Άρωμα υάκινθου

Άτιτλο κεφάλαιο 20

Βρισκόμουν σπίτι,Επιτέλους,.Μπορεί να απολάμβανα την ζωη στην Αθήνα,την ανεξαρτησία και την απολυτη ελευθρρια,αλλα μου έλειπε ο τόπος που είχα μεγαλώσει.Γνώριζα κάθε πετραδάκι,κάθε δέντρο και οποιοδήποτε άλλο ορόσημο αυτού του τόπου.Δεν είχα απλά γεννηθεί εδώ,ήταν μέσα στο αίμα μου.

Ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω μου και χαμογέλασα.Ο Αγαμέμνωνας δεν συνήθιζε να είναι τρυφερός σε δημόσια θέα,η και γενικότερα,και ρουφούσα κάθε του μικρή κίνηση

Του χαμογέλασα,αν και δεν μπορουσε να με δει.

-Τι κάνεις μωρό μου?τον ρώτησα

-Απολαμβάνω την φύση,ειπε και με έσφιξε πάνω του.

-Παιδιά?ρώτησε η Μαρία και πηγε να πει κάτι,αλλα πριν προλάβει να μιλήσει πετάχτηκε ο Τεο.

-Σε ενοχλεί να βλέπεις δύο ανθρώπους αγαπημένους?Γιαυτο τους διακόπτεις?

Κανείς εκτος απο εμένα και την Μαρια δεν κατάλαβε τι ενοούσε,και ευτυχώς γιατί την είδα να κοκκινίζει,να βουρκώνει και στο τέλος να κοιτάζει αλλού.

Αναρωτήθηκα γιατί του πρότεινα να έρθει μαζί μας και στην συνέχεια έκανα μια νοερή σημείωση να μιλήσω με την Μαρία.

-Καλώς τα,καλώς τα,άκουσα ξαφνικά την φωνή της μητέρας μου που ευτυχώς έσπευσε να διαλύσει την αμηχανία.

-Τα δωμάτια σας είναι έτοιμα,είπε,τα κορίτσια μαζί,τα αγόρια μαζί.Πήρε ένα πονηρό ύφος και πρόσθεσε,εκτός αν υπάρχει κανα ζευγαράκι.

Πριν προλάβω να απαντήσω πετάχτηκε ο Αγαμέμνωνας

-Όχι,είμαστε απλά μια παρέα φίλων

Ο εκνευρισμός μου ήταν τόσο.άμμεσος που εστρεψα το.βλέμμα μου αλλού για να μην το καταλάβει.

Προχωρήσαμε μέσα και ενημερώθηκα,οτι πριν κάνουμε οτιδήποτε έπρεπε να κάτσουμε να φάμε.

..........................................

Αρκετή ώρα μετά,η καλή μου διάθεση είχε εξανεμιστεί.Παρατηρούσα τον Αγαμέμνωνα να φλερτάρει με τις περισσότερες κοπέλες και σε εμένα να μην μιλάει καν.Προσπάθησα να τον αγνοήσω και γύρισα στην Μαρία.

-Είσαι καλά?,την ρώτησα χωρίς περιστροφές.

-Δεν ξέρω μουρμούρισε..

-Γιατί το κάνεις αυτό και ασχολείσαι μαζί του?

-Εγώ..μουρμούρισε,ανίκανη να απαντήσει.

Δεν χρειαζόταν να πεί κάτι,το έβλεπα στα μάτια της,ήταν ερωτευμένη και πολύ μάλιστα.

-Τι λένε τα κορίτσια?άκουσα ξαφνικά την φωνή του Φίλιππου και χαμογέλασα.Ήξερα τι έπρεπε να κανω.

-Παιδιά,πείτε τα εσείς,εγω πάω λίγο μεσα.

Ανέβηκα αργά τα σκαλιά και βρέθηκα στο δωμάτιο μου.Δεν άναψα το φως παρόλο.που είχε σκοτεινιάσει και προχώρησα προς το μπαλκόνι μου.Το λάτρευα,έβλεπε όλη την πλαγιά.Τον χειμώνα ήταν μια άσπρη έκταση απο το.χιόνι και έγω το.ένιωθα μέσα μου,ήμουν παιδί του χειμώνα.

Ξαφνικά ένιωσα ένα ρίγος.Συνηθως εδώ γαλήνευα αλλά τώρα ενιωθα αναστατωμένη.Γύρισα να μπω μέσα και ξαφνικά ένιωσα δύο, χέρια να τυλίγοντε γύρω μου.