AUTHOR'S NOTE:
Ito na po ang hinihiling niyong sequel ng Destiny. :)
Read before you vote po.
Sana magustuhan niyo. :)
SA MGA HINDI PA PO NAKAKABASA NG DESTINY CLICK THE EXTERNAL LINK PARA MABASA NIYO MUNA BEFORE PO ITO. :)
SALAMAT! >:D<
Heto na siya, here you go.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lorraine's POV
Saan pa nga ba ang tuloy ng istoryang ito?
Ika nga nila, kay haba haba man ng prusisyon sa simbahan din ang tuloy.
Nakakatuwa ngang isipin na Destined talaga kami ni Venjo sa isa't isa.
*Sa simbahan
"YOU MAY NOW KISS THE BRIDE." - sabi ng pari.
(Excited kasi si Author sa honeymoon. JOKE. Alam ko namang mga bata ang readers dito hahaha)
Pero bago natin masaksihan ang fast forward namin ni Venjo.
Bibigyan ko muna kayo ng mga flashbacks bago mangyari ang most awaited wedding of the wattpad century (weh)
*Flashback
Noong naging kami ni Venjo nalaman ko ang mga sweet sides niya.
Akala ko Academic Freak na siya.
Pero yun ang akala ko.
One time nga nagrereview kami sa isang subject.
Bigla niya akong tinanong.
"Babe, alam mo kung magiging subject ka gusto ko ikaw yung pinaka-mahirap." - sabi ni Venjo habang naka-smirk.
"HUH?!" - ano daw? Minsan talaga di ko talaga nagegets itong lalaking ito.
"Para sa'yo lang ako babagsak." - dagdag pa niya.
Pick up line ba yun? Ayieeee. :''>
Kinilig naman ako dun.
...at dun ko lang nalaman na banatero pala siya.
May isang beses pa.
Naglalakad kami papuntang canteen.
Ng bigla akong matisod dahil may bato sa dinadaanan ko.
Alam niyo ba kung bakit??
Kasi...
Kay Venjo lang ako nakatingin. ;) :''>
"Ang lampa mo naman." - sabi ni Venjo. Buti walang masyadong tao. Tumingin ako sa kanya. Di siya nakatingin sa'kin.
"Ang sama mo ako na ng---------" - sabi ko kaso pinutol niya yung sasabihin ko.
"Lalakad ka na nga lang sa isip ko. Mahuhulog ka pa sa puso ko." - sabi niya. Sabay iwan sakin dun.
"Ano ba yan!! Magkaka-love nat ata ako dahil sa kanya eh." - bulong ko naman.
Pero aaminin ko kinilig ako dun.
Bigla nama siyang tumalikod at may binulong sa'kin.
Loading 30%..........
68%.........
80%.........
Loading complete 100%.........
''Pag nangyari yan, bibigyan kita ng KISSpirin at YAKAPsul." - sabi niya sabay smirk at umalis na muli.
He leave me breathless. :''')
*end of flashback*
Syempre, happily ever after na ang kwento namin ni Venjo.
Pero hindi ito magiging kumpleto kung wala kaming magiging anak.
Syempre, mawawala ba yun. ;)
(PS: WALA PO ITONG BS DAHIL DI EXPERT SI AUTHOR SA PAGGAWA NUN BATA PA PO SI AUTHOR HAHA)
Nagka-anak kami ni Venjo.
We named her "Faith".
Ewan ko nga ba, bigla nalang napasok sa isip ko yung pangalang yun.
Kasi nung una palang na nakita ko si Venjo, alam kong siya na ang Fate ko. :)
Tumanda kami.....
*30 years old*
5 years old na si Faith.
"Mommy, daddy pwede na po ba akong magboyfriend?" - tanong niya.
Nagulat at natawa naman si Venjo sa tanong ni Faith.
"Nako anak hindi pa pwede. Masyado ka pang bata para sa mga ganyan.'' - sabi ko naman. Alam ko namang gasgas na yang linya na yan pero sana malaman niyo na totoo yan. :) At marerealize niyo yan pag naging isang magulang na kayo.
*40 years old*
15 years old na si Faith.
"Mommy, magiging maayos ba yung kalagayan ni Daddy?" - sabi ng anak ko habang naiiyak.
"Oo naman, di tayo iiwan ng daddy mo." - sabi ko naman.
Andito kami ngayon sa hospital dahil kinonfine si Venjo dahil sa heart attack.
Lumabas na si doc.
"Kayo po ba yung asawa?" - tumayo na kami ni Faith at tinanong kung anong kalagayan ni Venjo.
"Im sorry to say pero.............
........... we did everything we can pero kusa ng bumigay ang asawa niyo." - sabi ng doktor at umalis na siya.
At tuluyan na kaming iniwan ni Venjo.
Ngayon ko na-realize na kahit kami na ang destined para sa isa't isa ay mawawala rin kami sa mundo at mamumuhay sa ibang lugar na tinatawag nilang "Langit."
*50 years old*
25 years old si Faith.
Last day ko na ito.
I was diagnosed to have cancer.
Finally, magkikita na rin kami ni Venjo.
....sa langit.
"Mom, wag mo akong iwan please." - my daughter said while crying.
"Mag-iingat ka lagi anak, alagaan m o ang sarili mo. Mahal na mahal kita. Huwag kang mag-alala may kinuha na akong mag-aalaga sa'yo. Sana'y maging masaya ka. Lagi lang kaming andyan ng daddy mo, babantayan ka namin, Faith..."
At nag-smile lang ako sa kanya.
..........And it was fated to end that way.
______________________________________________________________________
Comment niyo yung mga reactions and suggestions niyo or if may questions po kayo. :)
Thanks. xoxo
-Ree
