The Teacher of my Sister! ~Niall Horan Greek~ {ENDED}

~12~

Vote & Comment please ❤

"Ευχαριστώ." Ψυθιρίζει αφού βγει από την αγκαλιά μου.

"Madi δεν χρειάζεται να ζητάς ευχαριστώ, μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη ακόμα και στην πιο μικρή λεπτομέρεια που δεν γνωρίζει ακόμα και η παρέα σου." της λέω και γνέφει καταφατικά.

Ακουμπώ τις παλάμες μου στο μάγουλο της και σκουπίζω τα μάτια της που είναι ακόμα λίγο υγρά. Μετά της πιάνω το χέρι και προχωρώ μέχρι το δωμάτιο. Κάθεται στην καρέκλα και παίρνει το μολύβι στα χέρια καθώς αρχίζει να σχεδιάζει στο τετράδιο από βαρεμάρα. Κλείνω το βιβλίο και το αφήνω στην άκρη του θρανίου, γιατί δεν πρόκειται να συνεχίσω να της κάνω μαθήματα είναι πάρα πολύ καλή και δεν το χρειάζεται στα μαθηματικά. Σηκώνομαι να ανοίξω λίγο το παράθυρο και μετά την ακούω να μιλάει.

"Ξέρεις ο λόγος που δεν έχω καλούς βαθμούς δεν είναι μόνο ένας." λέει χαμηλόφωνα και ξανά κάθομαι στην καρέκλα κοιτώντας την.

"Για πες μου έναν από αυτούς?" απαντώ και μετά αρχίζει να μου λέει.

"Δεν συμμετέχω στο μάθημα." απαντάει και σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάει.

"Και γιατί όχι? Άνετα θα είχες είκοσι." της υπενθυμίζω.

"Το ξέρω αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ξέρεις ο πατέρας μου λάτρευε τα μαθηματικά και ήθελε να γίνει μαθηματικός ή ιατρός και αυτό είναι και το δικό μου όνειρο. Ο καθηγητής που έχουμε τώρα στα μαθηματικά ήταν φίλος με τον πατέρα μου αλλά τον ζήλευε, επειδή ήταν καλύτερος σε όλα όσα έκανε, γιαυτό σπούδασε ιατρική. Έτσι επειδή σπούδασε κάτι καλύτερο έβαλε τον γιο του να με απειλήσει, το οποίο το έκανε και σιγά σιγά άρχισε να μου την πέφτει και να προσπαθεί να κάνει πράγματα που δεν ήθελα και επειδή δεν τον άφηνα μου βάζει χαμηλούς βαθμούς και για αυτό το λόγο." μου εξηγεί χαμηλόφωνα καθώς έχει το κεφάλι της σκυμμένο.

Δεν θέλω να αρχίσω να μιλώ για αυτό που κάνει ο καθηγητής της γιατί δεν θα σταματήσω.

"Συγνώμη μικρή δεν έπρεπε να κάνω αυτή την ερώτηση." λέω καθώς νιώθω χάλια που την βλέπω έτσι.

"Δεν πειράζει, απλά πάντα το κρατάω μέσα μου αυτό και δεν δείχνω ότι υπάρχουν μερικά πράγματα που με πληγώνουν. Πάντα δείχνω χαρούμενη και όλοι νομίζουν πως είμαι." εξηγεί και αυτή την φορά μιλάω εγώ.

"Madi κανένας δεν μπορεί να είναι πάντα χαρούμενος, γιατί όλοι έχουν κάτι που τους κάνει να νιώθουν χάλια και όσο αφορά τον καθηγητή και τον γιο του δεν ξέρουν πως να συμπεριφέρονται σε μια κοπέλα. Μια κοπέλα χρειάζεται σεβασμό." λέω αποφασιστηκά και μετά ρωτάει κάτι που δεν περίμενα.

"Εσύ έχεις πληγώσει ποτέ κοπέλα?" Ρωτάει χαμηλόφωνα και σήκωνει ελαφρά το κεφάλι της και κοιτώντας με κάπως ανήσυχη.

"Φυσικά και όχι Madison. Δεν πρόκειται να το κάνω. Απλά προτιμώ να πληγώνομαι ο ίδιος πάρα να πληγώνω εγώ άλλους." της εξηγώ και αμέσως σηκώνεται και με αγκαλιάζει.

...

"Θα πάω σπίτι." Την ακούω να λέει.

"Θα σε πάω εγώ. " Την ειδοποιώ και βάζω γρήγορα παπούτσια.

Βγαίνουμε από το σπίτι αφού πάρω τα κλειδιά και περπατάμε τον δρόμο πίσω όπως ήρθαμε πριν κάτι ώρες. Την συνοδεύω μέχρι την πόρτα και την αγκαλιάζω για καληνύχτα.

Βγαίνει από την αγκαλιά μου και με κοιτάει για λίγο στα μάτια. Σκύβω να την δώσω ένα φιλί στο μάγουλο αλλά γυρνάει χωρίς να το περιμένω και τα χείλη μου ακουμπάνε την άκρη των δικών της.

"Ευχαριστώ, για όλα." μου ψυθιρίζει, ενώ βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής.

Θέλω τόσο πολύ να την φιλήσω αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ να το κάνω για δεύτερη φορά. Θα της δημιουργήσω προβλήματα.

...

Madison 's Pov.

"Μαμά φεύγω." φωνάζω καθώς κατεβαίνω την σκάλα.

"Που θα πας και ντύνεσαι τόσο ωραία?" Ρωτάει και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.

"Μαμά είναι ένα καθημερινό συνολάκι και θα βγω για καφέ με τον Niall." Την ενημερώνω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι.

Παίρνω την τσάντα και βγαίνω από το σπίτι. Αποφασίζω να πάρω τον πιο κοντινό δρόμο και έτσι περνάω μέσα από το παρκάκι. Καθώς περπατώ εντοπίζω από μακρυά ένα ζευγάρι να φιλιέται και να κάθεται αγκαλιά σε ένα παγκάκι. Την ώρα που πλησιάζω για να περάσω καταλαβαίνω πως αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε ζευγάρι αλλά ο Harry με την Emma.

Σε αυτό το παγκάκι καθόμασταν όταν μου είπε ότι θα φύγει και δύο βδομάδες αφού 'έφυγε' Βέλγιο τον βλέπω εδώ μαζί της? Χωρίς να δώσω σημασία φεύγω απλά. Ούτε να στεναχωρηθώ, αλλά ούτε να κλάψω που με απατάει?

Κάθεται μου λέει ψέματα ότι θα φύγει και στην τελική είναι εδώ με την κοπέλα που τον θέλει, η οποία είχε ζητήσει να την βοηθήσω για να την προσέξει ο Harry? Όμως είναι και το άλλο που τον έχω ξεχάσει τελείως αυτές τις μέρες που έχει φύγει και δεν του έχω στείλει ούτε ένα μήνυμα.

Φιλήθηκα με τον Niall και δεν του απάντησα σε ένα μήνυμα που είχε στείλει την ημέρα που έφυγε.

Τι με έχει πιάσει και δεν νοιάζομαι πλέον τόσο για αυτόν?