Echt

Hoofdstuk 7

'Dat is lang geleden.'

'Ja,' zeg ik.

'Hoe lang al niet?'

'Weet ik niet, te lang.' Ze knikt. 'Mo,'

'Ja?'

'Ik, nee, laat maar.' Monique haalt haar schouders op.

'Oké.' We glimlachen naar elkaar. Monique loopt de keuken in. Zal mama thuis zijn? Ik hoop het niet.

'Hey, Mo! Dat is lang geleden! Geef me eens een knuffel.' Mijn moeder klinkt niet dronken. Dat is mooi. Monique geeft mijn moeder een korte knuffel.

'Goed, meiden. Het rijk is voor jullie helemaal alleen ik moet weg,' deelt mijn moeder mee. Ik slaak een zachte zucht van opluchting. 'Dag schatjes!' Ze zwaait en loopt heupwiegend de keuken uit als een arrogante puber.

'Sorry,' mompel ik. Monique lacht.

'Je hoeft je echt niet te schamen hoor. Niet bij mij.' De deurbel gaat. We lopen naar de voordeur en openen de deur.

'T, Tara?' zeg ik. Vaag herinner ik haar whatsappje van vanochtend. Monique pakt mijn arm en duwt me een paar stappen achteruit.

'Wat doet Tara hier?' sist ze.

'Dat weet ik evenmin als jij,' fluister ik terug. Monique laat me los en doet een paar stappen naar voren. Ze leunt verveeld tegen de deurpost.

'Ik dacht dat Liv gister vrij duidelijk tegen je geweest was?' zegt ze.

'Tara, wat doe je hier?' zeg ik.

'Ik ben hier voor jou Liv, om te praten,' zegt Tara.

'Liv hoeft niet met jou te praten. Ik dacht dat ze dat gister...'

'Hou je mond, Monique!' roept Tara. Monique kijkt haar verslagen aan. 'Ik ben hier, nogmaals, voor Liv en absoluut niet voor jou,' vervolgt ze kalm tegen Monique.

'Tara, we kunnen niet praten,' zeg ik om Monique de mond te snoeren.

'Jawel, dat kunnen we wel Liv.'

'Tara, maak het makkelijker voor jezelf. Draai je om en loop weg,' zegt Monique. Ze kijkt Tara indringend aan maar Tara negeert haar. Ze wil naar binnen stappen maar Monique blokkeert de doorgang. We hebben een smalle hal en Tara kan er in geen mogelijkheid langs, tenzij ze Monique omduwt maar dat zou ze nooit doen.

'Laat me er langs of ik vertel iedereen wat ik heb gezien,' sist Tara. Geschokt kijk ik haar aan. Ik trek Monique een stap naar achter en maak de weg vrij voor Tara. Ze stapt arrogant en tevreden over haar chantage naar binnen. Ze hangt haar jas op alsof ze hier woont. Het maakt me boos. 

'Je houdt je jas aan,' zeg ik. Tara haalt haar schouders op. 

'Oké.' Ze doet haar jas weer aan en loopt de woonkamer in. 

'Tara, wat wil je?' sis ik. 

'Dat zij,' ze wijst naar Monique. 'ons alleen laat.' Ik kijk Monique aan. 

'Fuck jou, Tara!' Maar Monique verlaat de kamer. We zijn alleen. 

'Het spijt me dat ik je chanteerde maar ik moest wel,' zegt Tara gelijk. Ik haal m'n schouders op en kijk weg. 'Liv, kijk naar me!' 

'Ja, Tara, wat denk je nou? Dat ik je sneller vergeef als je mij chanteert?' 

'Nee, het was de enige manier hoe ik met je kon praten!' 

'Tara, dit is iets erg privé's en daar moet je je buiten houden! Rot op!' snauw ik. 

'Nee.' 

'Pardon?' zeg ik. Monique komt weer binnen. 

'Lang genoeg gepraat!' Monique pakt Tara beet en sleurt haar mijn huis uit. Ze knalt de deur dicht, Tara was te verbijsterd om tegen te kunnen werken. Ik had een beetje medelijden met Tara. 

'Dus, waar had Tara 't over?' vraagt Monique. 

'Niks,' mompel ik.

'Liv, je verzwijgt iets voor me.' 

'Jij niet voor mij dan?' schiet ik met veel te luide stem uit. 

'Nee,' zegt Monique kalm. 

'Oké, vertel mij dan eens eerlijk waarom je mij zo plots liet vallen voor die Lola van je!' 

'Liv, ze is mijn buurmeisjes ik werd zo'n beetje verplicht om haar te begeleiden op onze school.' 

'Het was je eigen keuze om vriendinnen met haar te worden!' 

'Ja, ik vind haar aardig! Liv, dat is toch niet zo raar?' Ze pakt me beet. 'Liv, ja Lola is mijn beste vriendin.' Au, die doet ontzettend pijn, ik kan mijn tranen nog maar net  bedwingen. 'Maar jij bent mijn aller beste vriendin en ik kan echt niet zonder je! Het spijt me als ik je het verkeerde signaal heb gegeven de laatste tijd, maar Liv, ik beloof je hierbij plechtig dat je voor altijd mijn nummer één zal blijven!' Ze geeft me een knuffel. 'Ik hou van je.' 

'Ik ook van jou.'