Kanserdim bilmiyordu. Ağzımdan kan kusuyordum durmadan. Görmedi. Söylemedim hiçbir zaman. Beni bu kadar güçsüz görmesini istemiyordum. Ben ki onun küçük kadınıyım hiçbir şeyin beni yıkamadığı şu hayatta bir hastalık yüzünden eridiğimi, güçsüz düştüğümü bilmesini istemiyordum. Kendi halimde kaybolup giderken kırmızılıklar arasında terk etti bir gün beni. Dayanamadım daha fazla. Kanserle bile baş edebilirken onsuzluk ağır gelmişti. Sımsıkı tuttuğu ellerim, parmaklarını kilitlediği parmak aralarımda, sinirlenince tüm gücüyle sıktığı kollarımın arasında jilet âdeta dans ediyordu. Kanın kokusu hiç bu kadar güzel gelmemişti. İçimden âdeta onu atıyordum. Kan artık sadece ağzımdan gelmiyordu. Kanserdim bilmiyordu. Hiçbir zaman fark etmedi. Acımasızca terk etti. Yokluğunun ardından kan serdim.
