I should've told you..

Hoofdstuk 17

{Luna}

Met een haperend geluid rijdt de trein weg van het station waar ik 1 minuut geleden nog op het bankje zat.
Puffend laat ik me op mijn zitplaats zakken, gelukkig zit ik 1e klas dus ik kan lekker uitgerust gaan liggen.
Langzaam dommel ik weg onder de bewegingen van de trein.

Het is erg koud in de trein, maar toch verbrand de inkomende zon mijn blote armen. Het is een fijn gevoel, het brandende gevoel houdt me warm.
Op de achtergrond van mijn Spotify-muziek hoor ik mensen praten, ik kan niet horen wat er letterlijk gezegd word, maar het boeit me ook niet. Langzaam val ik weer in slaap, het liedje 'Landmines' vervaagt langzaam en na een paar seconden krijg ik d'r niks meer van mee.

Arnhem-Centraal.. Ik herhaal Station Arnhem-Centraal.

De stem die door de trein galmt wakkert me uit mijn droom. Arnhem-Centraal, dat is mijn station. Snel pak ik mijn spullen en loop richting de deuren van de trein. Ik druk op het knopje om de deur te openen, alleen het enige wat de deur moet doen, doet hij niet.
Snel druk ik nog een keer.. maar tervergeefs, ook deze keer opent de deur niet.

Paniek zaait in mijn lichaam en zweet begint te druppelen.
Snel blik ik door de trein, alleen tot mijn grote teleurstelling zie ik dat ook bij de rest van het volk in de trein de deuren niet opengaan.

Shit, en nu?

Snel loop ik naar de rest van de mensen en vraag hun of ze weten wat er aan de hand is, maar nog voor dat ik de menigte heb bereikt begint de trein te bewegen.
Nee, dit meen je niet.
De trein die vanuit Amsterdam kwam, vertrekt nu weer terug richting Amsterdam, met ons allen er nog in.
Ik merk inmiddels dat ik niet als enige aan het panikeren ben, want ook de menigte om me heen begint nu aardig wat woordjes te spreken.
De vragen vliegen me om de oren..;
Waar gaat de trein nu heen dan?
Wanneer kunnen we er wél uit.
Hoelang gaat dit duren?
Wat is er aan de hand?
Is er geen treinpersoneel in de trein aanwezig?

Het drukke gepraat maakt me duizelig, ik kijk om me heen en zoek een rustig plekje om bij te komen.
Opeens bedenk ik me dat mijn ouders me allang thuis hadden verwacht.. Meteen grijp ik naar me mobiel en haastig tik ik de naam van mijn moeder in, Julia.
Ik heb de naam van mijn moeder altijd al heel erg mooi gevonden. Het staat voor jeugdigheid, het past perfect bij mijn moeder, ze is nu 39 en is daarmee nog redelijk jeugdig.

Wanneer ze opneemt hoor ik dat ze nogal bezorgd klinkt..
"Meisje, waar ben je?"

"Hoi mam, sorry ik was jullie helemaal vergeten op de hoogte te houden van wat er is gebeurd.. Luister.."
Nadat ik mijn moeder het hele trein verhaal heb verteld reageert ze opgelucht dat ze blij is dat me niks is overkomen.
Ik vraag haar om raad en uiteindelijk weet ook zij niet wat ik het beste kan doen..

"Nou mam ik zie wel wanneer ik weer de trein uit kan en wanneer ik weer op ons station arriveer, ik hou je op de hoogte doeeg."
Ik wacht nog even tot ook mijn moeder gedag zegt en dan hang ik op.
Ik begin na te denken, diep na te denken. En na een lange tijd besluit ik toch maar voor de makkelijkste en veiligste manier te kiezen.. Daniel.

Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en typ Daniel's naam in. Na een paar toonovergangen neemt Daan op.

"Luun?"
Zijn stem klinkt voorzichtig en trillend.

"Hi Daan, mag ik je wat vragen?"
Opeens klinkt mijn stem ook erg trillend, maar ik moet helaas ook wel toegeven dat ik best zenuwachtig ben om Daniël op dit moment om een gunst te vragen.

Ik hoor Daniël zachtjes snuiven aan de andere kant van de lijn..
"Uhh, ja zeg het maar..?"

"Nou.." Begin ik.
"Er zijn een aantal dingen gebeurd tijdens mijn treinreisje, maar het komt er op neer dat ik niet naar huis kan door een of ander trein probleem.. Dus ik vroeg me af of ik misschien de nacht bij jou kan komen overleven..?"
Het komt er met moeite uit.