Ilık bir rüzgar esiyordu saçlarına doğru vazgeçmisligin ic sesi kulaklarinda yankilanirken .uzaktan bir ses geldi. Usulca döndü arkasına oysa o kadar karanlıktı ki istese bile hic bir sey goremezdi.gecenin karanliginin ustune birde kendi karanligi cökmüştü.arkada ki sesi bir daha duydu ve cesaretini toplayarak -kim var orda ? Diye bağırdı. Tanımamıştı yıllarca sevdigi adamın sesini. -benim! dedi adam. Ve kadın birkez daha icindeki karanlıga gömülmüstü.bir zamanlar huzur veren o ses simdi karanlıktı çünkü aslında yoktu adam orda.kadın kafasinda yankilatiyordu o sesi tipki adami icinde buyutup sevdigi gibi.oysa hersey okadar farkli baslamisti nasil gitti dite haykirdi kadin fakat yine kimse duymayacakti.icindeki o adamdan baska hic kimse duyamazdi zaten...
