Enkele reis naar liefde (BBrave Fanfiction)

17

Wat moet ik nou....?! In paniek weet ik helemaal niks meer. Ik pak mijn telefoon en typ Iris haar nummer in. Hij gaat één keer over, nog een keer, nog een keer, het lijkt eeuwen te duren. "Dit is de voicemail van Iris, ik kan nu even ni..." Ik hang op. URGHH WAT MOET IK NOUUU. Kaj. Ik moet Kaj bellen. Ik typ Kaj zijn nummer in. Hij gaat één keer over, nog een keer, ik bereid me al voor op het zelfde probleem als bij Iris, maar dan hoor ik aan de andere kant van de telefoon Kaj. ,,Rooms wat ist?" Zegt ie chill. Ik barst in huilen uit. ,,Wat is er?!" Vraagt Kaj nu geschrokken. ,,D-D-Dioni.." Zeg ik huilend. ,,Is het uit..?" Zegt hij zacht. ,,H-hij is i-i-in elkaar g-ge-eslagen" zeg ik weer huilend. ,,Waar zijn jullie?!" Vraagt Kaj. ,,Steegje bij Starbucks" roep ik huilend. Daarmee hangt Kaj op. Ik barst weer in huilen uit. Ik pak snikkend mijn telefoon weer en typ trillend 112 in. ,,112 Waarmee kan ik u helpen?" Ik haal diep adem en leg alles uit.

Alles ging ineens heel snel. Kaj kwam naar het steegje, heeft Iris ingelicht, de ambulance kwam, heeft Dioni op een brancard de ambulance ingetild en zijn vervolgens met gillende sirenes weg gereden. Ik hou Dioni's koude hand vast, hij ligt aan allerlei apparatuur. Normaal zouden alle vragen door mijn hoofd heen tollen, nu kan ik alleen maar huilen. Kaj zit naast me met zijn arm om me heen. Hij belt de rest van de boys en Dioni's zijn ouders. Ik krijg helemaal niks mee van alles wat gebeurd. Ik zie alleen Dioni's gezicht. Helemaal dicht geslagen. Ik heb geen eens plaats voor woede, alleen maar voor verdriet. ,,Samuel haalt Iris op, Jai en Cassius komen er ook aan, Dioni's ouders nemen niet op. Ik knik. ,,Het komt wel goed.." Zegt Kaj, ik hoor hem twijfelen. ,,Het is mijn schuld.." Zeg ik zachtjes. ,,Nee niet waar.." ,,Bente.. Jason.." ,,Room daar kun je niks aan doen!" Zegt Kaj. ,,Wel..."

De doktoren rennen achter het brancard van Dioni aan. Kaj en ik rennen mee. Een zuster houd ons tegen. We moeten wachten in de ruimte. Ik stort huilend op de grond. Energie om de zuster tegen te spreken heb ik niet. Kaj zakt naast me neer. Daar zitten we dan, midden in de wachtruimte. De schuifdeuren gaan open en Samuel en Iris rennen binnen. Iris valt gelijk naast me op de grond, snikkend val ik haar in haar armen. We rollen snikkend over de grond. Ik voel Samuel zijn sterke armen om me heen en hij tilt me op van de grond en zet me op de stoeltjes in de wachtruimte. Ik ril, het voelt allemaal zo kil aan in de wachtruimte. Samuel trekt zijn trui uit en doet hem bij me aan, gaat vervolgens naast me zitten en trekt me tegen zich aan. Dit voelt enorm beschermend. Iris komt aan de andere kant zitten met Kaj. We zeggen alle vier helemaal niks. Ik weet niet wat de andere denken. Maar het enige wat ik denk is: Waarom jij, waarom jij lieve Dioni...

Jai en Cassius zijn er inmiddels ook, Jai heeft een kop met thee voor me gehaald waardoor ik redelijk gekalmeerd ben. ,,Dioni's ouders.." Zeg ik opeens. Cassius staat op, pakt zijn telefoon en begint te bellen. ,,Komt goed, doe voorzichtig." Zegt Cassius. ,,En..?" Vraagt Samuel voorzichtig. ,,Ik heb Cees gebeld, hij haalt de ouders van Dioni op, als ik de ouders van Dioni nu ga bellen, gebeuren er voor je het weet nog meer ongelukken, dat moeten we niet hebben." Ik knik, slim...

Dioni's ouders rennen binnen. Dioni's moeders wangen zijn betraand, de ogen van zijn vader zijn ook rood. Kaj schiet omhoog en omhelst ze. De moeder van Dioni loopt naar me toe, ik sta op om haar een hand te geven, maar ze omhelst me, samen huilen we uit. Dioni's vader geeft me ook een knuffel. De rest van de jongens en Iris doen hetzelfde. Best vaag, dat ik Dioni's ouders nog nooit in het echt heb ontmoet en de eerste keer zo is, allemaal huilend, in paniek en gestrest.

De zuster komt door de klapdeuren naar buiten. ,,En?" Vraagt Dioni's vader. De zuster glimlacht. ,,Uw zoon is wakker geworden, het meisje is er net op tijd bij geweest, de dokters gaan hem nu onderzoeken, er mogen drie mensen even naar hem toe, één voor één" zegt ze. Mijn hart maakt een sprongetje, Dioni is wakker. ,,Oh godzijdank..." Zegt Dioni's moeder en ze slaakt een zucht van opluchting, de tranen rollen over haar wangen. Ik glimlach. Iris omhelst me. Ik ben wel bang voor de resultaten van het onderzoek, maar Dioni leeft.. Dioni's ouders staan op, eerst gaat de vader van Dioni. De zuster verdwijnt met hem in de klapdeuren.

Ook Dioni's moeder is heel even bij Dioni geweest, haar ogen zijn knalrood maar ze straalt wel. Een bezorgde maar toch ook gelukkige blik. ,,Wie is de derde?" Vraagt de zuster. ,,Romy..?" Vraagt Jai zacht. ,,Wil niet iemand van jullie.. Ik bedoel jullie zijn.." Zeg ik zacht. ,,Jij hebt hem gered.." Voegen de jongens zachtjes toe. Ik knik. ,,Je durft toch wel hè?" Zegt Iris. Ik knik. Ik ben wel bang, maar ik wil Dioni zie. Ik sta op en loop achter de zuster aan.

Zachtjes loop ik naar Dioni's bed. ,,Hee liefje.." Zeg ik zacht. ,,Schatje.." Dioni wil omhoog komen, maar zakt kreunend in elkaar. ,,Ssh.." Ik leg mijn vingers op z'n lippen. Zachtjes kus ik hem op z'n lippen. Die trouwens ook helemaal dik zijn. ,,Het spijt me zo.." Zeg ik nu, de tranen weer over mijn wangen. Volgens mij kan ik hierna nooit meer huilen, vast wel, maar bewijze van spreken. ,,Het is niet jouw schuld.." Zegt Dioni, hij pakt mijn hand. ,,Bente... Jason..." Snik ik. Waarom kan Dioni zich zo sterk houden? Ik kan ook nooit normaal doen. ,,Nee schatje, nee.. Ga jezelf nou alsjeblieft niet de schuld geven." Zegt Dioni met een strenge ondertoon. Ik glimlach door m'n tranen heen. ,,Jeetje Dioni.. Ik kan me ook niet sterk houden zeg.." Ik lach zachtjes. Dioni glimlacht naar me en veegt mijn tranen weg. ,,Dat voelt alleen maar beschermend.. Maar niet meer huilen, daar ben je te mooi voor" hij probeert te knipogen, maar ik zie dat het pijn doet. Dioni sluit z'n ogen. Ik geef hem een kus op z'n voorhoofd en loop naar de deur, hij is moe. Ik draai me nog één keer om als ik bij de deur sta. Daar lig je dan.. Waarom jij... Je bent zo sterk... Mijn lieve sterke jongen..