Anne ve babamı kaybettigimde henuz 13 yasindaydim.Hayat bana daha o zamandan ilk tokatini atmisti bile.
Çok yalnız hissediyordum kendimi o kadar akrabam dan hiçbiri sahiplenmemisti beni.
Yetiştirme yurduna verildim.
O yasima rağmen çok olgun davraniyordum.Belki de hayat bana boyle olmami gerektiriyordu.
Daha yurda gelmenin ilk gününden eziyetler baslamisti bile.Sırf kendilerinden bir kaç yas Küçüğüm diye istediklerini yapabileceklerini saniyorlardi.
Ki ben ailem tarafından simarik ve sevgisiz bir şekilde büyütülmüştum boyle olaylara aliskin degildim .
Ne derlerse desin yapmiyordum dövmelerine ragmen.
Kendimi hicbir zaman ezdirmedim ve ezdirmeyide düşünmemiştim.
