kloppen. Een auto, die trouwens veel te hard rijdt, heeft me op één haartje na kunnen ontwijken. Het geluid van piepende banden galmt door mijn hoofd en verschrikt spring ik achteruit. Oef dat scheelde weinig.
In een automatische reactie pak ik mijn mobiel en klik ik whatsapp aan, snel ga ik naar het gesprek met Luna.. Maar dan realiseer ik me weer dat het stom zou zijn als ik haar nu zou appen.
Ik druk op de home-knop en laat mijn mobiel in mijn zak glijden.
Met een strak gezicht loop ik snel en vast door naar huis.
