Bir ölünün günlüğü.

Bölüm 11

Çok mutlu olduğun bir anda saniyeler içinde hüznü doruklarda yaşayabiliyorsun.Hatırlamak,anılara geri dönmek acı veriyor.Fotoğraflar silinse bile gülüşünün kazındığı hafızanı silemiyorsun.Her yerde karşına çıkıyor.İnsanların derdine yanarken bir süreliğine olsa da unutuyorsun ama sonra yine aklına geliyor.

Kafayı yemek üzereyim düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.Bir ses,bir fotoğraf,bir anı,bir şarkı her şey sanki bana onu hatırlatmak için var.Sanki evren yüzüme beni sevmediğini vuruyor.Kalbim dayanmaya,beynim unutmaya çalışıyor.Onsuzluk ancak bu kadar onsuz olabilirdi.Her saniye yeni dertler ürüyor,hangisine çözüm bulacağımı şaşırdım.Düşünmekten başım ağrıyor,ruhum yorgun;bitkin ve ölüyüm.Tek çarem müzik oluyor çoğunlukla ama artık o bile kafamı boşaltmama yardımcı olmuyor.Umutsuzum.Sürekli geçmişi hatırlıyor ve mutsuzlaşıyorum.Önceden mutluydum.Mutsuz bile olsam gelecekteki mutluluğumu geçmişteki mutsuzluğuma tercih ederim.Dibine kadar özlediğim çok insan var.Kaybım büyük fakat alışmaya çalışıyorum.Yazdığımda düşüncelerimin bir kısmı kalemle birlikte kağıda akıp gidiyor biraz da olsa kafam rahatlıyor,alışmak kolaylaşıyor.Alışmak kolay da unutmak zor.Bir insan yokluğuna alışırsın fakat anılarınızı silemediğin sürece unutamazsın.Hafıza kaybı yaşamadığın sürece seninle ömrünün sonuna kadar gelir.

Unutamazsın ama alışırsın.