Yetimhanenin en iyi kısmı "özel hayat" diye bir şeyin olmamasıdır. Belki de sosyallikten kaçmanın imkansız olması. Ama bugün on sekiz yıllık yetimhane maceramın sonuna geliyorum. Bunun bana ne ifade ettiği hakkında hiçbir fikrim yok. Beni artık yeni ve gerçekten zor bir hayat bekliyor. Bunu biliyorum.
Gardroptan eşyalarımı bavula yerleştirdim. En sonunda sıra vedalaşmaya gelmişti. Kendimi ağlayacak gibi hissediyordum. Ama kendimi üzgün göstermem diğer arkadaşlarımın daha çok üzülmelerine neden olacaktı ve ben buna izin veremezdim.
Herkesle vedalaştıktan sonra bekçinin yanına gidip müdürün doldurduğu belgeyi gösterdim. Benim için kapıyı açtı. Artık beni buradan geçirecek küçük adımım, hayatımı değiştirecekti.
Derin bir nefes alıp, özgürlükle aramdaki engeli bir adımda kapattım. Sonra dik yokuşu bavulumu sürükleyerek çıktım. İnsanların beni normal biri sanması garipti.
