"Waar heb je ze voor nodig?"
"Aanplakbiljetten," antwoordde haar moeder vaag.
Ze probeerde tussen de enorme bende op de grond Peggy's rugzak te ontdekken.
"O? En waar gaat het deze keer om? Handen af van het buurthuis? Geen mega-supermarkt in onze wijk?" Dit waren twee projecten waar haar moeder zich laatste weken mee bezighield.
"O nee," voegde Peggy er poeslief aan toe. "Je gaat natuurlijk uitnodigingen maken voor mijn super-verjaardagfeest!" Ze keek haar moeder afwachtend aan.
"Ik heb ze al gevonden!" Jennifer vine viste met een triomfantelijk gezicht de vilstiften uit Peggy's rugzak. Ze had Peggy's opmerking kennelijk niet eens gehoord. "Zo, nu kan ik tenminste aanplakbiljetten maken voor de jaarsvergadering van het dagverblijf." Ze draaide zich om en haastte naar de deur.
"Mam!" riep Peggy vlug.
Haar moeder keek ongeduldig achterom, haar hand al op de deurkruk.
"Wat is er?"
"We moeten even praten."
Haar moeder staarde Peggy aan alsof die had gezegd dat ze voor het ontbijt ging diepzeeduiken.
"Schat, ik heb amper tijd om adem te halen, laat staan om met je te praten!" ratelde ze.
"Ik moet eerst die aanpakbiljetten maken en wegbrengen. Daarna heb ik een vergadering over de herfstbraderie en ik heb nog niet een notulen gelezen. Kan het niet wachten?"
Peggy schud woest haar hoofd. "Nee, het gaat over zaterdag." Zelfs haar moeder zou toch wel begrijpen dat Peggy's verjaardag belangrijker was dan en vergadering over een paar kraampjes met tweedehands spullen?
"O, zaterdag!" Riep Jennifer Vine ongeduldig. "Dat duurt nog dagen. Trouwens, als het zo doorgaat, ben ik blij als ik zaterdag nog leef! Bij het zien van Peggy's verontwaardigde gezicht, bind ze wat in. "Luister, we hebben het vanavond aan tafel wel over. Erewoord." Ze keek op haar horloge. "En nu moet ik opschieten, en jij trouwens ook."
"Maar mam..."
Te laat. Haar moeder, had de deur al dichtgetrokken en denderde de trap af.
Typisch me moeder, dacht peggy nu, terwijl ze in de ouderwetse badkamer onder het straaltje lauw water stond dat voor een douche moest doorgaan. Ze bestuurdebezorgd haar linkerborst, die maar niet wilde groeien. "We hebben het er vanavond wel over," had haar moeder gezegd. Nou, dan was ze het allang weer vergeten.
Soms, dacht Peggy boos, vraag ik me af wat ik eigenlijk voor mijn moeder beteken.
