De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H26: Die ene Nacht

Hij kon de slaap niet vatten. De huilende baby van Eva en Frank hielp daar goed bij. Hij bekeek de cijfers van de wekker die veranderden. Het huilen stopte niet. Wolfs zuchtte; het zal niet de eerste keer zijn dat Eva en Frank door het geluid heen slapen. Het leek alsof Eva en Frank immuun waren geworden voor het geluid. Wolfs besloot zich van zijn goede kant te laten zien en stond op uit het grote bed. Hij liep naar de babykamer toe. Door een klein nachtlampje zag hij het meisje in het ledikantje liggen. Ze trappelde met haar beentjes en huilde nog steeds.
'Stil maar, meisje', fluisterde Wolfs. Hij tilde het kleine kindje uit het ledikantje en wiegde haar heen en weer. Het hielp maar weinig. Wolfs zuchtte licht; vroeg zich af waar Eva en Frank bleven, normaal zouden ze er al lang zijn. 'Is het nu al weer tijd voor je flesje, prinses?' Het meisje stopte niet met huilen, waarschijnlijk was dat dus de oorzaak geweest. Wolfs besloot niet te wachten op Eva of Frank en liep met de kleine Fien naar beneden toe. Hij vond het niet erg om een flesje te geven, in tegendeel zelfs; hij genoot ervan.
Toen Fien haar flesje schoon leeg had nam Wolfs haar weer mee naar boven. Als vanzelf liep hij zijn slaapkamer in. Het nachtlampje op zijn nachtkastje naast zijn bed, knipte hij aan. Nadat hij het hoofdkussen opgeklopt had zette hij deze rechtovereind tegen het hoofdeinde. Hij ging er tegenaan zitten en legde Fien tegen zijn borst. De dikke deken legde hij over hen heen.
'Waarom word je zo snel zo groot?', zuchtte Wolfs. Hij streelde de rug van het meisje.
Fien sabbelde op haar duimpje die ze in haar mondje had gestopt.
'Kun je niet gewoon altijd zo klein blijven? Speciaal voor papa?' Zuchtend haalde hij zijn vingers door de zachte, lichtbruine haartjes van zijn dochter.
De laatste maanden was Wolfs veel met Fien opgetrokken. Hij paste regelmatig op haar als Eva en Frank samen wat leuks gingen doen. Hij verschoonde haar, gaf haar een flesje of deed haar in bad, wanneer Eva en Frank hun handen al vol hadden. Fien voelde voor hem niet als het kind dat toevallig in hetzelfde huis woont. Nee, ze voelde voor hem als zijn dochter, iets wat nooit had mogen gebeuren. Hij wist dat hij haar niet te dichtbij mocht laten komen, dat hij nóóit dat gevoel had mogen ontwikkelen; maar hij had gefaald en er was geen weg meer terug.
'Zullen we zo maar gaan slapen prinses?' Fien haar oogjes vielen bijna dicht.
Wolfs spitste zijn oren toen hij gerommel hoorden. Waarschijnlijk Eva of Frank, stelde hij zichzelf gerust. Hij gooide de deken van hem en de kleine meid af en stond met haar op, met als plan haar weer naar bed te brengen. Toen hij richting de deur wilde lopen, werd deze met een klap opengedaan.
Een - licht hijgende - Eva snelde de kamer in. Haar ogen waren groot en er leek een last van haar schouders te vallen toen ze haar dochter in de armen van Wolfs zag.
'Verdomme, Wolfs!', vloekte ze. Zonder aankondiging trok ze haar dochter uit zijn armen en drukte haar dicht tegen haar borst aan. Ze zuchtte van opluchting.
'Eva?', vroeg Wolfs voorzichtig. Hij wilde uitleg, snapte niet waarom Eva zo raar deed.
Eva keek op van haar baby. Nijdig staarde ze haar werkpartner aan. Ze zei niets; nóg niet.
'Wat is er?'
Eva rolde met haar ogen. Ze ademde diep in en uit, probeerde rustig te blijven, probeerde tot tien te tellen; het lukte niet.
'Wat er is?', zei Eva schamper. 'Ik ga even in de kamer van mijn dochter kijken, omdat ik wat hoorde; is ze weg! Ik kreeg zowat een hartverzakking man. Verdomme!', keef Eva. Het was duidelijk van haar gezicht af te lezen dat ze boos was; kwaad beter gezegd. Haar wangen kleurden rood van opwinding.
Wolfs kon het niet hebben. Grimmig zette hij een stap in haar richting.
'Ze huilde, Eva!', probeerde Wolfs zijn actie te verklaren. 'Ze had honger; is het dan zo gek dat ik haar een flesje geef?'
'Had haar dan gewoon terug in bed gelegd!'
Hun gekibbel werd onderbroken door Frank, die de kamer in liep.
'Wat is er aan de hand?', had hij schijnbaar niets meegekregen van het hele voorval.
'Iets tussen Eva en mij', gaf Wolfs antwoord, nog voordat Eva dat had kunnen doen.
Frank zond Eva een vragende blik, het antwoord van Wolfs was niet bevredigend genoeg geweest.
'Niks bijzonders', wuifde Eva het weg. 'Wil jij Fien in bed leggen?' Ze drukte een kus op het voorhoofd van haar dochter, waarna ze haar aan haar man gaf.
Zonder tegenspraak deed Frank wat van hem gevraagd werd.
Eva deed de deur met een klap dicht toen Frank de kamer uit was gelopen.
'Het was niet mijn bedoeling om je ongerust te maken.' Wolfs probeerde het voorval goed te praten. Hij wist dat wanneer Eva boos was, ze dat nog wel even zou blijven.
'Daar had je eerder aan moeten denken', antwoordde Eva nors. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en staarde de man tegenover haar aan.
'Je moet niet zo moeilijk doen, Eva! Ze had honger en ik heb haar een flesje gegeven; is dat nou zo erg?'
Eva zuchtte. Zag hij het nou echt niet in? Was hij werkelijk zo naïef?
'Het gaat niet om dat flesje, Wolfs!'
'Wat dan?' Hij begreep niet wat Eva probeerde duidelijk te maken.
'Ik weet dat jij het moeilijk hebt gehad met Fleur en zo, maar dit is míjn dochter, Wolfs!', raasde Eva.
Wolfs slikte, de kleur verdween uit zijn gezicht.
'Dacht je dat ik het niet door heb?', ging ze zonder pardon verder.
Ze wist het, dat dacht Wolfs tenminste.
'Hoe je naar haar kijkt, Wolfs; dat zie ik heus wel. Ik weet niet wat jou bezielt, of waar je het idiote idee vandaan haalt, maar het is míjn dochter, van mij en Frank', maakte Eva haar partner duidelijk. Haar blik stond zakelijk; emotieloos.
Zonder er over na te denken, opende Wolfs zijn mond. De woorden vloeiden eruit, alsof hij er geen enkele controle over had.
'Het is verdomme wél mijn dochter, Eva.'